Ο Κώστας Μουσούρης (1903 - 7 Δεκεμβρίου 1976) ήταν Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής και θεατρικός επιχειρηματίας.
Βιογραφία
Ο Κώστας Μουσούρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1903. Αποφοίτησε από τη Σχολή της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Προσλήφθηκε από την ηλικία των 15 ετών στο θίασο της ίδιας Εταιρείας. Πρωτοεμφανίσθηκε στη θεατρική σκηνή το Μάιο του 1919. Η κύρια όμως θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε πέντε χρόνια μετά, το Μάιο του 1924, όταν σε συνεργασία με νέους ηθοποιούς ίδρυσε το "Θίασο των Νέων", που στεγάσθηκε σε μικρό συνοικιακό θέατρο του Παγκρατίου (Αθήνα).
Εμφανίστηκε με το θίασό του σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος, ενώ κατ΄ επανάληψη επισκέφθηκε ελληνικές παροικίες της Αιγύπτου (Κάιρο, Αλεξάνδρεια), Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη) αλλά και της Αιθιοπίας και του Σουδάν.
Στον κινηματογράφο, ο Μουσούρης εμφανίστηκε μαζί με την Αλίκη Θεοδωρίδου-Νορ στην ταινία Αγνούλα (1939) σε σενάριο Μάνου Φιλιππίδη, που γυρίστηκε στο στούντιο Αλβίζε-Ορφανέλι της Αιγύπτου.
Ο Κώστας Μουσούρης ασχολήθηκε επίσης με την ποίηση και την πεζογραφία, δημοσιεύοντας πλείστα των έργων του, όπως μελέτες, άρθρα και διηγήματα σε διάφορα έντυπα. Στη δεκαετία του '50 υπήρξε Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ελεύθερου Θεάτρου. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και παράσημα.
Πέθανε στις 7 Δεκεμβρίου 1976 σε ηλικία 73 ετών, αφήνοντας μια πλούσια καλλιτεχνική παρακαταθήκη στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο.
Συμπρωταγωνίστριές του μετά το 1949, κατά χρονολογική σειρά, υπήρξαν και οι Έλλη Λαμπέτη, Ελένη Χατζηαργύρη, Τζένη Καρέζη, Βάσω Μανωλίδου, Αντιγόνη Βαλάκου, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αλεξάνδρα Λαδικού και Τζένη Ρουσσέα.
Για τον Κώστα Μουσούρη υπάρχουν γραπτές αναφορές των (κατ' αλφαβητική σειρά): Π. Γλέζου, Π. Ενεπεκίδη, Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου, Π. Κανελλόπουλου, Κ. Λάσκαρι, A. Λιδωρίκη, Ν.Κ. Λούρου, Ν. Μάτσα, Α. Μινωτή, Κ. Μπαστιά, Π. Παλαιολόγου, Μ. Παλλάντιου, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου, Π. Παπαδούκα, Ευ.Π. Παπανούτσου, Δ. Ρώμα, Α. Σολομού, Στ. Σπηλιωτόπουλου, Γ. Τζαβέλλα, Κ. Τσάτσου, Α.Ν. Τσιριντάνη και Π. Χάρη.
\
"Τι αγάπησε περισσότερο ο Κώστας Μουσούρης στο θεατρικό του ταξίδι; Θα έλεγα το ίδιο το ταξίδι! Το έζησε με το σώμα του, με νου και με καρδιά, πενήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια, γνωρίζοντας ότι ο ηθοποιός ζει όσο παίζει. Μου το έλεγε συχνά: "Υπάρχουμε όσο πατούμε το σανίδι. Μετά, όσο ζούμε, η μοναξιά. Και μετά το τέλος η λησμονιά". Ίσως να μην την φανταζόταν τόσο μεγάλη."[2] "Πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, συνάδελφοι του αναφέρθηκαν ή ενδεχομένως στο μέλλον να αναφερθούν στον Κώστα Μουσούρη και στην θέση του στην ιστορία του θεάτρου μας. Ο υπογράφων αυτά μόνον έχει να καταθέσει: "Κώστας Μουσούρης: ηθοποιός, σκηνοθέτης, δημιουργός τριών θεάτρων, θιασιάρχης, επιχειρηματίας, καθηγητής της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Άρα, εξ ορισμού θεατράνθρωπος. Κώστας Μουσούρης: πενήντα οκτώ χρόνια πάθος θεάτρου"
0 Σχόλια