Πονάει κάθε μέρα. Κάτι δεν πάει καλά. Ακόμα και αν δε θέλεις να απορυθμιστείς για ακόμη μια φορά και επιλέγεις συνειδητά να αποφεύγεις τις ειδήσεις, τα νέα έρχονται και σε βρίσκουν εκείνα. Τα μαθαίνεις. Και δεν είναι ένα μόνο συγκεκριμένο. Είναι πολλά πια.
Είναι κάμποσος καιρός που δεν προλαβαίνουμε να συνέλθουμε από το ένα σοκ και κατευθείαν πέφτουμε σε ένα ακόμα. Και όλο και περισσότερο πονάμε επειδή κάτι δεν πάει καλά. Γιατί δεν είναι ιδέα σου. Ποτέ ξανά δεν ήταν έτσι. Τουλάχιστον όχι όσο θυμόμαστε τον εαυτό μας.
Τα παιδιά… Το νου σας στα παιδιά, γράφω εδώ και χρόνια. Τα παιδιά είναι κάτι που η κοινωνία θεωρούσε βέβαιο ότι δεν επιτρέπεται να τα πειράξει κανείς. Και βλέπουμε ότι αυτό αλλάζει. Είναι δυνατόν; Κάτι δεν πάει καλά… Τα παιδιά!
Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το γεγονός ότι μικρά παιδιά υποφέρουν. Ότι μικρά παιδιά χάνονται. Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση. Είναι διαφορετικό, είναι επώδυνο, είναι σοκαριστικό.
Είναι εντάξει να σπας. Δεν είναι εντάξει να το κρύβεις.
Είναι όλα όσα δεν μπορεί να κατανοήσει, αποδεχτεί και να μεταβολίσει ανθρώπινος νους. Και οι σκέψεις όλων των μαμάδων συναντιούνται και ακούγονται το ίδιο «Αν. Μόνο αν μπορούσα να τα σφίξω στη δική μου αγκαλιά. Αν μπορούσα να κάνω πραγματικά κάτι για να βοηθήσω… Αν ήταν διαφορετικά…»
«Πονάει η ψυχή μου» είναι η έκφραση μας για να περιγράψουμε όλα τα παραπάνω με 4 μόνο λέξεις. Και ακόμη και αυτό πονάει. Δεν μπορούμε να το δεχτούμε, ακόμη και αυτό πονάει.
Κάτι δεν πάει καλά σου λέω…
Και βλέπω παντού μαμάδες να γράφουν «Πονάει η ψυχή μου» και τις νιώθω. Τις καταλαβαίνω. Τον ξέρω αυτόν τον πόνο. Πόνος που δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα για να σωθούν μικρά παιδιά. Που δεν προλάβαμε το κακό. Πόνος που δεν μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Που χάθηκε η ελπίδα…
Πονάει αυτό πολύ…
Και πονάει τόσο που μας εξαντλεί και μας ρουφάει την ενέργεια μας. Αυτή την τόσο πολύτιμη ενέργεια που έχουμε φυλαγμένη για τα δικά μας παιδιά. Αλλά όσο και αν προσπαθούμε να το αφήσουμε έξω από το σπίτι μας – έξω από εμάς, είναι αδύνατον.
Γιατί όταν γίνεσαι μαμά, με έναν μαγικό τρόπο γίνεσαι μαμά όλων των παιδιών. Όλων.
Πονάει η ψυχή μου γράφουμε παντού οι μαμάδες.
Το φωνάζουμε ή το ψιθυρίζουμε γιατί δεν ξέρουμε πώς αλλιώς να εκφραστούμε. Αλλά ακόμη και που εκφραζόμαστε πολύ διαφορετικά ο καθένας, όλοι καταλήγουμε σε κοινό παρονομαστή. Πονάει η ψυχή μας…
Κάτι δεν πάει καθόλου καλά σου λέω σε αυτή την κοινωνία…
Και μέχρι αυτή η κοινωνία να αλλάξει… Μέχρι να αλλάξει η κοινωνική πρόνοια, ο έλεγχος των καταγγελιών που αφορούν παιδιά (όποιος γνωρίζει, ξέρει πόσο μεγάλη σημασία έχει να ΑΛΛΑΞΕΙ. Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει! ). Μέχρι να αλλάξει το νομικό πλαίσιο λοιπόν. Να ελέγχονται οι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέσεις που εμπλέκονται παιδιά. Να δημιουργηθούν νέες θέσεις για να προστατευτούν παιδιά… Μέχρι τότε, είμαι σίγουρη ότι όλες οι μάνες ευχόμαστε το ίδιο για τα παιδιά που έφυγαν…
Μακάρι να παίζαμε ώρες ατελείωτες μέχρι να πείτε φτάνει λοιπόν. Να σας γαργαλούσαμε μέχρι να ακουστούν τα γέλια σας πιο πέρα απ’ το φεγγάρι.
Να σας χαϊδεύαμε στην πλατούλα καθώς θα αποκοιμιόσασταν. Μακάρι να σας δίναμε φιλιά τόσα, που περισσότερα να μην υπήρχαν.
Να σας βάζαμε στην αγκαλιά μας και να σας κρατούσαμε εκεί να μην πάθετε τίποτα. Να ήταν όλα αλλιώς μακάρι…
Πουλάκια μου γλυκά, να μη χρειαζόταν να κλάψουν οι μάνες για εσάς μακάρι… Οι μάνες που σας αγάπησαν και σας έκαναν παιδιά δικά τους… Να σας αγκαλιάζαμε όλες οι μάνες μαζί, μακάρι. Μακάρι…
0 Σχόλια