Το να έχει μεγαλώσει κάποιος χωρίς συναισθηματική υποστήριξη, επηρεάζει βαθιά τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του.
Μια κοπέλα μού είπε κάποτε πώς αισθανόταν, μεγαλώνοντας «αφημένη», χωρίς συναισθηματική φροντίδα: «Είναι σαν να προσπαθείς να χτίσεις ένα σπίτι χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία και υλικά».
Η Τέρρι Άπτερ,(Terri Apter), στο βιβλίο της με τίτλο «Δύσκολες μητέρες», εκδόσεις Αρμός. υποστηρίζει ότι «μερικά παιδιά διαθέτουν τη γενετική προδιάθεση ενός ανθεκτικού αγριολούλουδου και μπορούν να αναπτυχθούν σε σκληρές συνθήκες. Άλλων παιδιών η γενετική προδιάθεση μοιάζει με της ορχιδέας, που οι ιδιαίτερες ευαισθησίες της την κάνουν περισσότερο ευάλωτη.
Οι άνθρωποι με τα παρακάτω χαρακτηριστικά, ανήκουν στα «παιδιά αγριολούλουδα».
Ανεξαρτησία
Ένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά που συχνά θα παρατηρήσετε σε όσους μεγάλωσαν χωρίς συναισθηματική τροφή και υποστήριξη, είναι η έντονη αίσθηση της ανεξαρτησίας.
Όταν η συναισθηματική υποστήριξη είναι λιγοστή ή απουσιάζει εντελώς κατά τη διάρκεια των πρώιμων χρόνων, τα παιδιά μαθαίνουν να βασίζονται στον εαυτό τους για να τα βγάλουν πέρα.
Μεγαλώνοντας αυτή η έλλειψη μπορεί να εξελιχθεί σε ένα γνώρισμα αυτοπεποίθησης που οδηγεί στην ανεξαρτησία. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι μονήρεις. Αλλά ενώ αυτή η μοναχικότητα και η ανεξαρτησία μπορεί να φαίνεται σαν δύναμη, έχει μια σπαρακτική μοναξιά. Και τους δυσκολεύει σε πρακτικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα, δεν ζητούν εύκολα βοήθεια όταν τη χρειάζονται ή αρνούνται να δεχτούν υποστήριξη από άλλους.
Η τελειομανία
Η τελειομανία είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό για όσους δεν είχαν συναισθηματική υποστήριξη μεγαλώνοντας.
Η ίδια φίλη, που ανέφερα παραπάνω, λέει χαρακτηριστικά: «Όταν τα κατάφερνα ήταν για τους γονείς μου κάτι δεδομένο χωρίς να μου πουν ποτέ μπράβο. Οι αποτυχίες αντιμετωπίζονταν με κριτική, όχι με παρηγοριά. Έτσι, βρέθηκα να κυνηγάω την τελειότητα σε ό,τι έκανα. Ένιωθα ότι ήταν ο μόνος δρόμος για να κερδίσω κάποιου είδους προσοχή. Αυτή η επιδίωξη με κυνηγούσε μέχρι την ενηλικίωση, διεισδύοντας στη δουλειά μου, στις σχέσεις μου και στην αυτοεκτίμησή μου. Βασανίστηκα πολύ μέχρι να ισορροπήσω.»
Υψηλή ενσυναίσθηση
Το να μεγαλώνεις χωρίς συναισθηματική υποστήριξη συχνά διαμορφώνει ανθρώπους με μεγάλη ενσυναίσθηση. Συναισθηματικά παραμελημένοι οι ίδιοι, αναπτύσσουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται και να κατανοούν τα συναισθήματα των άλλων.
Αυτή η ικανότητα μοιάζει με ενσωματωμένο ραντάρ που εντοπίζει τι χρειάζονται ή τι αισθάνονται οι άνθρωποι, χωρίς να λένε λέξη. Ίσως γι’ αυτό πολλά συναισθηματικά παραμελημένα παιδιά βρίσκονται ως επαγγελματίες στον χώρο της ψυχικής υγείας. Οι άλλοι, οι οποίοι δεν λαμβάνουν ειδική εκπαίδευση, πρέπει να οπλίζονται και να βάζουν όρια για να μην κατακλύζονται από τα συναισθήματα των άλλων.
Υπερπροσπάθεια
Έχετε παρατηρήσει ποτέ ότι κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να φτάνουν πάντα στα όριά τους, προσπαθώντας για το καλύτερο σε κάθε πτυχή της ζωής τους;
Αυτό το χαρακτηριστικό της υπερπροσπάθειας παρατηρείται συχνά σε όσους μεγάλωσαν χωρίς συναισθηματική υποστήριξη. Η έλλειψη αποδοχής και επιβράβευσης κατά την παιδική τους ηλικία τούς οδηγεί στο να τα αναζητούν μέσω των επιτυχιών. Είτε πρόκειται για μαθήματα στο πανεπιστήμιο, είτε για αθλήματα, είτε για επαγγελματική ανέλιξη, πιέζουν αδιάκοπα τον εαυτό τους για να διαπρέψουν.
