Sir Winston Churchill 1874-1965 Βρετανός πολιτικός

Ο Σερ Ουίνστον Λέοναρντ Σπένσερ-Τσώρτσιλ (Sir Winston Leonard Spencer-Churchill, 30 Νοεμβρίου 1874 – 24 Ιανουαρίου 1965) ήταν Βρετανός πολιτικός, στρατιωτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, πρωθυπουργός της χώρας του, κατά τις περιόδους 1940-45 και 1951-55. Ηγέτης της Μεγάλης Βρετανίας από την άνοιξη του 1940 έως το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, ήταν ένας από τους αρχιτέκτονες της συμμαχικής νίκης γι' αυτό και ονομάστηκε «Πατέρας της νίκης», καθώς συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση του καθεστώτος των διεθνών συσχετισμών κατά την μεταπολεμική περίοδο.

Χαρακτηριστικές φράσεις

Ο Τσώρτσιλ ήταν δυναμικός ομιλητής και είχε την ικανότητα να εκφράζεται με εύστοχο και καίριο τρόπο, αποφεύγοντας τη φλυαρία. Μερικά από τα λόγια του έμειναν στην ιστορία, με χαρακτηριστικότερα τα ακόλουθα:

• «Ποτέ στο παρελθόν στο πεδίο τής μάχης δεν οφείλονταν τόσα πολλά από τόσους πολλούς σε τόσους λίγους» (για τη γενναιότητα των Βρετανών πιλότων στη Μάχη τής Αγγλίας· από ομιλία στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 20 Αυγούστου 1940)
• «Δώστε μας τα εργαλεία και θα τελειώσουμε τη δουλειά» (μήνυμα στον Αμερικανό πρόεδρο Ρούζβελτ· από ραδιοφωνική εκπομπή στις 9 Φεβρουαρίου 1945)
• «Ένα σιδηρούν παραπέτασμα [αγγλ. iron curtain] έχει πέσει κατά μήκος τής Ευρώπης» (για τις περιοχές υπό ρωσική κατοχή και κατόπιν κομμουνιστική επιρροή· από τηλεγράφημα στον Αμερικανό πρόεδρο Τρούμαν στις 12 Μαΐου 1945)
• «Έχει λεχθεί ότι η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, αν εξαιρέσουμε όλες τις άλλες μορφές πολιτεύματος που έχουν επίσης δοκιμαστεί» (από ομιλία στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 11 Νοεμβρίου 1947)
• «Προτιμώ να θεωρηθώ ανεύθυνος και να έχω δίκιο παρά υπεύθυνος και να έχω άδικο» (από ραδιοφωνική εκπομπή στις 26 Αυγούστου 1950)

Στο Τσώρτσιλ αποδίδεται μια δήλωσή του κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο σχετικά με την σθεναρή άμυνα που προέβαλε ο ελληνικός στρατός στην Ιταλική εαρινή επίθεση, ότι στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Ωστόσο η φράση έχει αμφισβητηθεί ότι ειπώθηκε από τον Τσώρτσιλ ενώ δεν έχει εντοπιστεί καμία σχετική αναφορά στο αρχείο Τσώρτσιλ. 

Η Σύνταξή του

Η Ελισάβετ ΙΙ προσφέρθηκε να χρήσει τον Τσόρτσιλ Δούκα του Λονδίνου, αλλά αυτό απορρίφθηκε ως αποτέλεσμα των αντιρρήσεων του γιου του Ράντολφ, ο οποίος θα είχε κληρονομήσει τον τίτλο μετά το θάνατο του πατέρα του. Δέχτηκε, ωστόσο, το Τάγμα του Garter για να γίνει ο Sir Winston. Παρόλο που υποστήριξε δημόσια, ο Τσόρτσιλ ήταν ιδιωτικά καυστικός για τον χειρισμό της κρίσης του Σουέζ από τον Έντεν και ο Κλεμεντίν πίστευε ότι πολλές από τις επισκέψεις του στις Ηνωμένες Πολιτείες τα επόμενα χρόνια ήταν απόπειρες να βοηθήσει στην αποκατάσταση των αγγλοαμερικανικών σχέσεων. Μετά την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία, ο Τσόρτσιλ παρέμεινε βουλευτής μέχρι που αποχώρησε στις γενικές εκλογές του 1964. Εκτός από το 1922 έως το 1924, ήταν βουλευτής από τον Οκτώβριο του 1900 και είχε εκπροσωπήσει πέντε εκλογικές περιφέρειες.

