Ο Γιάννης Αποστολίδης, γνωστός ως Γιάννης Φλωρινιώτης
Γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου του 1947 στη Φλώρινα.
- Στα 50 χρόνια της καριέρας σας σάς έχουν σνομπάρει συνάδελφοί σας; Moνίμως αυτό συνέβαινε. Μάθαιναν κάποιοι ότι στο τάδε σχήμα θα είμαι κι εγώ και είτε μου χαλούσαν τη συμφωνία είτε το έβαζαν στα πόδια. Εχω συνεργαστεί με πολύ μεγάλα ονόματα: από τον Μάρκο Βαμβακάρη και την Πόλυ Πάνου μέχρι την Καίτη Γκρέυ και τον Γιάννη Παπαϊωάννου. Οι καλλιτέχνες που ήταν σταρ και ακομπλεξάριστοι αποδέχτηκαν το φαινόμενο «Φλωρινιώτης»: η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήθελε να ανεβάσει μαζί μου το μιούζικαλ «Grease», η Αννα Βίσση να συνεργαστούμε σε νυχτερινό μαγαζί -λίγο πριν από τη συμμετοχή της στη Eurovision-, ενώ ο Μάνος Χατζιδάκις να πρωταγωνιστήσω στην «Οδό Ονείρων Νο 2». Τότε είχε αντιδράσει όλο το καλλιτεχνικό στερέωμα. Η μόνη που δέχτηκε να γίνει συμπρωταγωνίστριά μου ήταν η Μελίνα Μερκούρη. Ξέρετε τι μου είπε τότε ο Μάνος Χατζιδάκις; «Γιάννη, είσαι γεννημένος να κλέβεις την παράσταση, γι’ αυτό θα αντιμετωπίζεις μια ζωή τον φθόνο»! Αντιλήφθηκα τι ακριβώς εννοούσε κάποια χρόνια αργότερα, όταν μεγάλη εφημερίδα της εποχής κυκλοφόρησε με τον τίτλο: «Τα τέσσερα μεγάλα είδωλα της Ελλάδας: Boυγιουκλάκη, Βοσκόπουλος, Ξανθόπουλος, Φλωρινιώτης».
- Τα εκκεντρικά ρούχα που φοράτε πώς προέκυψαν; Ημουν πάντα πολύ πιο μπροστά από την εποχή μου. Λάνσαρα το λαμέ σε μια εποχή όπου η Ελλάδα ήταν κολλημένη σε συντηρητικές νόρμες, άκουσα τα εξ αμάξης, αλλά ήρθε η εποχή που με μιμήθηκαν όλοι. Αγαπούσα το αστραφτερό, όπως οι τραγουδιστές στο Λας Βέγκας. Από παιδί έδειχνα αδυναμία σε οτιδήποτε γυάλιζε. Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο και κάθε Κυριακή που μας πήγαιναν στην εκκλησία παρατηρούσα τους παπάδες με τα χρυσά άμφια και τα πετράδια που άστραφταν και ένιωθα μαγεμένος… Ηθελα να γίνω δεσπότης. Οταν έπιασα κάποια καλά χρήματα στα χέρια μου, έγινα αυτό που φανταζόμουν: υπερπαραγωγή.
- Υπάρχει κάποια συνεργασία που δεν μάθαμε ποτέ; Οταν αρχίσαμε να δίνουμε παραστάσεις ως «Φλωρινιώτης family», μας πλησίασαν κάποιοι Ελληνοαμερικανοί παραγωγοί προκειμένου να βάλουμε κάμερες στο σπίτι μας και να κάνουμε ένα ριάλιτι όπως η οικογένεια Οσμπορν. Eίχαμε υπογράψει συμβόλαια και ήταν όλα έτοιμα, αλλά κάποιοι φρόντισαν να μπουν πάλι εμπόδιο.
Αργότερα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως Μάρκος Βαμβακάρης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Λαύκας, Πρόδρομος Τσαουσάκης, Θεόδωρος Πολυκανδριώτης και με τη Ρίτα Σακελλαρίου.
Το 1970-71, έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα.
Δουλεύει σε διάφορα κέντρα, τραγουδώντας χορεύοντας και ντυμένος εκκεντρικά.
Όπου εμφανίζεται έχει μεγάλη επιτυχία, αλλά δέχεται και σκληρή κριτική.
Στη δισκογραφία, κάνει την πρώτη του εμφάνιση με το άλμπουμ "Τώρα Θέλω Τώρα", που αμέσως γίνεται χρυσό.
- Την ηλικία σας τη λέτε;
Ναι, γιατί όχι; Είμαι 67 ετών και επειδή κάποιοι θα βιαστούν να πουν ότι κρύβω χρόνια θέλω να διευκρινίσω ότι είμαι γεννημένος στις 15 Φεβρουαρίου του 1947.
