Θανάσης Γκαβέλας με οδηγό τον Σωτήρη Γκαραγκάνη Χρυσό μετάλλιο/ Στίβος
Το πρώτο χρυσό μετάλλιο στο Τόκιο ήρθε από τον Θανάση Γκαβέλα και τον οδηγό του, Σωτήρη Γκαραγκάνη, στον στίβο. Η συναρπαστική κούρσα των 100 μέτρων ολοκληρώθηκε σε χρόνο 10.82 και μάλιστα κατάφεραν να κάνουν παγκόσμιο ρεκόρ στη παρθενική τους εμφάνιση σε Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Ο Νάσος Γκαβέλας γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1999, έχει καταγωγή από την Στροφυλιά της Εύβοιας και πάσχει από την νόσο του Στάργκαρντ, η οποία άρχισε σταδιακά να τον εμποδίζει να βλέπει καλά όταν ήταν 10 ετών και πήγαινε στην Τετάρτη Δημοτικού. Ο Παραολυμπιονίκης από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό δοκιμάζοντας αρκετά αθλήματα, μεταξύ άλλων τένις και ποδόσφαιρο. Τελικά, κατέληξε στον στίβο, ανήκει στον ΑΟ Κάλλιστος και μαζί με τον οδηγό του Σωτήρη Γκαραγκάνη ανέβηκαν στο υψηλότερο βάθρο όπου την στιγμή που ακουγόταν ο Εθνικός ύμνος δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυα τους από την συγκίνηση.
«Για μένα ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Η διοργάνωση ήταν καλή και μάλιστα πρόσεχαν πολύ το φαγητό μας προκειμένου μην πάθουμε κάτι. Το μόνο αρνητικό ήταν που δεν υπήρχε κλειστό στάδιο. Την ημέρα του αγώνα έβρεχε και έκανε κρύο, αλλά με τον Σωτήρη είχαμε προπονηθεί πολύ καλά και πιστεύαμε πως θα πάρουμε μετάλλιο. Όταν μου είπε ο Σωτήρης πως τερματίσαμε πρώτοι λέω «Δεν μπορεί να είναι αλήθεια». Πραγματικά πίστευα πολύ στην νίκη μας. Δώδεκα μήνες κάναμε σκληρή προπόνηση. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένος» αναφέρει με ενθουσιασμό ο Νάσος Γκαβέλας.
«Ξεκινήσαμε με μεγάλη αυτοπεποίθηση την κούρσα γιατί είχαμε κάνει εξαιρετική προετοιμασία με τον Νάσο όλο τον χρόνο. Εκεί γύρω στα 85 μέτρα είδα τη διαφορά και ενώ λίγο πριν το τέρμα του λέω «τώρα σκύψε» του το είπα νωρίτερα. Έβλεπα πως έχουμε απόσταση από τους υπόλοιπους αθλητές και ανυπομονούσα να τερματίσουμε. Η στιγμή της βράβευσης ήταν πολύ συγκινητική και εκεί βγαίνουν όλα σου τα συναισθήματα. Με τον Νάσο ονειρευόμασταν το χρυσό μετάλλιο, αλλά δεν το λέγαμε μέχρι που συνέβη και το όνειρο έγινε πραγματικότητα» σχολιάζει ο οδηγός του αθλητή, Σωτήρης Γκαραγκάνης.
Θανάσης Κωνσταντινίδης Ασημένιο μετάλλιο/Στίβος
Γεννημένος στις 29 Απριλίου του 1970 ζει στη Θεσσαλονίκη είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά: ένα κορίτσι και δύο αγόρια. Ο Θανάσης Κωνσταντινίδης από τα εφηβικά του χρόνια είχε παρουσιάσει γενικευμένη δυστονία και αυχενική δυστονία, ωστόσο μέχρι τα 43 του χρόνια εργαζόταν κανονικά ως αποθηκάριος. Όταν σταμάτησε να εργάζεται, λόγω της σοβαρής επιδείνωσης της υγείας του, γνώρισε τον προπονητή του Λάζαρο Στεφανίδη και τον ενέπνευσε προκειμένου να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.
