Η εξέλιξη του ποδηλάτου

The evolution of the bicycle:

1816 Drazin: Το καλοκαίρι του 1815, οι παγκόσμιες θερμοκρασίες έπεσαν και άρχισε ο λιμός στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική ως αποτέλεσμα της έκρηξης του όρους Tambur στην Ινδονησία. Ο Γερμανός εφευρέτης Karl Drais δεν μπορούσε πλέον να εξαρτάται από τα άλογά του και τα ζώα του, και έτσι το Laufmaschine (γερμανικά σημαίνει «μηχανή λειτουργίας») κατασκευάστηκε ως απάντηση στην ανάγκη για μεταφορά. Η δημοτικότητα της εφεύρεσης εκτινάχθηκε στα ύψη και γρήγορα έγινε αντικείμενο ζήλιας της υψηλής κοινωνίας στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης. Το ποδήλατο θα είχε σύντομα αντίκτυπο σε κάθε πτυχή της ζωής τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα.

1870 Boneshaker: το 1865 όταν προστέθηκαν πεντάλ απευθείας στον μπροστινό τροχό του Draisine. Ο συνδυασμός των τροχών με τους λιθόστρωτους δρόμους έκανε τη βόλτα εξαιρετικά άβολη, δίνοντάς της το παρατσούκλι «The Bone Shaker».

1875 Ariel: Η εποχή του "high wheel" ξεκινά τη δεκαετία του 1870 όταν ο James Starley κάνει το "Penny Farthing" εμπορικά διαθέσιμο. Άλλα γνωστά ονόματα είναι «γκραν-μπι» από το φρ. grand-bi, "high wheel" από τα αγγλικά. high wheeler, «κανονικό» από τα αγγλικά. συνήθης.

Ο μεγάλος μπροστινός τροχός λειτουργεί ως σχέση μετάδοσης: ένας μεγαλύτερος τροχός σημαίνει ότι μπορεί να καλυφθεί μεγαλύτερη απόσταση με κάθε διαδρομή του πεντάλ. Τα πεντάλ εξακολουθούσαν να συνδέονται απευθείας στον τροχό παρέχοντας πολύ πιο ομαλή οδήγηση από τον προκάτοχό του.

Δεκαετία 1880: Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, θεωρούνταν απρεπές για τις γυναίκες να φορούν οτιδήποτε άλλο εκτός από μακριά φορέματα μέχρι το πάτωμα. Επομένως, η οδήγηση ποδηλάτου με ψηλούς τροχούς ήταν ακατάλληλη. Ποδήλατα όπως αυτό το Otto Ditsikl επέτρεπαν στον αναβάτη να καθίσει χαμηλά στο έδαφος, κρατώντας τα γόνατά του ενωμένα για να μην εκθέσουν τους αστραγάλους του και να απολαμβάνει ακόμα τη βόλτα.

Ασφαλή ποδήλατα. Η περαιτέρω βελτίωση του ποδηλάτου οδήγησε στην επόμενη καινοτομία το 1886, ή μάλλον στην επιστροφή στα προηγούμενα σχέδια. Με την επιτυχία της βιομηχανικής επανάστασης, εμφανίστηκαν ισχυρότερα μέταλλα. Σε αντίθεση με την άμεση μετάδοση κίνησης, στην οποία η απόδοση σχετίζεται μόνο με το μέγεθος του κινητήριου τροχού, η εισαγωγή μιας αλυσίδας μετάδοσης κίνησης κατέστησε δυνατή την αύξηση της απόδοσης όσον αφορά την ισχύ. Το ποδήλατο ασφαλείας θα μπορούσε επίσης να παραχθεί μαζικά και έτσι να γίνει προσιτό για τον μέσο εργαζόμενο. Το ποδήλατο δεν ήταν πλέον ιδιοκτησία της υψηλής κοινωνίας, αφού πλέον οι άνθρωποι κάθε τάξης μπορούσαν να απολαμβάνουν την ελευθερία και τις χαρές της ποδηλασίας.

