Έγραφε κριτική και θεωρητικά κείμενα για τον κινηματογράφο και τις εικαστικές τέχνες από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, παράλληλα με την ενασχόλησή του με την ποίηση. Για πολλά χρόνια διετέλεσε γενικός γραμματέας και πρόεδρος της Πανελληνίας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), ενώ στα έτη 1991-1993 υπήρξε αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Επί δεκατέσσερα χρόνια ήταν μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Εθνικής Κινηματογραφίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Στο διάστημα 2000-2002 ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του (τότε) Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας.
Υπήρξε μέλος κριτικών επιτροπών σε κινηματογραφικά φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Διετέλεσε κριτικός κινηματογράφου στο περιοδικό «Αντί», ενώ κρατούσε τη στήλη της κινηματογραφικής κριτικής στο περιοδικό «Νέα Εστία». Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1955 με την ποιητική συλλογή «Ιστορία του Απρίλη» (ιδ. έκδοση). Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές «Περιπέτειες με τον ήλιο, τη θάλασσα και τον έρωτα», ιδ. έκδοση, 1961, «Μανδραγόρες», εκδ. Φιλιππότη, 1980, και η συλλογή «Μυθεύματα κι αυτοβιόγραφα», εκδ. Γαβριηλίδης, 2009.
Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου αποχαιρετά τον Δημήτρη Χαρίτο
Με αληθινή οδύνη αποχαιρετούμε ένα από τα ιστορικά μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, τον Δημήτρη Χαρίτο. Στη διάρκεια τεσσάρων τουλάχιστον δεκαετιών, όχι μόνο την υπηρέτησε διαδοχικά ως Πρόεδρος, Γενικός Γραμματέας, Ταμίας ή απλό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, αλλά και την εκπροσώπησε, με επάρκεια και αίσθηση ευθύνης, είτε μετέχοντας σε κριτικές επιτροπές φεστιβάλ είτε σε γνωμοδοτικά όργανα του ΥΠ.ΠΟ. είτε ως Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Κλασική περίπτωση αυτοδημιούργητου, χρειάστηκε να επιστρατεύσει το πείσμα, την αντοχή και τη δίψα για μάθηση, ώστε να υπερβεί την εμπειρία της Κατοχής και τις οικονομικές δυσκολίες και να αναδειχθεί, στην περίοδο της μεταπολίτευσης, σε διευθυντικό στέλεχος της Εθνικής Τράπεζας.
Η σαγήνη του θεάτρου εφήμερη. Το κάλεσμα της ποίησης, το αντίθετο. Μ' αποτέλεσμα την αραιή, μα σταθερή, έκδοση των συλλογών του. Όμως, η έγκαιρα διαγνωσμένη σινεφιλία τον παρέσυρε αρχικά στις σκοτεινές αίθουσες της Αθήνας και, στη συνέχεια, στη συγγραφή κειμένων. Η καριέρα του δεν του επέτρεψε, εξ αντικειμένου, να προστεθεί στην ομάδα των συνομηλίκων του επαγγελματιών κριτικών. Ωστόσο, με τα χρόνια, συνέδεσε την υπογραφή του κυρίως με τις σελίδες του περιοδικού ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, αργότερα του ΑΝΤΙ, καθώς και με τις εκδόσεις της Π.Ε.Κ.Κ., πάντα με αξιοσημείωτη συνέπεια.
Ίσως αυτή η αξιοσημείωτη συνέπεια να αποτελεί και το σημείο-κλειδί της σύνδεσής μας, τόσο με τον γραφιά όσο και με τον άνθρωπο. Τα αφιερώματα, οι ψηφοφορίες, οι μονογραφίες, οι συνελεύσεις, οι μικρές και οι μεγάλες αποφάσεις για την εσωτερική οργάνωση ή τη δημόσια παρουσία της Ένωσής μας τον ενθουσίαζαν, τον συγκινούσαν, τον ενέπνεαν μέχρι τέλους.
Σε καιρούς σαν τους σημερινούς, όταν οι σειρήνες της ατομικής προβολής, της μόδας, του κενού εντυπωσιασμού, της διάχυτης αποσυσπείρωσης και της πνευματικής και γλωσσικής καθίζησης θριαμβεύουν, τότε η πραότητα, το εφηβικό σφρίγος και η βαθιά αφοσίωση στην έννοια της συλλογικής δράσης του Δημήτρη Χαρίτου συνθέτουν την πρώτη ύλη του προσωπικού του ίχνους κι ένα παράδειγμα για τους νεότερους.
0 Σχόλια