Αυτού του είδους τις ερωτήσεις δέχονται συνήθως οι αστρολόγοι από πελάτες που αναζητούν αγωνιωδώς προβλέψεις για την πορεία της ζωής τους. Παλαιότερα, θα έκανα ότι μπορούσα για να απαντήσω σε τέτοιες ερωτήσεις και να καταλήξω σε κάποιο είδος οριστικής απάντησης, σε ένα «ναι» ή σε ένα «όχι» δηλαδή. Εξάλλου, αυτοί οι άνθρωποι με πλήρωσαν για να τους συμβουλέψω, έτσι δεν είναι;
Όπως λέει όμως και το τραγούδι του Bob Dylan: «Αχ, μα ήμουνα τόσο γερασμένος τότε – τώρα είμαι νεότερος».
Με την πάροδο των χρόνων έχω πιάσει τον εαυτό μου να υιοθετεί μια πιο προσεκτική – και ελπίζω πιο διακριτική – στάση σε ότι αφορά τα καθήκοντά μου σαν αστρολόγος. Έχω καθίσει και έχω σκεφτεί εξαντλητικά για το τι ακριβώς συνεπάγονται τα καθήκοντα αυτά. Αλήθεια, ποιος είναι ο ρόλος μου στις συνεδρίες που κάνω; Είμαι εκεί για να αποφασίζω για λογαριασμό των πελατών μου, για να παίρνω αποφάσεις που αφορούν τη δική τους ζωή; Και το πιο σημαντικό από όλα, ποιες είναι οι συνέπειες – τόσο για τον πελάτη μου όσο και για μένα – του να λέω πράγματα που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη ζωή ενός ατόμου για πάντα; Γιατί η σκέψη του να “βοηθήσουμε” ένα άτομο που περνάει μια δύσκολη περίοδο της ζωής του είναι δελεαστική, ωστόσο υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει τις χρήσιμες συμβουλές από την απερίσκεπτη παρέμβαση στη μοίρα ενός συνανθρώπου μας.
Ακολουθεί ένα παράδειγμα για να καταλάβετε το τι ακριβώς εννοώ: Πριν από πολλά χρόνια, ένας φίλος μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι θα ταξίδευε σε λίγους μήνες με ένα γκρουπ στην Κίνα. Σε ολόκληρη τη ζωή του δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του έξω από τις ΗΠΑ, οπότε περίμενε αυτό το ταξίδι με μεγάλη ανυπομονησία. Εγώ από περιέργεια – και χωρίς να του πω τίποτε – αποφάσισα να κοιτάξω το ωροσκόπιό του. Και ξαφνιάστηκα όταν βρήκα ένα πλήθος προκλητικών διελεύσεων να πυροδοτούνται στο ωροσκόπιό του ακριβώς το διάστημα που θα πραγματοποιούσε αυτό το ταξίδι (συγκεκριμένα, ισχυρές διελεύσεις και προόδους του Πλούτωνα, του Ουρανού και του Κρόνου). Ναι, υπήρχε και ένα αξιοπρεπές τρίγωνο του Δία και ένα μέτρια υποβοηθητικό εξάγωνο του Ποσειδώνα. Σε γενικές γραμμές όμως έβλεπα μπροστά μου ένα αστρολογικό προφίλ που ο ίδιος μάλλον θα είχα αποφύγει, αν έπρεπε να κάνω ένα μακρινό ταξίδι με τόσο δύσκολες επιρροές.
Η ωριμότητα έχει σημασία
Τι να έκανα; Να του μίλαγα για τις αναμφίβολα δυσμενείς όψεις που θα δεχόταν ή να σφάλιζα τα χείλη μου και να τα κράταγα όλα μέσα μου; Λίγα χρόνια νωρίτερα πιθανώς θα έκανα αυτό που θεωρούσα τότε «αλτρουιστικό»: θα πρόσφερα δηλαδή εθελοντικά τη συμβουλή μου στον φίλο μου, για να τον σώσω από ένα δυνητικά δυσάρεστο ταξίδι. Όμως, την προηγούμενη ημέρα πριν καταστρώσω τον χάρτη του είχα πέσει πάνω σε ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο πνευματικότητας, που με εντυπωσίασε βαθιά και με έβαλε σε σκέψεις. Το απόσπασμα αυτό ανέφερε ότι οι αληθινοί μυστικιστές ή «γκουρού» δεν προσφέρουν ποτέ εθελοντικά τη διδασκαλία τους, αν δεν τους ζητηθεί από κάποιο άλλο πρόσωπο να το κάνουν αυτό (κάπου θυμίζει αυτό την περιβόητη «πρωταρχική οδηγία» της τηλεοπτικής σειράς “Star Trek”, για «μη παρέμβαση»).