Η εφεύρεση του «τετράτροχου» του Χένρι Φορντ το 1896 σύντομα έφερε επανάσταση στην αμερικανική ζωή. Ο πρόδρομος του Model T, το quad κατασκευάστηκε σε τέσσερα ελαστικά ποδηλάτου και κινούνταν από μια αλυσίδα. Με την εισαγωγή του Model T το 1908 και την ταχεία ανάπτυξη της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, τα αυτοκίνητα έγιναν ένα προσιτό μέσο μεταφοράς για τις περισσότερες αμερικανικές οικογένειες. Αυτή η νέα τεχνολογία υιοθετήθηκε γρήγορα από τους περισσότερους Αμερικανούς και η μοτοσυκλέτα εισήλθε σε μια νέα φάση αγώνων και διασκέδασης.

Οι στρατιωτικοί εισήγαγαν για πρώτη φορά τα ποδήλατα στο πεζικό τους στα τέλη του 19ου αιώνα. Η δαπανηρή εκτροφή αλόγων για το ιππικό έγινε επαχθής. Τα ποδήλατα πρόσφεραν φθηνή αλλά αθόρυβη κίνηση σε όλο το πεδίο της μάχης. Το ποδήλατο χρησιμοποιήθηκε σε πολλές χώρες κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα ως αθόρυβο και αξιόπιστο μέσο μεταφοράς. Ο Γερμανικός Στρατός τα χρησιμοποίησε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Βρετανικός Στρατός τους χρησιμοποίησε στους Πολέμους των Μπόερ, οι στρατιώτες των Μπάφαλων στην Αμερική και οι Ιάπωνες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποίησαν το ποδήλατο ως τρόπο εξοικονόμησης καυσίμων και χάλυβα.

Τα πιο εκτεταμένα πειράματα με μονάδες ποδηλάτου διεξήχθησαν από τον 1ο υπολοχαγό Moss του 25ου Συντάγματος Έγχρωμου Πεζικού των ΗΠΑ (ένα σύνταγμα πεζικού αφροαμερικανών με Ευρωπαιοαμερικανούς αξιωματικούς). Χρησιμοποιώντας διάφορα μοντέλα ποδηλάτων, ο υπολοχαγός Μος και το στρατολογημένο προσωπικό του δοκίμασαν την καταλληλότητα του ποδηλάτου για τη μεταφορά στρατευμάτων σε ανώμαλο έδαφος.

Οι Buffalo Soldiers που σταθμεύουν στη Μοντάνα οδήγησαν τα ποδήλατά τους εκτός δρόμου για εκατοντάδες μίλια με μεγάλη ταχύτητα. Αν και ο στρατός των ΗΠΑ χρησιμοποιούσε ποδήλατα για πολλά χρόνια πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κανένα δεν ήταν τυποποιημένο για αγορά μέχρι το 1942. Η επίσημη χρήση αυτών των ποδηλάτων από τον στρατό ήταν: «Για την παροχή μεταφοράς για το προσωπικό που απασχολείται στην υπηρεσία αποστολής ή ταχυμεταφορών». Φυσικά, χρησιμοποιήθηκαν και για πολλούς άλλους σκοπούς. Αποδείχθηκε ότι ήταν ένας γρήγορος και οικονομικός τρόπος για να ταξιδέψετε σε στρατόπεδα απέλασης και αεροδρόμια. Το «καθολικό στρατιωτικό ποδήλατο» τέθηκε σε εφαρμογή τον Οκτώβριο του 1942 από το Τμήμα Πυροβολικού. Ήταν μια στρατιωτική έκδοση του Westfield "Columbia" εξοπλισμένη με ζάντες και ακτίνες βαρέως τύπου. Η μοτοσυκλέτα ήρθε με προβολέα D-Cell στο μπροστινό φτερό, και τα κύρια εργαλεία μεταφέρονταν σε εργαλειοθήκη που ήταν κολλημένη στη σέλα του αναβάτη. Μια αντλία ελαστικού ήταν κολλημένη στο πλαίσιο.

Με την άνοδο των αυτοκινήτων και την πτώση των ποδηλάτων, η βιομηχανία ποδηλάτων άλλαξε τον πυρήνα του δημογραφικού της χαρακτήρα για να στοχεύσει νέους Αμερικανούς και έχει επίσης επανασχεδιάσει πλήρως το ποδήλατο. Τα ποδήλατα του εικοστού αιώνα παρουσίαζαν μια πιο «εξορθολογισμένη» εμφάνιση, πολύ χαρακτηριστική για τις μοτοσυκλέτες, απομίμηση «δεξαμενών καυσίμου», φωτεινά χρώματα και άφθονο χρώμιο. Το ποδήλατο επέστρεψε και πιο φωτεινό από ποτέ!