Η χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, ένα έξυπνο κινητό, κάμερες παντού, η πρόσβαση στο διαδίκτυο που συνεχώς εξαπλώνεται. Είναι μονόδρομος και όσο τρομακτικό αν ακούγεται σε κάποιους, τόσο βοηθητικό είναι για άλλους.
Στην αναπηρία έχουμε δει τεράστια άλματα τα τελευταία 20 χρόνια λόγω της τεχνολογίας. Από τα ηλεκτρικά αμαξιδία μέχρι μικροτσίπ που βοηθούν ένα ανθρώπινο σώμα να λειτουργήσει. Ένα σημαντικός τομέας που επωφελήθηκε από τη τεχνολογία, είναι τα προσθετικά μέλη. Η κατασκευή τους έχει γίνει ακριβής σε σημείο χιλιοστού, η τοποθέτηση τους και η αρμονία που δένουν με το σώμα ευκολότερη. Στο παρελθόν το μέγεθος, το ταίριασμα, οι μετρήσεις γίνονταν κάπως πιο χοντροκομμένα. Πάντα στο μέγεθος του εφικτού για την εκάστοτε εποχή.
Τα μοντέρνα προσθετικά μέλη, κυρίως για τα χέρια και τα πόδια, έχουν βελτιώσει τη ζωή χιλιάδων συνάνθρωπων μας. Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, πριν 10 χρόνια γράφαμε για τον εξωσκελετό και σήμερα αγγίζουμε την ιδέα ενός προσθετικού μέλους με πλήρη ακρίβεια σκέψης. Όσο η διαθέσιμη τεχνολογία προχωρά και εκσυγχρονίζεται, τόσο οι επιλογές γίνονται περισσότερες. Ένα αντίστοιχο παράδειγμα θα δούμε σήμερα και μάλιστα από μια γυναίκα που ήταν αντίθετη στην ιδέα χρήσης προσθετικού μέλους.
Από τα εγκαύματα στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας 2004.
Η Τζέσικα(Jessica Smith) γεννήθηκε χωρίς το αριστερό της χέρι, από το σημείο του αγκώνα και κάτω. Όταν ήταν μόλις 18 μηνών είχε ένα άσχημο ατύχημα που της άφησε εγκαύματα στο 15% του σώματος της. Το ατύχημα συνέβη όταν κατά λάθος έριξε μια κανάτα με βραστό νερό πάνω της, την ώρα που προσπαθούσε να συνηθίσει τη χρήση τους προσθετικού της άκρου.
Δεν το έβαλε κάτω όμως και μεγαλώνοντας έγινε μια επιτυχημένη παραολυμπιακή κολυμβήτρια. Μάλιστα ήταν το νεότερο μέλος στην ηλικία των 13 που εκπροσωπούσε την Αυστραλέζικη παραολυμπιακή ομάδα. Η εκπροσώπηση κράτησε 7 συνεχόμενα χρόνια και ίσως να τη θυμάστε από τη συμμετοχή της στους Παραολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004. Σήμερα μέσα από τις δράσεις της προσπαθεί να ενθαρρύνει άλλους να αγαπήσουν το σώμα τους και την εικόνα τους.
Η σχέση της με τα προσθετικά μέλη.
Όπως δηλώνει η ίδια, δεν είχε ποτέ καλή σχέση με τα προσθετικά μέλη, κυρίως λόγω του ατυχήματος στην παιδική της ηλικία. Υπήρχε πάντα μια συσχέτιση μεταξύ του προσθετικού βοηθήματος το οποίο εντέλει δεν βοήθησε. Αντιθέτως δημιούργησε την πιο τραυματική εμπειρία της ζωής μου.
Η περιέργεια της όμως αναζωπυρώθηκε όταν την προσέγγισε η εταιρία Covvi. Μια εταιρία που ειδικεύεται στα προσθετικά μέλη για περισσότερο από 75 χρόνια. Χωρίς τη πρόθεση διαφήμισης προς τη συγκεκριμένη εταιρία, οφείλω να αναφέρω πως είναι όντως γνωστή στο χώρο της αναπηρίας καθώς συνεχώς εξελίσσεται και προσφέρει περισσότερες επιλογές στον χρήστη.
Ας ξαναγυρίσουμε στην Τζέσικα που δήλωσε πριν λίγους μήνες πως «ήξερα πως θα είναι μια συναισθηματική πρόκληση, νομίζω όμως πως ήμουν έτοιμη να δοκιμάσω κάτι σαν αυτό». Το βιονικό χέρι που μετατρέπει τις ηλεκτρικές ωθήσεις από τους μυς του πάνω χεριού σε κινήσεις που τροφοδοτούνται από κινητήρες στο χέρι. Επιτρέποντας στον χρήστη να πιάσει ένα ποτήρι νερό, να ανοίξει την πόρτα ή να σηκώσει ένα αυγό.