Είχα πάντως ξανακούσει μια ανάλογη προτροπή, αλλά επειδή το συγκεκριμένο βιβλίο είχε εμφανιστεί χρονικά τόσο κοντά στο περιστατικό που διηγούμαι, με έκανε να σκεφτώ ακόμα πιο βαθιά την τάση μου να προσφέρω συμβουλές σε φίλους ή συγγενείς – ακόμα και όταν δεν μου τις ζητούσαν οι ίδιοι/ες. Έτσι, αφού το σκέφτηκα καλά, αποφάσισα να μην πω στον φίλο μου τις σκέψεις μου για τις δύσκολες πλανητικές ενέργειες που θα δεχόταν κατά τη διάρκεια του επερχόμενου ταξιδιού του στην Κίνα.
Και τι συνέβη τελικά; Όπως αποδείχθηκε, ο φίλος μου πήγε στο ταξίδι αυτό, το οποίο του άλλαξε ριζικά τη ζωή του – με τρόπους μάλιστα που κανείς μας δεν θα μπορούσε να είχε προβλέψει. Ενώ έκανε πεζοπορία με την ταξιδιωτική του ομάδα σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Κίνας, ένας χωρικός σε μια κοντινή περιοχή έπεσε και τραυματίστηκε σοβαρά. Ο φίλος μου γνώριζε κάποιες βασικές πρώτες βοήθειες, οπότε ενεπλάκη στενά στις προσπάθειες διάσωσης αυτού του χωρικού. Όπως ήταν αναμενόμενο βάσει των διελεύσεων που δεχόταν τότε, όντως βίωσε μεγάλο πόνο, ένταση και άγχος. Όχι όμως τόσο ο ίδιος όσο ο ασθενής που ο ίδιος περιποιόταν. Ωστόσο η εμπειρία που αποκόμισε σηματοδότησε τελικά ένα καίριο σημείο καμπής στη ζωή του. Όχι μόνο τον έφερε σε επαφή με μια ιδιαίτερη πτυχή μιας ξένης κουλτούρας που δεν θα είχε βιώσει διαφορετικά, αλλά λειτούργησε επίσης καταλυτικά για να αρχίσει ο ίδιος να δραστηριοποιείται σε ανθρωπιστικές δραστηριότητες ανά τον πλανήτη.
Σκεφθείτε λοιπόν ότι πιθανώς τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν είχα ανοίξει το μεγάλο μου στόμα και του είχα δώσει τις «σοφές» συμβουλές μου, πριν αναχωρήσει για το συγκεκριμένο ταξίδι.
Μια λεπτή γραμμή
Από τότε είμαι πολύ πιο προσεκτικός στο να δίνω χαλαρά και άνετα συμβουλές στους συνανθρώπους μου. Αλλά τι γίνεται αν ένας πελάτης μου ζητήσει ο ίδιος τις συμβουλές μου για σημαντικές αποφάσεις στη ζωή του; Σίγουρα αυτό δεν θα παραβίαζε την πνευματική αρχή της «μη παρέμβασης», έτσι δεν είναι; Γιατί από τη στιγμή που μου ζήτησε ο ίδιος ο πελάτης τις συμβουλές μου δεν διαταράσσω κάποιο «κάρμα». Ακόμη και τότε όμως, ελέγχω τον εαυτό μου για να είμαι όσο πιο προσεκτικός και λιγότερο χειριστικός γίνεται. Άλλωστε, ποιος από εμάς είναι πραγματικά αρκετά σοφός ώστε να γνωρίζει όλες τις προεκτάσεις σε κάθε δεδομένη κατάσταση; Κανένας αστρολόγος δεν είναι παντογνώστης. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε όλες τις μεταβλητές οποιασδήποτε κατάστασης, γι’ αυτό και πρέπει να προσεγγίζουμε την ουράνια τέχνη μας με κάποια ταπεινότητα – ειδικά σε ότι αφορά τη δική μας αντίληψη για το «τι είναι καλύτερο» – ή για το τι δεν είναι.
