Το ελληνικό Σύνταγμα του 1822 ήταν σύνταγμα που υιοθετήθηκε από την Πρώτη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου την 1η Ιανουαρίου 1822. Επισήμως ονομαζόταν Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδος. Ήταν μια προσπάθεια επίτευξης προσωρινής κυβερνητικής και στρατιωτικής οργάνωσης μέχρι την ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους.
Αντικατέστησε πολλά κείμενα που είχαν εγκριθεί από τοπικές επαναστατικές επιτροπές, όπως ο Οργανισμός της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος, ο Άρειος Πάγος της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδας και η Πελοποννησιακή Γερουσία. Αυτές οι επιτροπές είχαν σχηματιστεί το προηγούμενο έτος, το οποίο έτος έναρξης της επανάστασης. Το Σύνταγμα ήταν κυρίως το έργο του Ιταλού, Βικέντζο Γαλλίνα και σκόπιμα απέφυγε τις φιλελεύθερες και δημοκρατικές πολιτικές.
Όσον αφορά τον σχηματισμό δύο οργάνων της διοίκησης, υιοθετήθηκε ένα πολυκεντρικό μοντέλο με τη σύνθεση δύο νομοθετικών σωμάτων (συμβουλευτικής και εκτελεστικής εξουσίας) που είχαν καθήκοντα ασαφώς καθορισμένα.
Περιεχόμενο των συνταγματικών διατάξεων
Το συνταγματικό κείμενο εξακτινώνεται σε 110 παραγράφους που με τη σειρά τους χωρίζονται σε «τίτλους» και «τμήματα», σύμφωνα με το αντίστοιχο γαλλικό πρότυπο. Σε γενικές γραμμές τα ατομικά δικαιώματα εξαγγέλλονται με λακωνικό και συνοπτικό τρόπο, ενώ η αρχή της ισότητας, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των συνταγματικών διατάξεων, καταλαμβάνει τουλάχιστον τέσσερεις παραγράφους. Η συγκεκριμένη παρουσίαση θα υπάρξει έκτοτε σταθερό σημείο αναφοράς όλων των ελληνικών συνταγμάτων, καθώς αποτύπωνε την υπεροχή της ισότητας έναντι της ελευθερίας. Ο εξισωτικός λόγος του Ρουσσώ είχε τεράστια απήχηση σε σύγκριση με το φιλελεύθερο αφήγημα του Βολταίρου.[15]
Το πρώτο μέρος ασχολήθηκε με τα θρησκευτικά και αστικά δικαιώματα των Ελλήνων και απεφάνθη για την κυριαρχία της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και ρύθμιζε ορισμένα σημαντικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Το δεύτερο μέρος αφορούσε διοικητικά ζητήματα
Το τρίτο μέρος περιγράφονται τα καθήκοντα του νομοθέτη
Το τέταρτο μέρος περιέγραψε τα καθήκοντα της εκτελεστικής εξουσίας
0 Σχόλια