Φέτος συμμετείχε για δεύτερη φορά στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο κατακτώντας μια θέση στο βάθρο των νικητών και συγκεκριμένα το ασημένιο μετάλλιο, ενώ τέσσερα χρόνια πριν στο Ρίο είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο σημειώνοντας παγκόσμιο ρεκόρ.
Ο ίδιος ήταν σημαιοφόρος στην φετινή Τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων. «ένιωσα μεγάλη περηφάνια και χαρά που με έβλεπε η οικογένεια μου να βγαίνω με την ελληνική σημαία. Αυτές είναι ανεπανάληπτες στιγμές» μου αναφέρει ο ίδιος. Όσο για την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου; «Δεν σου κρύβω πως ήθελα να δω την ελληνική σημαία ακόμα πιο ψηλά. Όμως και με την κατάκτηση της δεύτερης θέσης είμαι ικανοποιημένος. Μετά τον αγώνα ο γιος μου μου είχε γράψει ένα πολύ συγκινητικό μήνυμα. Όλη η οικογένεια είναι στο πλευρό μου» σημειώνει.
Γρηγόρης Πολυχρονίδης Ασημένιο μετάλλιο μεικτό ατομικό και Χάλκινο στα ζευγάρια/ Στίβος
Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης έχει στην προσωπική του συλλογή πέντε μετάλλια μόνο από την συμμετοχή του σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Η πρώτη φορά που εκπροσώπησε την χώρα μας ήταν το 2008 στο Πεκίνο ξεκινώντας μια κούρσα μεταλλίων μέχρι σήμερα, ενώ στο Ρίο ήταν ο σημαιοφόρος της εθνικής ομάδας.
Φέτος, στην τέταρτη συμμετοχή του σε Παραολυμπιακούς κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο μεικτό ατομικό στο άθλημα του, τα μπότσια, και την τρίτη στα ζευγάρια.
Ο παραθλητής γεννήθηκε στην Γεωργία το 1981 από ομογενείς γονείς του Πόντου και το όνειρο των παππούδων του ήταν να επιστρέψουν στην Ελλάδα, κάτι που κατάφεραν οι γονείς του Γρηγόρη. Ο ίδιος πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία εκ γενετής και το 2001 ξεκίνησε να ασχολείται με τα μπότσια. Είναι παντρεμένος με την Κατερίνα και έχουν αποκτήσει μια κόρη, τη Βαλεντίνα, η οποία είναι μόλις 5 μηνών.
«Αυτοί οι αγώνες δεν ήταν εύκολοι, λόγω της πανδημίας και πολλών αντιξοοτήτων που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Από την άλλη το επίπεδο των αθλητών ήταν πολύ υψηλό και είμαι περήφανος που κατάφερα να κατακτήσω μετάλλιο και στο ατομικό και στα ζευγάρια στο άθλημα μου, τα μπότσια. Σίγουρα ήθελα το χρυσό, αλλά δεδομένου όλες τις συνθήκες είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος που εδώ και τέσσερις Παραολυμπιάδες παραμένω στο βάθρο των νικητών. Νομίζω εγώ και ο Πύρρος Δήμας έχουμε καταφέρει να συμμετέχουμε σε 4 Ολυμπιακές και Παραολυμπιακές διοργανώσεις και να έχουμε φύγει σε όλες με μετάλλια»΄αναφέρει ο ίδιος.
Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης είχε στο πλευρό του την σύζυγο του και την λίγο μηνών κορούλα τους με αποτέλεσμα να γιορτάσει οικογενειακά τα μετάλλια του.
Η φετινή σημαιοφόρος των Παραολυμπιακών Αγώνων στο Τόκιο ξεκίνησε να ασχολείται με τα μπότσια στα τέλη του 2014 και την επόμενη χρονιά ήρθε η πρώτη επιτυχία στο ομαδικό με τον Γρηγόρη Πολυχρονίδη.
«Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά για μένα που ήμουν σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης. Νιώθεις καταξίωση όταν είσαι μέλος της εθνικής ομάδας και φυσικά όταν κατακτάς μετάλλια. Επίσης, ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης είναι ο μέντορας μου. Έχω πάρει τόσα πολλά μαθήματα και στις δυο συμμετοχές μας στους παραολυμπιακούς στην κατηγορία ζευγάρια έχουμε κερδίσει μετάλλια» μου απαντάει με χαμόγελο η αθλήτρια.
Η αδερφή της, Μαρία την πήγε με το ζόρι να δει τα μπότσια, το άθλημα που τρεις μήνες μετά τη πρώτη της προπόνηση θα της έφερνε διακρίσεις και σημαντικά μετάλλια. «Η αδερφή μου με πήγε σχεδόν σηκωτή για να παρακολουθήσω τα μπότσια. Εγώ μέχρι τότε δεν ήθελα γιατί είχα τα μαθήματα μου, έβγαινα με τις παρέες μου και ο αθλητισμός απαιτεί πολλές θυσίες. Ξεκίνησα με το ζόρι προπόνηση μαζί με τον Γρηγόρη Πολυχρονίδη, ο οποίος είναι μεγάλο σχσολείο και τον ευχαριστώ. Τελικά, αγάπησα πολύ τα μπότσια και είμαι πολύ χαρούμενη για τις επιδόσεις που έχω καταφέρει» αναφέρει.
Φέτος κατάφεραν να ανέβουν ξανά στο βάθρο κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο. «Ήταν μια δύσκολη χρονιά. Προσέχαμε πάρα πολύ μην κολλήσουμε κορονοϊό, δεν είχαμε θεατές και όλοι οι αθλητές ήταν σε υψηλό επίπεδο. Με τον Γρηγόρη τα δώσαμε όλα και ανεβήκαμε στο βάθρο των νικητών. Στην τετράδα ήμασταν η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα»
Η Άννα Ντέντα είναι απόφοιτη της σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων και τελειόφοιτη της Ψυχολογίας στο Καποδιστριακό. Το όνειρο της είναι να ασχοληθεί με την αθλητική ψυχολογία.
Θανάσης Προδρόμου Ασημένιο μετάλλιο/ Στίβος
Ο Θανάσης Προδρόμου με το άλμα που έκανε στην πέμπτη του προσπάθεια προσγειώθηκε στη δεύτερη θέση της κατάταξης κατακτώντας ασημένιο μετάλλιο. «Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα και πάντα όταν αγωνίζομαι με το εθνόσημο δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Μάλιστα, έκανα και ατομικό ρεκόρ. Ένιωθα καλά αγωνιστικά και πήγαινα σίγουρος να διεκδικήσω μια καλή επίδοση. Οι συνθήκες δεν ήταν τόσο ευνοϊκές, δεν είχα μαζί τον προπονητή μου τον Ανέστη Μανταρτζίδη γιατί δεν είναι ομοσπονδιακός και έπρεπε να πληρώσω τα έξοδα οπότε μιλούσαμε μόνο τηλεφωνικά και επίσης δεν ήταν σύμμαχος ο καιρός» αναφέρει ο ίδιος.
Πέρα από τις αθλητικές του επιδόσεις το μεγαλείο της ψυχής του ήταν αυτό που έκλεψε τις εντυπώσεις κάνοντας μέχρι και τα ξένα ΜΜΕ να εκθειάσουν το ενδιαφέρον και τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε ο Έλληνας αθλητής αμέσως μετά τον τραυματισμό του Ασιάτη. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ο Μαλαισιανός συναθλητής του τραυματίστηκε και ο Θανάσης έτρεξε αμέσως προς το μέρος του να τον βοηθήσει. Όταν τραυματίστηκε στην πέμπτη του προσπάθεια ο Λατίφ Αμπντούλ Ρομλί, ο οποίος και κέρδισε τελικά το χρυσό μετάλλιο, ο Προδρόμου έτρεξε αμέσως να τον βοηθήσει, μπαίνοντας μέσα στο σκάμμα.