- Κάποιοι αναρωτιούνται γιατί δεν σταματάτε μετά από τόσα χρόνια επιτυχίας. Τη βρίσκω να είμαι στην πίστα και ο κόσμος να χαίρεται μαζί μου και να με αποθεώνει. Το κοινό δείχνει ότι με θέλει ακόμη και εγώ αγαπώ όλο αυτό που συμβαίνει γύρω από μένα. Θα μπορούσα να τραγουδάω ακόμη και χωρίς λεφτά.
- Με τον Μάνο Χατζιδάκι πώς γνωριστήκατε; Τον έφερε μια παρέα στο μαγαζί όπου έκανα πρόγραμμα. Την ώρα που βγήκα να τραγουδήσω άκουσα ότι ήταν εκεί και μούδιασα από το άγχος. Τον παρατηρούσα να έχει γυρίσει το κεφάλι του και να έχει στραμμένο προς εμένα μόνο το αφτί του και σκεφτόμουν ότι είχε πάθει σοκ από αυτό που άκουγε. Οταν με επισκέφθηκε αργότερα στο καμαρίνι, μου εξομολογήθηκε ότι αν και η παρέα του τον είχε φέρει στο μαγαζί για να σπάσει πλάκα, βρήκε ότι έχω εξαιρετική λαϊκή φωνή και με προσκάλεσε να κάνουμε μαζί μια ραδιοφωνική εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα.
- Και πώς καταλήξατε τραγουδιστής; Γεννήθηκα σε μια φτωχική οικογένεια της Φλώρινας και αναγκάστηκα να βγω στο μεροκάματο από τα 12 μου χρόνια γιατί είχαμε χάσει τον πατέρα μου και η μάνα μου, που δούλευε καθαρίστρια, δεν τα έβγαζε πέρα με πέντε παιδιά. Πουλούσα κουλούρια και λαχεία, μέχρι που ένα βράδυ βρέθηκα στο μπουζουξίδικο της περιοχής και πήρα το μικρόφωνο στο χέρι. Ο καταστηματάρχης τρελάθηκε και μου έκανε πρόταση να μπω στο σχήμα. Στην αρχή τραγουδούσα φορώντας ένα παντελονάκι και ένα μαύρο μπλουζάκι. Μιλάμε για φτώχεια, όχι αστεία. Τα παπούτσια μου ήταν τόσο φθαρμένα που αναγκαζόμουν να βάλω από κάτω χαρτόνι για να κλείνουν οι τρύπες!
- Ηταν τόσο δύσκολα τα παιδικά σας χρόνια; Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι με θλίψη. Στο ορφανοτροφείο τα χέρια μας πρηζόντουσαν από το ξύλο που μας έριχναν οι υπεύθυνοι των τμημάτων. Η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε, αλλά ο πατριός μου δεν μας είδε ποτέ ως πραγματικά παιδιά του. Εκείνο όμως που με πονούσε περισσότερο ήταν ότι δεν φερόταν καλά στη μητέρα μου. Γι’ αυτό κι όταν μπήκα στα υψηλά μεροκάματα την πήρα κοντά μου, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα αδέλφια μου.
- Ισχύει ότι είχατε τρελά κασέ; Για περίπου τέσσερα χρόνια, από το 1977 έως και το 1980, ήμουν ο πιο ακριβοπληρωμένος τραγουδιστής στην Ελλάδα. Πήρα μυθικά μεροκάματα, εισέπραξα την αποθέωση του κόσμου και ο Τύπος μού έκανε πολυσέλιδα αφιερώματα. Γι’ αυτό και δεν με ένοιαζε η λάσπη που έτρωγα. Οποιος είχε τα κότσια ας έκανε κριτική μπροστά μου!
- Το μπριγιαντένιο κολιέ που φοράτε στον λαιμό και γράφει «Φλωρινιώτης» είναι δώρο από κάποιον θαυμαστή; Το παρήγγειλα σε κάποιον χρυσοχόο την εποχή που αγόραζα κοσμήματα και κάποιοι σχολίαζαν ότι επενδύω σε μπριγιάν. Ανοησίες, αγόραζα κοσμήματα γιατί μου άρεσαν. Το συγκεκριμένο είναι κατασκευασμένο από χρυσό και διαμάντια. Οταν πήγα στην Αμερική κάποιος φαν μου ο οποίος εμπορεύεται πολύτιμους λίθους μού πρότεινε να του προσθέσει πανάκριβα μπριγιάν.