Μέχρι τις γενικές εκλογές του 1959, ωστόσο, σπάνια παρευρέθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων. Παρά την κατολίσθηση των Συντηρητικών το 1959, η δική του πλειοψηφία στο Γούντφορντ μειώθηκε κατά περισσότερους από χίλιους. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της συνταξιοδότησής του στο Chartwell ή στο σπίτι του στο Λονδίνο στο Hyde Park Gate, και έγινε συνήθεια της υψηλής κοινωνίας στη La Pausa στη Γαλλική Ριβιέρα.

Τον Ιούνιο του 1962, όταν ήταν 87 ετών, ο Τσόρτσιλ έπεσε στο Μόντε Κάρλο και έσπασε το ισχίο του. Μεταφέρθηκε στο σπίτι σε νοσοκομείο του Λονδίνου όπου παρέμεινε για τρεις εβδομάδες. Ο Τζένκινς λέει ότι ο Τσόρτσιλ δεν ήταν ποτέ ο ίδιος μετά από αυτό το ατύχημα και τα τελευταία δύο χρόνια του ήταν κάτι σαν μια περίοδος του λυκόφωτος. Το 1963, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένεντι, ενεργώντας με εξουσιοδότηση που χορηγήθηκε με νόμο του Κογκρέσου, τον ανακήρυξε Επίτιμο Πολίτη των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά δεν μπόρεσε να παραστεί στην τελετή του Λευκού Οίκου. Υπήρξαν εικασίες ότι έπαθε μεγάλη κατάθλιψη στα τελευταία του χρόνια, αλλά αυτό διαψεύστηκε κατηγορηματικά από τον προσωπικό του γραμματέα Anthony Montague Browne, ο οποίος ήταν μαζί του τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο Montague Browne έγραψε ότι ποτέ δεν άκουσε τον Churchill να αναφέρεται στην κατάθλιψη και σίγουρα δεν έπασχε από αυτήν.

Θάνατος

Ο Τσόρτσιλ υπέστη το τελευταίο του εγκεφαλικό στις 12 Ιανουαρίου 1965. Πέθανε σχεδόν δύο εβδομάδες αργότερα στις 24, που ήταν η εβδομηκοστή επέτειος από τον θάνατο του πατέρα του. Όπως ο δούκας του Ουέλινγκτον το 1852 και ο Γουίλιαμ Γκλάντστοουν το 1898, ο Τσόρτσιλ τελέστηκε σε μια κρατική κηδεία. Ο σχεδιασμός γι' αυτό είχε ξεκινήσει το 1953 με την κωδική ονομασία "Operation Hope Not" και είχε εκπονηθεί ένα λεπτομερές σχέδιο μέχρι το 1958. Το φέρετρό του βρισκόταν σε κατάσταση στο Westminster Hall για τρεις ημέρες και η τελετή κηδείας έγινε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου στις 30 Ιανουαρίου. Στη συνέχεια, το φέρετρο μεταφέρθηκε με βάρκα κατά μήκος του ποταμού Τάμεση στον σταθμό Waterloo και από εκεί με ένα ειδικό τρένο στο οικογενειακό οικόπεδο στην εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου κοντά στη γενέτειρά του στο Blenheim Palace.