«Δεν περίμενα να πάρει τόσο μεγάλη διάσταση όλο αυτό. Οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά γνωρίζουν πως έτσι είμαι ως άνθρωπος. Έτρεξα να τον βοηθήσω γιατί αυτό ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω εκείνη την στιγμή για τον συναθλητή μου. Το ίδιο θα έκανα για τον καθένα. Μετά το τέλος του αγώνα άνοιξα το κινητό μου μπήκα στο Instagram και είχε γεμίσει ευχές και άπειρα likes σε φωτογραφίες μου. Δεν μου είχε ξανά συμβεί, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ» αναφέρει ο Παραολυμπιονίκης για πρώτη φορά.
Παναγιώτης Τριανταφύλλου -Χάλκινο /Ξιφασκία με αμαξίδιο
Ο Πάνος Τριανταφύλλου είναι ένας ακόμα αθλητής με σημαντικές διακρίσεις στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στην ξιφασκία με αμαξίδιο. Ο αθλητισμός ήταν πάντα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του από μικρό παιδί. Είχε ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και το βόλεϊ μέχρι που στα 18 του ένα ατύχημα του άλλαξε για πάντα τη ζωή.
Ήταν Κυριακή 21 Νοεμβρίου του 2004 όταν ένας φίλος του έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και βρέθηκαν στον γκρεμό. Όπως έχει πει σε συνεντεύξεις του ο Παραολυμπιονίκης από τότε έβαλε στόχο να τα καταφέρει ότι και να γίνει στη ζωή του. Όπως έδειξε η αθλητική του πορεία τα κατάφερε και με το παραπάνω. Ο Πάνος ζει μόνιμα στο Πόρτο – Ράφτη, δίπλα στη θάλασσα και τον ελεύθερο χρόνο του απολαμβάνει να πηγαίνει για ψάρεμα.
«Οι φετινοί Παραολυμπιακοί Αγώνες ήταν ιδιαίτεροι γιατί όλες οι αποστολές ήταν μουδιασμένες λόγω της πανδημίας. Φοβόμασταν μην κολλήσουμε κορονοϊό και τελευταία στιγμή δεν καταφέρουμε να αγωνιστούμε χάνοντας τους αγώνες. Από την άλλη, δεν υπήρχαν θεατές και δεν υπήρχε παλμός. Πραγματικά ο κόσμος κάνει πιο πολύ γιορτινό το event όσο και συγκεντρωμένος και να είσαι κατά τη διάρκεια του αγώνα. Είμαι πολύ χαρούμενος που διεκδίκησα ένα μετάλλιο και κατάφερα να ανέβω στο βάθρο. Σίγουρα πάντα θέλεις το κάτι παραπάνω, αλλά με δεδομένο πως δεν έγινε όπως έπρεπε η προετοιμασία λόγω της υγειονομικής κατάστασης χαίρομαι που κατέκτησα το χάλκινο μετάλλιο. Έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό» αναφέρει.
Δημοσθένης Μιχαλεντζάκης -Χάλκινο μετάλλιο / Κολύμβηση
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη στις 19 Οκτωβρίου του 1998 και στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο κατάφερε να τερματίσει στην τρίτη θέση στα 100 μέτρα ελεύθερο της κατηγορίας S8 στην κολύμβηση. Ο ίδιος ήταν χρυσός Παραολυμπιονίκης της κολύμβησης στα 100 μέτρα πεταλούδα της κατηγορίας S9 στους αγώνες στο Ρίο της Βραζιλίας το 2016.
Ο αθλητής έχει πολλές διακρίσεις στην κολύμβηση και είναι κάτοχος μεταξύ άλλων παγκοσμίων ρεκόρ, ενώ το δημοτικό κολυμβητήριο της γενέτειρας του, το 2018, πήρε το όνομα του.
Ο ίδιος ξεκίνησε την κολύμβηση στην ηλικία των 4 ετών λόγω της πάθησής του που είναι μαιευτική παράλυση στο δεξί άνω άκρο και κατάφερε να περάσει με μεγάλη επιτυχία όλα τα κολυμβητικά σκαλοπάτια. Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Δημοσθένης αποτελεί τον μοναδικό Έλληνα κολυμβητή ο οποίος κολυμπά παράλληλα και με τους αρτιμελείς κολυμβητές και καταφέρνει να κατοχυρώνει όρια πρόκρισης για τα πανελλήνια πρωταθλήματα.