Ίσως για να τους προσέξουν επιτέλους οι αδιάφοροι γονείς τους. Και συνεχίζουν χωρίς σταματημό.
Ψυχική ανθεκτικότητα
Το να μεγαλώνεις χωρίς συναισθηματική υποστήριξη μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά συχνά δημιουργεί ψυχική ανθεκτικότητα. Είναι τα «παιδιά αγριολούλουδα», όπως τα χαρακτηρίζει η Τέρρι Άπτερ. Φυτρώνουν και ανθίζουν στα βράχια.
Η ψυχική ανθεκτικότητα είναι η ικανότητα να ανακάμπτεις από δύσκολες καταστάσεις και να συνεχίζεις παρά τις αναποδιές της ζωής. Είναι σαν ένας μυς που δυναμώνει με κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζει.
Λαχτάρα για σύνδεση
Κάτω από την επιφάνεια όσων έχουν μεγαλώσει χωρίς ιδιαίτερη συναισθηματική υποστήριξη, υπάρχει συχνά μια βαθιά, ειλικρινής λαχτάρα για σύνδεση.
Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, οι συναισθηματικές μας ανάγκες δεν αφορούν μόνο την ικανοποίηση των βασικών μας αναγκών. Επιθυμούμε επίσης κατανόηση, αποδοχή και αγάπη. Όταν αυτές οι συναισθηματικές ανάγκες δεν ικανοποιηθούν είναι φυσικό να τις αναζητούμε ως ενήλικες.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια βαθιά λαχτάρα για γνήσια σύνδεση με τους άλλους.
Δυσκολεύονται να εμπιστευτούν
Όταν η συναισθηματική υποστήριξη είναι ασυνεπής ή απουσιάζει κατά τη διάρκεια των παιδικών μας χρόνων, μπορεί να είναι δύσκολο να εμπιστευτούμε τους άλλους στην ενήλικη ζωή μας.
Βλέπετε, όταν οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι είναι υπεύθυνοι για τη φροντίδα μας αποτυγχάνουν, αυτό αφήνει σημάδια.
Αρχίζουμε να αμφισβητούμε τις προθέσεις των ανθρώπων. Αναρωτιόμαστε εάν θα μείνουν κοντά μας όταν τα πράγματα δυσκολέψουν ή εάν θα μας εγκαταλείψουν όπως οι γονείς μας.
Με την πάροδο του χρόνου, αυτό μπορεί να δημιουργήσει ένα προστατευτικό τείχος γύρω μας. Ένα τείχος που κρατά τους άλλους σε απόσταση ασφαλείας, εμποδίζοντάς τους να πλησιάσουν πολύ κοντά. Ωστόσο, είναι άδικο να επιβαρύνουμε κάθε σχέση με τις «αποσκευές» του παρελθόντος μας.
Με αυτόν τον τρόπο, κινδυνεύουμε να απομακρύνουμε εκείνους που νοιάζονται πραγματικά για εμάς.
Αυτάρκεια
Το να μεγαλώνεις χωρίς συναισθηματική υποστήριξη συχνά γεννάει την αυτάρκεια. Όταν δεν μπορείς να βασίζεσαι στους άλλους για συναισθηματική υποστήριξη, μαθαίνεις να βασίζεσαι στον εαυτό σου. Αυτό μπορεί να οικοδομήσει μια ισχυρή ικανότητα να λύνετε προβλήματα μόνοι σας.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι συχνά επιδέξιοι στο να φροντίζουν τον εαυτό τους και να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις κατά μέτωπο. Τώρα, ενώ η αυτάρκεια είναι μια σπουδαία δεξιότητα, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα. Δεν είναι κακό να στηριζόμαστε και σε άλλους κατά καιρούς.
Η επίτευξη μιας ισορροπίας μεταξύ ανεξαρτησίας και αλληλεξάρτησης είναι το κλειδί για μια πλήρη και ικανοποιητική ζωή.
Βαθιά κατανόηση του εαυτού
Ίσως ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά εκείνων που μεγάλωσαν με ελάχιστη συναισθηματική υποστήριξη, είναι η βαθιά κατανόηση του εαυτού τους.
Η εμπειρία της συναισθηματικής παραμέλησης συχνά τους αναγκάζει να κοιτάξουν προς τα μέσα, να κατανοήσουν τα συναισθήματά τους, και να δώσουν νόημα στις εμπειρίες τους. Αυτή η ενδοσκόπηση μπορεί να οδηγήσει σε μια βαθιά αυτογνωσία που πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην αναπτύξουν.
Αν μεγαλώσατε χωρίς συναισθηματική υποστήριξη, μπορεί σε αυτά τα χαρακτηριστικά να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας.
Να θυμάστε όμως ότι δεν είναι περιορισμοί. Είναι κομμάτια της ιστορίας σας, διαμορφωμένα από εμπειρίες που σας έκαναν πιο δυνατούς, πιο ανθεκτικούς και με αυτογνωσία.
0 Σχόλια