Αν δεν έχεις ιδέα πώς είναι να είσαι μονογονέας, απλά σώπασε

Όχι, το να μεγαλώνεις μόνος ένα ή περισσότερα παιδιά, δεν είναι το ίδιο με το να έχεις έναν άντρα ο οποίος δεν σε βοηθάει πολύ στην ανατροφή τους! Όχι, το να μεγαλώνεις μόνος ένα ή περισσότερα παιδιά, δεν είναι το ίδιο με το να έχεις έναν άντρα ο οποίος δουλεύει διπλοβάρδιες! Όχι, το να μεγαλώνεις μόνος ένα ή περισσότερα παιδιά, δεν είναι το ίδιο με το να δουλεύει ο σύζυγός σου μακριά, ακόμη κι αν λείπει για καιρό! Το να μεγαλώνεις μόνος ένα ή περισσότερα παιδιά, είναι κάτι τελείως διαφορετικό κι αν δεν το έχεις ζήσει, δεν μπορείς να εκφέρεις γνώμη… Λυπάμαι!

Ακούω συχνά συζητήσεις ανθρώπων, που κρίνουν με σκληρά λόγια αυτήν την “χωρισμένη” ή ακόμη κι αυτή τη “χήρα” για τις επιλογές της, τον τρόπο που ζει, τον τρόπο που μεγαλώνει τα παιδιά της ή ακόμη και για τον τρόπο που ντύνεται! Δυστυχώς για κάποιους, δεν ζούμε πια στις εποχές που οι άνθρωποι ζούσαν μαζί υποχρεωτικά μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. Δυστυχώς για κάποιους, δεν ζούμε στις εποχές και τις χώρες που όταν πέθαινε ο σύζυγος, θάβανε και τη γυναίκα του ζωντανή μαζί του. Οι γυναίκες πλέον, έχουν την επιλογή να φύγουν από ένα γάμο που δεν τις γεμίζει και την “πολυτέλεια” να μην θαφτούν ζωντανές αν χάσουν τον σύζυγό τους. Οι γυναίκες έχουν την δυνατότητα να συνεχίσουν να ζουν με όποιο τρόπο εκείνες επιλέγουν μετά από οποιαδήποτε απώλεια και δυστυχώς για κάποιους, αυτό δεν θεωρείται ποινικό αδίκημα!

Ακούω συχνά συζητήσεις ανθρώπων, που κρίνουν με σκληρά λόγια αυτήν την “χωρισμένη” ή ακόμη κι αυτή τη “χήρα” και το “αστείο” της υπόθεσης είναι ότι οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) που μπαίνουν σ’ αυτές τις συζητήσεις, είναι άνθρωποι που είναι εμφανές πως απλά μισούν τη ζωή τους. Είναι άνθρωποι που έχουν βολέψει τη μίζερη ύπαρξή τους σε ανύπαρκτες ευτυχίες και που ο μόνος τρόπος να νιώσουν καλύτερα μ’ αυτό, είναι να υποβαθμίσουν και να υποβιβάσουν τις επιλογές και τις προσπάθειες των γύρω τους. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως βγάζουν χολή, απλά και μόνο γιατί ζηλεύουν να βλέπουν ανθρώπους που ενώ κάηκαν τα πάντα τους κι υποχρεώθηκαν να τα χτίσουν απ’ την αρχή, κάνουν άλματα, ενώ εκείνοι βρίσκονται φυλακισμένοι σε μια πραγματικότητα που απεχθάνονται. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως προσπαθούν να πετάξουν λάσπη, γιατί μέσα τους ξέρουν καλά, πως θα ήθελαν αυτοί να είναι στη θέση εκείνης της γυναίκας που άρπαξε τη ζωή απ’ τα μαλλιά και στάθηκε στα πόδια της χωρίς δεκανίκια…

Ίσως ο φόβος, η δειλία ή η ανικανότητά σου, δεν σ’ αφήνουν να ξεφύγεις απ’ τα δίχτυα του βολέματός σου, αυτό όμως δεν σου δίνει δικαιώματα να κρίνεις την “χωρισμένη” που βγαίνει με τις φίλες της ή την “χήρα” που δεν φοράει μαύρα. Δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις καμία γυναίκα (κανέναν άνθρωπο) που ξαφνικά ή όχι και τόσο, βρέθηκε μόνος στη ζωή και δεν φόρεσε μαύρο μαντήλι να περιφέρεται σαν φάντασμα του εαυτού του στους άδειους δρόμους. Δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις τις επιλογές και τη ζωή ενός ανθρώπου που ζει μια ζωή που δεν μπορείς να φανταστείς πώς είναι πραγματικά!

Δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις, αν δεν έχεις περάσει βράδια αξημέρωτα κλαίγοντας σ’ ένα άδειο σπίτι. Αν δεν έχεις σφιχταγκαλιάσει το παιδί σου για να το ηρεμήσεις απ’ τους λυγμούς. Αν δεν έχεις βγάλει αμέτρητα ψυχοσωματικά απ’ το άγχος του αύριο. Αν δεν έχεις κλάψει γοερά στη σκέψη πως αν σου συμβεί κάτι, το παιδί σου δεν θα έχει κανέναν στον κόσμο. Αν δεν έχεις νιώσει τη μοναξιά και την απόγνωση να σε καταπίνουν. Αν δεν έχεις δει τη ζωή σου να καίγεται μπροστά στα μάτια σου και να πρέπει να την ξαναχτίσεις πάνω στις στάχτες μόνος. Αν δεν έχεις κλιθεί να παίξεις αμέτρητους ρόλους ταυτόχρονα, γιατί δεν υπάρχει κανείς να αναλάβει έστω έναν για σένα. Αν δεν σ’ έχει πιάσει πανικός, γιατί πρέπει να πας το ένα σου παιδί στο νοσοκομείο το βράδυ, ενώ το άλλο κοιμάται. Αν δεν έχεις νιώσει τον ήχο του κλειδιού στην πόρτα να σε ξεκουφαίνει, όταν κλειδώνεις για να κοιμηθείτε κι είσαι ο μόνος υπεύθυνος για τα πλάσματα που κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο…

Ξέρεις… οι μονογονείς δεν χρειάζονται απαραίτητα κάποιον να τους καταλάβει. Καμιά φορά αρκεί να τους αφήσεις στην ησυχία τους, να κάνουν ότι επιλέγουν εκείνοι ως καλύτερο για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Καμιά φορά, δεν χρειάζονται συμπόνια και βλέμματα λύπησης. Χρειάζονται απλά να τους αφήσεις να ζουν, χωρίς η ιδιότητά τους ως “χωρισμένους” ή “χήρους” να αντικαθιστά το όνομά τους. Αν λοιπόν δεν μπορείς να τους χαρίσεις ένα χέρι κι ένα αληθινό χαμόγελο για να συμπορευτείτε ως άνθρωποι, απλά σκάσε κι άσε τους να ζήσουν!

Της Κικής Γιοβανοπούλου