Ο Σίμον(Simon Pollard) ιδρυτής της εταιρίας πριν 5 χρόνια, είπε ότι ήθελε να προσθέσει Bluetooth στη συσκευή. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν πλέον οι ειδικοί της εταιρίας να ενημερώσουν τη λειτουργία του μηχανικού μέλους, μέσω μιας εφαρμογής. Το γεγονός ότι μπορούμε να αλλάξουμε μερικά από τα πράγματα που θέλει ο πελάτης, από απόσταση είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στην αγορά.
Τι ακριβώς προσφέρει αυτή η νέα επιλογή; Οι κινήσεις που κάνει ένα μηχανικό μέλος μέχρι τώρα ήταν σχεδιασμένες το ίδιο για όλους τους χρήστες. Τώρα πλέον θα μπορεί το μηχανικό μέλος να καταγραφεί το μοτίβο της κίνησης του ατόμου και να μπορεί να εξατομικεύει τις λειτουργίες του μηχανικού μέλους.
Αυτές οι αλλαγές μετά θα μπορούν να γίνουν μέσω προγραμματισμού και να είναι ειδικά σχεδιασμένες για το κάθε άτομο. Δεν υπάρχει το τέλειο χέρι για όλους, κάθε ένα πρέπει να σχεδιαστεί ατομικά με βάσει τους στόχους και τις λειτουργικές ανάγκες του ατόμου.
Όταν ρωτήθηκε η Τζέσικα από κάποια μικρά παιδιά, αν μπορεί να κάνει διαφορετικές χειρονομίες, η ίδια απευθύνθηκε την εταιρία της. Τους ρώτησα σήμερα το πρωί και ξέρω πως θα το έχουν κάνει μέσα στις επόμενες ώρες.
Αυτή η τεχνολογία δεν αλλάζει μόνο τη δική μου ζωή αλλά και των τριών παιδιών μου. Νομίζουν πως είμαι εκπληκτική, μισή άνθρωπος και μισή ρομπότ. Δεν προσπαθώ να κρύψω το ποια είμαι. Προσθέτω και επεκτείνομαι στο ποια είμαι, με το να έχω πρόσβαση σε τεχνολογία που δεν είναι ποτέ στο παρελθόν διαθέσιμη!
Ένα μέλλον όπου η αναπηρία θα είναι αποδεκτή και εκλογικευμένη από όλους.
Είναι σημαντική η τελευταία δήλωση της Τζέσικα, καθώς καταρρίπτει ταμπού και μύθους. Ένα άτομο με αναπηρία και που χρειάζεται ένα προσθετικό μέλος, δε το κάνει για να κρύψει το ποιος/ποια είναι. Ζει για χρόνια ή ολόκληρη τη ζωή του με αυτή τη συνθήκη. Έχει συνηθίσει και ξέρει καλά το ποιον του ως άνθρωπος. Αυτό όμως δεν παύει να ωθεί κάποιο άτομο να θέλει να βελτιώσει την καθημερινότητα του, τις επιλογές του και τη ζωή του.
Στις επόμενες δυο δεκαετίες είμαι βέβαιος πως ένα τεράστιο ποσοστό, που ίσως να αγγίξει και το 50%, θα χρησιμοποιούμε ένα μηχανικό μέλος. Ήδη συμβαίνει με βοηθήματα για την εύρυθμη λειτουργία της καρδιάς, εμφυτεύματα δοντιών, μέταλλα στα οστά. Τα έχουμε συνηθίσει, τα θεωρούμε σχεδόν δεδομένα. Κάπως έτσι θα μετάβουμε στην επόμενη γενιά προσθετικών μελών και βοηθημάτων. Όσο περισσότεροι χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσουμε, τόσο πιο ομαλά θα οδηγηθούμε σε μια κοινωνία που η αναπηρία δε θα είναι ταμπού.
Όπως τα παιδιά της Τζέσικα που μεγαλώνουν σήμερα θεωρώντας απόλυτα φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει με τη μητέρα τους. Έτσι θα συμβεί με εκατομμύρια παιδιά που μεγαλώνουν με τις αντίστοιχες προσλαμβάνουσες. Η τεχνολογία τρέχει περισσότερο από ποτέ. Καμία προκατάληψη, κανένα ρατσιστικό σχόλιο δε θα μπορέσουν να τη σταματήσουν. Ίσως λοιπόν, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, η αναπηρία να αποτελεί παρελθόν. Ως κατάσταση θα υπάρχει αλλά ζώντας σε μια κοινωνία αποδοχής και αναγνώρισης, δεν θα αποτελεί αντικείμενο συζήτησης αλλά μόνο αναφοράς.
www.abc.net.au
0 Σχόλια