Δημήτρης Μπακοχρήστος- Χάκινο/ Άρση βαρών
Ο χάλκινος Παραολυμπιονίκης στην άρση βαρών σε πάγκο πραγματοποίησε μια εξαιρετική εμφάνιση καθώς σήκωσε 165 κιλά στην κατηγορία των 54κιλών. Ο αθλητής γεννήθηκε στις 16 Απριλίου το 1983 στο Μοναστηράκι της Βόνιτσας. Με την άρση βαρών σε πάγκο ξεκίνησε να ασχολείται το 2010 στα Γιάννενα και έχει διακρίσεις σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήτρια.
«Παλαιότερα έπαιζα ποδόσφαιρο, αλλά λόγω της χονδροπλασίας δεν μπορούσα να το ακολουθήσω κι έτσι σταμάτησα και για αρκετά χρόνια δεν έκανα αθλητισμό. Μετά από μια συζήτηση με τον προπονητή μου, τον Χρήστο Τριφύλλη που αναλύσαμε τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της άρσης βαρών σε πάγκο αποφάσισα να ξεκινήσω. Το γεγονός πως θα μπορούσα να συμμετέχω σε διεθνής αγώνες και η Παραολυμπιάδα με κινητοποιήσαν. Σε σύντομο χρονικό διάστημα κέρδισα σημαντικές διακρίσεις κι έγινα μέλος της εθνικής ομάδας. Είναι καταξίωση να αγωνίζεσαι με το εθνόσημο στο στήθος» αναφέρει ο χάλκινος Παραολυμπιονίκης.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω την ημέρα που κατέκτησε το μετάλλιο του αναφέρει «Νιώθω μεγάλη υπερηφάνεια για όσα κατάφερα. Και στους προηγούμενους Παραολυμπιακούς ήμουν μέσα στα μετάλλια. Είμαι χαρούμενος που κατάφερα να σηκώσω ψηλά την ελληνική σημαία. Οι φετινοί αγώνες ήταν ιδιαίτερη λόγω του covid. Μέσα στο Ολυμπιακό χωριό υπήρχαν κρούσματα και μέχρι να αγωνιστούμε είχαμε άγχος μην κολλήσουμε και χάσουμε τον αγώνα. Από την άλλη η χώρα μας περνούσε πολλοί δύσκολες στιγμές με τις πυρκαγιές κι ελπίζω να τους δώσαμε λίγη χαρά» απαντάει.
Στράτος Νικολαϊδης- Χάλκινο μετάλλιο / Σφαιροβολία
Ο Στράτος Νικολαϊδης μεγάλωσε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τον αθλητισμό, αρχικά με το μπάσκετ και σε ηλικία 13 ετών ξεκίνησε τον στίβο. Επηρεασμένος από τον Κώστα Γκατσιούδη θέλησε να κάνει ακόντιο, αλλά τελικά τον κέρδισε η σφαιροβολία. «Προτιμώ τα ατομικά αθλήματα και η σφαίρα ήταν η ιδανική επιλογή και λόγω του σωματότυπου μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο άθλημα, έχει δυσκολίες -σκέψου πως μόνο η σφαίρα ζυγίζει 7.260 κιλά. Στο άθλημα μου πρέπει να προσέχω πολύ τους τραυματισμούς και να μην καταπονώ το σώμα μου» εξηγεί ο χάλκινος Παραολυμπιονίκης.
Το πρόγραμμα του ήταν πολύ απαιτητικό με τον ίδιο να εργάζεται νύχτα για να μπορέσει να επιβιώσει και ταυτόχρονα να κάνει προπονήσεις. «Δουλεύω νύχτα για να συντηρούμαι μιας και ζω μόνος μου και δεν έχω χορηγούς. Μόνο οι γονείς μου με στηρίζουν και μπορώ να συνεχίζω... Δεν είναι καθόλου εύκολη η καθημερινότητα μου. Για παράδειγμα το καλοκαίρι εργαζόμουν στο νυχτερινό μαγαζί Pearl στην Χαλκιδική και πηγαινοερχόμουν Θεσσαλονίκη καθημερινά εκτός Κυριακής για να κάνω προπόνηση έτσι ώστε να είμαι έτοιμος για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Δεν σου κρύβω πως υπήρχαν πολλές φορές που αγανάκτησα και σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά αγαπάω πολύ τον αθλητισμό και δεν μπορώ να τα παρατήσω» αναφέρει.
