Ο Ιουστινιανός Α΄, ( Φλάβιος Πέτρος Σαββάτιος Ιουστινιανός - λατινικά: Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus -11 Μαΐου 482 Ταυρήσιο - 14 Νοεμβρίου 565 Κωνσταντινούπολη), παραδοσιακά γνωστός ως Ιουστινιανός ο Μέγας και ως Άγιος Ιουστινιανός ο Μέγας στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας από το 527 έως το θάνατο του τo 565 μ.χ.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Ιουστινιανός προσπάθησε να αναβιώσει το μεγαλείο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και να επανακτήσει τα χαμένα δυτικά εδάφη της. Η συνολική παρουσία του όμως, την οποία πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν θετική λόγω των στρατιωτικών του επιτυχιών, σίγουρα προβληματίζει, καθότι ο ίδιος υπήρξε εξαιρετικά δολοπλόκος και φίλαυτος. Παρ' όλο που η περίοδος της διακυβέρνησής του αποτελεί μια ξεχωριστή εποχή στην ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από την «αποκατάσταση της αυτοκρατορίας», εν τούτοις, ο δόλιος και βίαιος χαρακτήρας του σε συνδυασμό με τη φιλάργυρη φύση του, τον καθιστούσαν ιδιαίτερα επικίνδυνο για φίλους και αντιπάλους.
Ο Ιουστινιανός θεωρείται εκ των σημαντικότερων ηγεμόνων της Ύστερης Αρχαιότητας. Η εποχή του σηματοδοτεί μια αξιοσημείωτη φάση μετάβασης από την κλασική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο ανατολικό ρωμαϊκό κράτος του Μεσαίωνα. Επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί μια εποχή γεμάτη ταραχές ανάμεσα στις διάφορες χριστιανικές ομάδες, τις οποίες υποδαύλιζε η πολιτική του ίδιου του Αυτοκράτορα, που ποτέ δεν έπαυσε να επεμβαίνει κατά το δοκούν σε θρησκευτικά και εκκλησιαστικά ζητήματα προς εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων. Σε στρατιωτικό επίπεδο κατάφερε με μακρόχρονους πολέμους εναντίον των Οστρογότθων και των Βανδάλων να ανακτήσει απομακρυσμένες περιοχές της Δυτικής Αυτοκρατορίας, που είχαν περιέλθει κατά τη διάρκεια των Μεταναστεύσεων σε Γερμανικά φύλα, ενώ στην Ανατολή ενεπλάκη σε έντονες συγκρούσεις με τους Πέρσες Σασσανίδες. Καθοριστική ήταν επίσης η συμβολή του στη νομική ιστορία, καθώς προέστη της κωδικοποίησης του ρωμαϊκού δικαίου, που ονομάστηκε Ιουστινιάνειος Κώδικας.
Αβίαστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία σημαντική αν και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της ύστερης αρχαιότητας και ενδεχομένως ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας που μιλούσε τα λατινικά ως μητρική του γλώσσα.
Νέος ναός της Αγίας Σοφίας
Η καταστροφή του ναού της Αγίας Σοφίας κατά τις ταραχές της στάσης του Νίκα αποτελεί το έναυσμα για την ανάθεση από τον Ιουστινιανό της κατασκευής ενός νέου μεγαλοπρεπούς ναού, ο οποίος θα χρηματοδοτούνταν, όπως όλα τα μεγάλα έργα άλλωστε, από τα κρατικά ταμία με άγρια φορολογία πάνω στις πλάτες του αγανακτισμένου από την ανέχεια και εκμετάλλευση λαού. Έτσι, την ίδια χρονιά οι Μικρασιάτες αρχιτέκτονες Ανθέμιος από τις Τράλλεις της Μικράς Ασίας και Ισίδωρος από τη Μίλητο της Μικράς Ασίας ξεκινούν τις εργασίες κατασκευής, που ολοκληρώνονται το 537, χρησιμοποιώντας πολύχρωμα μάρμαρα από την Ελλάδα και ψηφιδωτά από διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας. Αντικειμενικά βέβαια και πέρα από τη δυσβάστακτη για το λαό οικονομική επιβάρυνση, ο Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας, αποτελεί ορόσημο στην παγκόσμια ιστορία της αρχιτεκτονικής, με μέγεθος και μεγαλοπρέπεια που ως τις μέρες μας συγκινούν και προκαλούν δέος.
Από μερικούς συγγραφείς του 18ου και του 19ου αιώνα υποστηρίχτηκε η σλαβική καταγωγή του Ιουστινιανού. Αυτή η υπόθεση είχε τις ρίζες της σε μια έκδοση του 1623 των Ανεκδότων ή Arcana Historia του Προκοπίου Καισαρείας, μιας μυστικής ιστορίας του Ιουστινιανού. Ο κουράτωρ της βιβλιοθήκης του Βατικανού Nicholas Alemannus που δημοσίευσε αυτό το έργο, πρόσθεσε σχόλια μεταξύ των οποίων και πληροφορίες από κάποιον ιερωμένο Θεόφιλο, φερόμενο ως δάσκαλο του Ιουστινιανού. Κατά τον Θεόφιλο, ο Ιουστινιανός ήταν γνωστός και ως Upravda, ο πατέρας του λεγόταν Istokus και η μητέρα του Bigleniza. Ο Αλεμάνους δεν αναφέρει που βρήκε αυτό το κείμενο του Θεόφιλου, το οποίο αργότερα αναζητήθηκε από ερευνητές αλλά δεν βρέθηκε. Κάποιοι υπέθεσαν ότι τα ονόματα Upravda, Istokus και Bigleniza είναι σλαβικά συνεπώς και ο Ιουστινιανός σλαβικής καταγωγής. Ο Edward Gibbon υπέθεσε ότι τα ονόματα είναι Γοτθικά. Οι δυτικοί ιστορικοί αναπαρήγαγαν αυτή την άποψη χωρίς να την ερευνήσουν ή να δώσουν σ’ αυτή κάποια βαρύτητα, ενώ οι σλάβοι συγγραφείς την υιοθέτησαν για εθνικούς λόγους. Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος δέχεται επίσης τη σλαβική καταγωγή του Ιουστινιανού.
Η θεωρία αυτή καταρρίφθηκε μετά την έρευνα του ιστορικού J. Bryce (1838 – 1922), ο οποίος διαπίστωσε ότι το υποτιθέμενο έργο του Θεόφιλου ήταν ένα χειρόγραφο με περιλήψεις και αποσπάσματα στα λατινικά που γράφτηκε από κάποιον σλάβο ιερωμένο Ι.Τ. Marnavic (1580-1637) και ότι η συγκεκριμένη πληροφορία ήταν ένας μύθος.
0 Σχόλια