Σε όλο τον κόσμο, πολλά μνημεία έχουν αφιερωθεί στον Τσόρτσιλ. Το άγαλμά του στην πλατεία του Κοινοβουλίου αποκαλύφθηκε από τη χήρα του Κλεμεντίνα το 1973 και είναι ένα από τα μόλις δώδεκα στην πλατεία, όλες από εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένου του φίλου του Τσόρτσιλ, Λόιντ Τζορτζ και του εχθρού του για την πολιτική της Ινδίας, Γκάντι. Αλλού στο Λονδίνο, οι αίθουσες πολεμικών υπουργείων εν καιρώ πολέμου έχουν μετονομαστεί σε Μουσείο Τσώρτσιλ και Αίθουσες Πολέμου Υπουργικού Συμβουλίου. Το Churchill College του Cambridge ιδρύθηκε ως εθνικό μνημείο του Churchill. Μια ένδειξη της υψηλής εκτίμησης του Τσόρτσιλ στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης του BBC του 2002, συγκέντρωσε 447.423 ψήφους, στην οποία ψηφίστηκε ο μεγαλύτερος Βρετανός όλων των εποχών, με τον πλησιέστερο αντίπαλό του να είναι ο Isambard Kingdom Brunel με 56.000 ψήφους πίσω. Είναι ένας από τους μόλις οκτώ ανθρώπους στους οποίους απονεμήθηκε η τιμητική υπηκοότητα των Ηνωμένων Πολιτειών. άλλοι περιλαμβάνουν τον Λαφαγιέτ, τον Ραούλ Βάλενμπεργκ και τη Μητέρα Τερέζα. Το Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών τον τίμησε το 1999 ονομάζοντας ένα νέο αντιτορπιλικό κλάσης Arleigh Burke ως USS Winston S. Churchill. Άλλα μνημεία στη Βόρεια Αμερική περιλαμβάνουν το Εθνικό Μουσείο Τσόρτσιλ στο Φούλτον του Μιζούρι, ηΠλατεία Τσώρτσιλ στο κέντρο του Έντμοντον, Αλμπέρτα και την οροσειρά Winston Churchill, μια οροσειρά βορειοδυτικά της λίμνης Louise, επίσης στην Αλμπέρτα, η οποία μετονομάστηκε από τον Churchill το 1956.

Συγγραφικό έργο

Ανέπτυξε αξιόλογη ιστοριογραφική δραστηριότητα εκδίδοντας αρκετά βιβλία μεταξύ των οποίων:

Η παγκόσμια κρίση του 1916-18 (The World Crisis, 4τ., 1922-29) που αναφέρεται στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου (1930)

Το Ανατολικό μέτωπο (The Eastern Front), 1931,

Μάρλμπορο, η ζωή και η εποχή του (Marlborough, his Life and Times) 4τ. (1933-38)

Οι μεγάλοι σύγχρονοι (Great Contemporaries), 1937

Θρίαμβος και τραγωδία (Triumph and Tragedy), 1938

Η ιστορία των αγγλόφωνων λαών (History of the English-Speaking Peoples), 1956-58

Το 1953 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας για το πεντάτομο έργου «Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος», που δημoσιεύτηκε από το 1948 έως το 1951. 

Κατάλογος πολιτικών αξιωμάτων

Βουλευτής 1900-1922, 1924-1964

Υφυπουργός Αποικιών 1905-1908

Υπουργός Εμπορίου 1908-1910

Υπουργός Εσωτερικών 1910-1911

Υπουργός Ναυτικού 1911-1915

Καγκελάριος του Δουκάτου του Λάνκαστερ (Υπουργός Εισοδήματος) 1915

Υπουργός Πυρομαχικών 1917-1919

Υπουργός Πολέμου 1919-1921

Υπουργός Αεροπορίας 1919-1921

Υπουργός Αποικιών 1921-1922

Μέγας Θησαυροφύλακας 1924-1929

Υπουργός Ναυτικού 1939-1940

Ηγέτης της Συμπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1940-1942

Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1940-1945

Υπουργός Άμυνας 1940-1945

Ηγέτης της Αντιπολίτευσης στη Βουλή των Κοινοτήτων 1945-1951

Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου 1951-1955

Υπουργός Άμυνας 1951-1952