Ο ίδιος κατάφερε να ανέβει στο βάθρο και να φορέσει χάλκινο μετάλλιο. «Θα μπορούσα να είχα ανέβει πιο ψηλά. Όμως χαίρομαι πάρα πολύ που κατάφερα να είμαι μέσα στα μετάλλια. Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος μέχρι το μετάλλιο. Είμαι πολύ ευχαριστημένος και πάντοτε θα δίνω τον καλύτερο μου εαυτό» υποστηρίζει.
Αλεξάνδρα Σταματοπούλου - Χάλκινο μετάλλιο/ Κολύμβηση
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου κατάφερε να τερματίσει στην τρίτη θέση και να ανέβει στο βάθρο των νικητών στο αγώνισμα της στην κολύμβηση. Η ίδια είναι γεννημένη στις 7 Σεπτεμβρίου του 1986, ζει στον Πειραιά και από το 2012 λαμβάνει μέρος στα πανελλήνια πρωταθλήματα κολύμβησης ΑμεΑ, είναι κάτοχος πολλών πανελληνίων ρεκόρ και από το 2013 μέλος της Εθνικής ομάδας.
Η Παραολυμπιονίκης πάσχει από το σύνδρομο Stiff Person που είναι μια μορφή αυτοάνασοης μυασθένειας και τα συμπτώματα ξεκίνησαν από τότε που ήταν 14 ετών μόνο που ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Κυνήγησε τα όνειρα της και φέτος στη δεύτερη συμμετοχή της σε Παραολυμπιακούς Αγώνες κατάφερε να ανέβει στο βάθρο κάνοντας μια εξαιρετική κούρσα στην κολύμβηση που της χάρισε χάλκινο μετάλλιο.
«Ήταν μια δύσκολη χρονιά η φετινή, αλλά από τη πλευρά μου είμαι τυχερή γιατί η ομοσπονδία ήταν δίπλα μου. Δεν υπήρχε κοινό να δώσει παλμό, να χειροκροτήσει τη προσπάθεια μας, αλλά όταν δεν είχαμε αγώνες πηγαίναμε και παρακολουθούσαμε τους άλλους αθλητές για να τους εμψυχώνουμε» μου λέει από την άλλη άκρη την τηλεφωνικής γραμμής.
«Τις πρώτες ημέρες δεν πήγαινα καλά στους αγώνες και αγχώθηκα πολύ. Είχα δυνατές αντιπάλους, αλλά σκέφτηκα πως θέλω να κάνω ότι καλύτερο γίνεται γιατί πόσες φορές μπορώ ακόμα να συμμετέχω σε Παραολυμπιακούς Αγώνες. Έβαλα τα δυνατά μου και κατάφερα να πάρω το χάλκινο μετάλλιο. Είμαι πολύ χαρούμενη. Θέλω όμως να πω πως όλοι οι αθλητές που είναι στην Εθνική ομάδα είναι νικητές γιατί δεν είναι εύκολο» σχολιάζει η ίδια.
Αντώνης Τσαπατάκης- Χάλκινο/ Κολύμβηση
Στην τρίτη του συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς Αγώνες ο αθλητής κατάφερε να ανέβει στο βάθρο κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο.
Γεννήθηκε στα Χανιά και από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με την κολύμβηση, ενώ ένα ατύχημα που είχε με την μηχανή του σχεδόν έξω από το κολυμβητήριο όπου και έκανε προπόνηση του άλλαξε τη ζωή. Στα 18 του χρόνια βρέθηκε καθηλωμένος σε αμαξίδιο, όμως τίποτα δεν μπόρεσε να του βάλει φρένο στα όνειρα του. Σε λιγότερο από 9 μήνες ξανα μπήκε στην πισίνα.
0 Σχόλια