Μοχάμεντ Γιάσερ Αμπντέλ Ραχμάν Αμπντέλ Ραούφ Αραφάτ αλ-Κούντουα (αραβικά: محمد ياسر عبد الرحمن عبد الرؤوف عرفات, 4 Αυγούστου 1929 - 11 Νοεμβρίου 2004), γνωστός ως Γιάσερ Αραφάτ (αραβικά: ياسر عرفات) ή Αμπού Αμάρ.
Παλαιστίνιος πολιτικός ηγέτης. Διετέλεσε πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Ο Αραφάτ γεννήθηκε από Παλαιστίνιους γονείς στο Κάιρο της Αιγύπτου, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της νιότης του και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Βασιλιά Φουάντ Α' . Όταν ήταν φοιτητής, ασπάστηκε τις αραβικές εθνικιστικές και αντισιωνιστικές ιδέες. Ενάντια στη δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ το 1948, πολέμησε στο πλευρό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κατά τη διάρκεια του Αραβο-Ισραηλινού πολέμου του 1948. Μετά την ήττα των αραβικών δυνάμεων, ο Αραφάτ επέστρεψε στο Κάιρο και υπηρέτησε ως πρόεδρος της Γενικής Ένωσης Παλαιστινίων Φοιτητών από το 1952 έως το 1956.
Στο τελευταίο μέρος της δεκαετίας του 1950, ο Αραφάτ συνίδρυσε τη Φατάχ, μια παραστρατιωτική οργάνωση που επιδιώκει την απομάκρυνση του Ισραήλ και την αντικατάστασή του με ένα παλαιστινιακό κράτος. Η Φατάχ έδρασε σε αρκετές αραβικές χώρες, απ' όπου εξαπέλυσε επιθέσεις σε ισραηλινούς στόχους. Στο τελευταίο μέρος της δεκαετίας του 1960, η δημοτικότητα προφίλ του Αραφάτ μεγάλωσε. Το 1967 εντάχθηκε στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) και το 1969 εξελέγη πρόεδρος του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου (PNC). Η αυξανόμενη παρουσία της Φατάχ στην Ιορδανία οδήγησε σε στρατιωτικές συγκρούσεις με την ιορδανική κυβέρνηση του βασιλιά Χουσεΐν και στις αρχές της δεκαετίας του 1970 μετεγκαταστάθηκε στον Λίβανο. Εκεί, η Φατάχ βοήθησε το Εθνικό Κίνημα του Λιβάνου κατά τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου και συνέχισε τις επιθέσεις του στο Ισραήλ, με αποτέλεσμα η οργάνωση να γίνει κύριος στόχος ισραηλινών εισβολών κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης του Νότιου Λιβάνου το 1978 και του πολέμου του Λιβάνου το 1982..jfif)
Από το 1983 έως το 1993, ο Αραφάτ είχε έδρα στην Τυνησία και άρχισε να μετατοπίζει την προσέγγισή του από την ανοιχτή ένοπλη σύγκρουση με τους Ισραηλινούς στη διπλωματική διαπραγμάτευση. Το 1988, αναγνώρισε το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει και αναζήτησε μια λύση δύο κρατών στη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστινίων. Το 1994, επέστρεψε στην Παλαιστίνη, εγκαταστάθηκε στην πόλη της Γάζας και προώθωσε την αυτοδιοίκηση για τα παλαιστινιακά εδάφη. Συμμετείχε σε μια σειρά διαπραγματεύσεων με την ισραηλινή κυβέρνηση για να τερματίσει τη σύγκρουση μεταξύ αυτής και της ΟΑΠ. Αυτές περιελάμβαναν τη Διάσκεψη της Μαδρίτης του 1991, τις Συμφωνίες του Όσλο του 1993 και τη Σύνοδο Κορυφής του Καμπ Ντέιβιντ του 2000.
Για την επιτυχία των διαπραγματεύσεων στο Όσλο παρέλαβε το Νόμπελ Ειρήνης, μαζί με τους Ισραηλινούς Πρωθυπουργούς Γιτζάκ Ράμπιν και Σιμόν Πέρες, το 1994. Εκείνη την εποχή, η υποστήριξη της Φατάχ μεταξύ των Παλαιστινίων μειώθηκε με την ανάπτυξη της Χαμάς και άλλων αντιπάλων. Στα τέλη του 2004, αφού ουσιαστικά εγκλωβίστηκε στη Ραμάλα για πάνω από δύο χρόνια από τον ισραηλινό στρατό, ο Αραφάτ έπεσε σε κώμα και πέθανε. Ενώ η αιτία του θανάτου του Αραφάτ παραμένει αντικείμενο εικασιών, οι έρευνες από ρωσικές και γαλλικές ομάδες διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε κανένα θέμα.
Ο Αραφάτ παραμένει ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο. Οι Παλαιστίνιοι τον θεωρούν γενικά ως μάρτυρα που συμβόλιζε τις εθνικές φιλοδοξίες του λαού του, ενώ οι Ισραηλινοί τον θεωρούσαν τρομοκράτη.
Παλαιστίνιοι αντίπαλοι, συμπεριλαμβανομένων ισλαμιστών και αρκετών αριστερών της ΟΑΠ, τον κατήγγειλαν συχνά ως διεφθαρμένο ή υπερβολικά υποταγμένο στις παραχωρήσεις του στην ισραηλινή κυβέρνηση.
Ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής
Τον Ιούνιο 1994 ο Γιάσερ Αραφάτ —μετά από 27 χρόνια— επέστρεψε στη Λωρίδα της Γάζας και την Ιεριχώ για να αναλάβει την ηγεσία της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής (PNA).
Το φθινόπωρο του 1994 ο Αραφάτ, ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο υπουργός εξωτερικών του Ισραήλ Σιμόν Πέρες τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης..jfif)
Ιντιφάντα 2000, αποκλεισμός, απελευθέρωση και θάνατος
Το 2000, ξέσπασε η δεύτερη ιντιφάντα (εξέγερση), και ο Γιάσερ Αραφάτ πρότεινε τη λύση των δύο κρατών: οι Παλαιστίνιοι θα αναγνώριζαν το Ισραήλ, με αντάλλαγμα τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους στα εδάφη που είχαν καταληφθεί το 1967 από το Ισραήλ. Ο Τζορτζ Μπους χαρακτήρισε τον Γιάσερ Αραφάτ «αποτυχημένο ηγέτη» το 2001. Από το Δεκέμβριο του 2001, ο Αραφάτ παρέμεινε αποκλεισμένος στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, κυκλωμένος από ισραηλινά στρατεύματα. Έπειτα από αμερικανικές πιέσεις, απελευθερώθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 2002.
Το 2004 η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε με αποτέλεσμα να πεθάνει σε νοσοκομείο το Παρισιού τον Νοέμβριο του 2004. Σύμφωνα με τα ιατρικά αρχεία, ο Αραφάτ πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία, που προήλθε από εντερική φλεγμονή, σε ηλικία 75 ετών. Σύμφωνα με αναλύσεις που έγιναν σε ελβετικό εργαστήριο το 2012, εξετάστηκε η πιθανότητα δηλητηρίασης του με ραδιενεργό πολώνιο. Ο έλεγχος προσωπικών αντικειμένων του Αραφάτ έδειξε την ύπαρξη ιχνών πολωνίου. Παρόλα αυτά, Ρώσος αξιωματούχος δήλωσε στις 15-10-2013 πως τελικά δεν βρέθηκαν ίχνη πολωνίου σε έρευνα από ρώσικο εργαστήριο.
0 Σχόλια