Τι θα πει ο κόσμος;

Μεγαλώνουμε με το φόβο του ‘’τι θα πει ο κόσμος’’. Είναι και αυτή η γειτονιά που μας σχολιάζει και εμείς ανήκουμε σε μία οικογένεια με ανατροφή που δεν πρέπει να δίνει ποτέ λαβές για σχόλια και κουτσομπολιά.

Ένας τρόπος ζωής που μας εθίζει στο φόβο, στο να ζούμε κρυφά πίσω από μία κλειδαρότρυπα. Όλη μας η ζωή κατευθύνεται από τη θετική στάση της κοινωνίας, της γειτόνισσας, του γείτονα. Κανένα πρόβλημα υγείας, καμία ένταση δεν πρέπει να βγει στην επιφάνεια.

Όχι! Όλα αρμονικά και τέλεια, πρέπει να είμαστε ατσαλάκωτοι. Ώσπου κάτι συμβαίνει σε κάποιο από τα μέλη της οικογένειας, αρκετά σοβαρό. Και έχεις ανάγκη και εσύ κάπου να ανοιχτείς, να ζητήσεις βοήθεια. Και τότε τι βλέπεις; Η κοινωνία, η γειτονιά απούσα, αδιάφορη.

Εκείνη για την οποία έτρεμες τι θα πει και τι κουτσομπολέψει, η ίδια στην ανάγκη σου γυρνάει την πλάτη. Άξιζε λοιπόν εσύ να ασχολείσαι τόσο πολύ για το τι θα πει ο ένας και ο άλλος κακεντρεχής;

Άξιζε να θυσιάζεις αυτό που είσαι για τα κουτσομπολιά και τα σχόλια μίας γειτόνισσας; Αξίζει να δίνεις τόση βαρύτητα τελικά σε ανθρώπους που στη δύσκολη στιγμή θα σου γυρίσουν την πλάτη;

Μεγαλώνουμε με το φόβο του ‘’τι θα πει ο κόσμος’’. Φοβόμαστε μήπως μας σχολιάσουν, μας κατακρίνουν, μας ειρωνευτούν. Και αυτός ακριβώς είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του ρατσισμού.

Πόσα και πόσα προβλήματα πίσω από πόρτες ‘’ευτυχισμένων’’ φαινομενικά οικογενειών κατέληξαν σε τραγωδίες, ακριβώς επειδή πολλού φοβόντουσαν την αντίδραση του κόσμου, των άλλων;

Πόσα προβλήματα δε λύθηκαν , αλλά διογκώθηκαν κάτω από το φόβο αυτό; Μία γειτονιά που σα μπαμπούλας τρομοκρατεί και εμποδίζει ανθρώπους να μιλάνε ανοιχτά, να είναι αυτό που θέλουν , χωρίς φοβία.

Και άνθρωποι που επιτρέπουν την κατάσταση αυτή. Και που τις περισσότερες φορές απουσιάζει όταν κάτι σοβαρό μας χτυπήσει την πόρτα ή θυμάται τότε να το παίξει θλιμμένη, ενώ στην πραγματικότητα εκκόλαπτε το αυγό του φιδιού.

Άκουσα πολλές φορές και εγώ τη φράση ‘’θα μας σχολιάσουν, θα μας κάνουν , θα μας ράνουν. Είναι πλέον μία από εκείνες που σιχαίνομαι. Μεγαλύτερος ρατσισμός δεν υπάρχει

Μαρία Σκαμπαρδώνη