- Εχετε παραδεχτεί ότι έχετε κάνει πλαστικές επεμβάσεις. Εχω κάνει πέντε πλαστικές επεμβάσεις στο πρόσωπο, αλλά δεν τις ήθελα όλες, αναγκάστηκα. Το ’87, όταν πρωταγωνίστησα στην ταινία «Ο τραγουδιστής και το κορίτσι του μπαρ», ήθελα να διορθώσω τα ζυγωματικά μου προκειμένου να γράφω καλύτερα στον φακό. Μια γνωστή μου μού έβαλε σιλικόνη στα μάγουλα η οποία ήταν συμπαγής, με αποτέλεσμα να παραμορφωθώ. Η ευθύνη δεν ήταν δική της, αλλά δική μου, αφού η γυναίκα δεν ήταν γιατρός, αλλά φαρμακοποιός. Από κει και πέρα άρχισε η προσωπική μου περιπέτεια καθώς μου ήταν εντελώς αδύνατο να αποδεχτώ τον εαυτό μου έτσι. Αισθανόμουν παραμορφωμένος, ένα τέρας χωρίς θέση στη σόουμπιζ. Ολα τα χειρουργεία που ακολούθησαν ήταν διορθωτικά λίφτινγκ.
- Θα κάνατε κάτι άλλο τώρα; Σε μικρά και ανώδυνα πράγματα, όπως για παράδειγμα σε κάνα botox, δεν θα έλεγα όχι. Φροντίζοντας τον εαυτό μας ανεβαίνει και η ψυχολογία μας. Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν θέλω τον εαυτό μου λαμπερό. Δεν είναι δυνατόν τα ρούχα μου να είναι sur mesure, φανταχτερά κι εγώ να είμαι γεμάτος σούρες!
- Σας έγινε ποτέ πρόταση να συμπεριληφθείτε σε ψηφοδέλτιο κάποιου κόμματος; Mε έχουν πλησιάσει διάφοροι ανά εποχές. Η τελευταία ήταν αυτή από τους Οικολόγους για τις βουλευτικές εκλογές. Ποδόσφαιρο και πολιτική με αφήνουν παγερά αδιάφορο, γι’ αυτό και δεν τα κατέχω. Δεν με ενδιαφέρει να βάλω το όνομά μου σε ένα ψηφοδέλτιο απλά και μόνο για να πάρει ψήφους κάποιο κόμμα.
- Ποια είναι η άποψή σας για την υποψηφιότητα Βαλλιανάτου; Τους είδαμε και όλους τους υπόλοιπους, τους δήθεν ευυπόληπτους και κυριλάτους, που μας οδήγησαν σ’ αυτή την κρίση. Το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του δεν αφορά κανέναν. Δεν ξέρω γιατί η υποψηφιότητα Βαλλιανάτου έχει προκαλέσει αντιδράσεις. Εγώ είμαι σίγουρος ότι ο άνθρωπος αυτός θα κάνει έργο.
- Είναι αλήθεια ότι πριν από οκτώ χρόνια σάς εγκατέλειψε η σύζυγός σας; H γυναίκα μου ήθελε να χωρίσουμε κι εγώ το αποδέχτηκα νιώθοντας ότι ήθελε να πάει τη ζωή της παρακάτω. Οταν ήρθε μία μέρα ο γιος μου και μου είπε: «Μπαμπά, η μαμά θέλει να φύγει», εγώ του απάντησα: «Δεν πειράζει, αγόρι μου, πάμε κάτω να της ετοιμάσουμε τα πράγματά της».
- Αγαπηθήκατε στη ζωή σας; Αγαπήθηκα πολύ και αυτό μου έδωσε αυτοπεποίθηση και με βοήθησε να γίνω αυτό που έγινα. Βγαίνοντας από το ορφανοτροφείο ήμουν ένα παιδί ανασφαλές που φοβόταν, ντρεπόταν και αναζητούσε απεγνωσμένα την αγάπη και την επιβεβαίωση. Οι σχέσεις μου μού έδωσαν τα φτερά για να πετάξω!
- Καταχρήσεις έχετε κάνει ποτέ στη ζωή σας; Σε κάποια περιοδεία μου στην Αμερική μού προσέφεραν ένα τσιγάρο με χασίς. Εκανα μια ρουφηξιά, άρχισα να ζαλίζομαι, να κάνω εμετούς και να νεκρώνουν τα χέρια μου. Τηλεφώνησα σε έναν φίλο μου και τον παρακάλεσα να έρθει στο ξενοδοχείο γιατί αισθανόμουν ότι πεθαίνω. Του είπα μάλιστα ότι σε περίπτωση που δεν ξέρει τι να κάνει, να φωνάξει χασικλήδες για να με σώσουν.
Ο Φλωρινιώτης έκανε καριέρα χωρίς μεγάλη δισκογραφική εταιρεία. Υπήρχε ποτέ περίπτωση τα συμφέροντα να τον αφήσουν να κάνει μια τέτοια τηλεοπτική επιτυχία;
0 Σχόλια