Για να το επεκτείνουμε όμως αυτό ακόμη περισσότερο, ποιος μπορεί να πει ότι μια συγκεκριμένη εμπειρία πρέπει να αποφεύγεται απλά και μόνο επειδή μπορεί να αποδειχθεί σωματικά ή συναισθηματικά δύσκολη; Πώς μπορούμε πραγματικά να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποια μαθήματα χρειάζεται να πάρει ένα άτομο από μια συγκεκριμένη δύσκολη κατάσταση; Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ατόμων των οποίων οι ζωές άλλαξαν (ή των οποίων οι δικές τους εμπειρίες επηρέασαν βαθιά τις ζωές συνανθρώπων τους) μέσα από πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Πάρτε για παράδειγμα τη Rosa Parks, τη γυναίκα που στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ξεκίνησε σχεδόν μόνη της μια επανάσταση στις ΗΠΑ για τα πολιτικά δικαιώματα των «εγχρώμων» (αρνούμενη να μετακινηθεί στο πίσω μέρος του λεωφορείου, όπου ήταν τότε οι θέσεις των «εγχρώμων»). Χωρίς να γνωρίζουμε το πραγματικό της ωροσκόπιο, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η Parks είχε κάποιες πολύ δύσκολες όψεις κατά τη διάρκεια αυτής της ιστορικού χαρακτήρα αντιπαράθεσης.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι το πώς θα το είχα χειριστεί εγώ, αν κάποια σαν την Parksείχε έρθει σε μένα για αστρολογική συμβουλή και με ρωτούσε τι να κάνει κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου. Τι θα της είχα πει άραγε; Nα αποφεύγει απλά τις συγκρουσιακές καταστάσεις κατά τη διάρκεια των δύσκολων περιόδων – ή ακόμη και να μένει στο σπίτι της εκείνες τις «κακές» ημέρες; Όσο και αν δεν μου αρέσει να το παραδεχτώ, φοβάμαι ότι πριν από 25 χρόνια πιθανότατα θα έκανα ότι μπορούσα για να κατευθύνω ένα τέτοιο άτομο μακριά από δυνητικά δύσκολες καταστάσεις. Ίσως να τη συμβούλευα για παράδειγμα να μην αντιδράσει στο περιστατικό με το λεωφορείο. Η Rosa όμως αντέδρασε και η δική της αντίδραση πυροδότησε τελικά τη διαδικασία απελευθέρωσης όλων των «εγχρώμων» της Αμερικής!
Ποια είναι η λύση εδώ; Μήπως το να αποφεύγουμε εντελώς να δίνουμε συμβουλές και να υποδεικνύουμε στους πελάτες μας το τι να επιλέξουν; Όχι απαραίτητα. Υπάρχουν μερικά πράγματα που θα πρότεινα ως διορθωτικά μέτρα για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος: πρώτον, να θυμόμαστε πάντα ότι ο ρόλος μας σαν αστρολογικοί σύμβουλοι δεν είναι το να αποφασίζουμε εμείς για τους πελάτες μας, ούτε να τους λέμε εμείς το πώς να ζήσουν τη ζωή τους. Ο ρόλος μας είναι να τους παρέχουμε τις κατάλληλες πληροφορίες για να τους βοηθήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις. Από αυτή την άποψη, ο αστρολόγος είναι λιγότερο «γκουρού» και περισσότερο «εκγυμναστής», αφού επιχειρεί να αναδείξει την εσωτερική σοφία και τη διαίσθηση του πελάτη του, μπροστά σε κάθε κρίσιμη κατάσταση.
Η αστρολόγος Christina Fielding είχε δηλώσει ότι προτιμά να βλέπει τον/την πελάτη σαν «τον οδηγό του αυτοκινήτου» και εκείνη να είναι ο «συνοδηγός», το άτομο που διαβάζει τον χάρτη του/της. Κάτω από ένα ανάλογο πρίσμα βλέπω και τη δική μου αποστολή, στο να είμαι εκεί για να φωτίσω το «σκηνικό» όσο το δυνατόν καλύτερα. Στο να επισημαίνω επίσης τις πιθανές επιπτώσεις των καταστάσεων ή των αποφάσεων που θα συναντήσει στον όποιο δρόμο ακολουθήσει ο/η πελάτης μου – αφήνοντας πάντοτε την τελική απόφαση στον/στην ίδιο/α.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της διαδικασίας «οδήγησης», το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να ενημερώσω όσο πιο αναλυτικά μπορώ για τις «καλό» ή τον «κακό» δρόμο που πιθανώς θα συναντήσει μπροστά του/της ο/η πελάτης μου. Αλλά δεν θα του πάρω ποτέ το τιμόνι από τα δικά του χέρια!
0 Σχόλια