Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί;

Αλήθεια πόσα χρόνια έχουν περάσει; Θυμάσαι ή είναι τόσα, ώστε έχουν κάνει τη διαδρομή των αναμνήσεων, ξεχασμένο δρόμο στο υποσυνείδητο σου;

Είναι περίεργο το πώς η μνήμη χαράζει ανεξίτηλα κάποιες συγκεκριμένες στιγμές της ζωής σου, σε αντίθεση με άλλες, που απλά και τόσο εύκολα τις διαγράφει. Είναι περίεργο το πώς τα χρόνια ίσως να μη σου δίνουν καμία βαρύτητα, στο τι ήταν όλα αυτά που επιθυμούσες πραγματικά ως παιδί…

Αλήθεια, τι ήταν αυτό που πραγματικά ήθελες σαν παιδί; Τι ήταν αυτό που σε ευχαριστούσε; Τρέξε λίγο πίσω και προβληματίσου. Άνοιξε εκείνο το κουτί των αναμνήσεων, που μοιάζει κάπως ταλαιπωρημένο από το πέρασμα του χρόνου. Ταλαιπωρημένο μα και ξεχασμένο. Εκεί στα βάθη της ψυχής σου. Ίσως εκεί να κρύβεται και αυτή η ανάμνηση που θα σε οδηγήσει σήμερα, στο να δεις ότι τα παιδικά σου όνειρα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από στιγμές γεμάτες με πραγματική αξία. Τα χρόνια πέρασαν μα ποτέ δεν είναι αργά.

Τότε ήσουν ένα μικρό παιδί και το μόνο που σε γέμιζε ήταν ίσως κάτι πολύ πιο απλό από όλα αυτά που ονειρεύτηκες στην πορεία. Τα «άπιαστα» όνειρα είναι για ένα κόσμο πιο σκληρό, που δε συσχετίζεται με μια αθώα παιδική ψυχή. Άλλαξες τόσο και εσύ στο πέρασμα αυτών των χρόνων. Έτσι δεν είναι; Παραδέξου το. Εδώ δεν υπάρχει κανένας δικαστής. Μονάχα μια παρακαταθήκη ψυχής που περιμένει στην ουρά, όπως τόσες άλλες. Αυτές οι ψυχές όμως είναι εκείνες που ξέρουν να περιμένουν.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι αυτή που πάντα σε προσγειώνει. “Γίνε ρεαλιστής και μη πετάς στα σύννεφα” σου είπαν και το πίστεψες στην πορεία. Και κάπως έτσι αποστειρώσανε ότι πιο αθώο υπήρχε μέσα σου. Πέταξες την απλότητα και άνοιξες την πόρτα της ζωής σου για να υποδεχτείς τους «μπελάδες», σαν να είσαι ο καλύτερος οικοδεσπότης. Και εκείνοι στρογγυλοκάθισαν γύρω από το τραπέζι σου και έτρωγαν αχόρταγα το φαγητό σου. Δεν τους το είχες καν σερβίρει, αλλά έπεσαν σαν πεινασμένα έρμαια πάνω του να το καταβροχθίσουν.

 

Τρέξε λοιπόν πίσω και δες. Μη σταθείς στους φόβους, σε ότι σε προβλημάτιζε ή σε άγχωνε. Μη σταθείς καν σε αυτούς τους πεινασμένους μπελάδες. Μείνε σε όσα πραγματικά ήταν πάντα εκεί, για να κάνουν την ψυχή σου να τρέξει στον κατήφορο με άγνοια κινδύνου. Κάπως έτσι δεν είναι εκείνη η εποχή;

Ο αέρας να διασχίζει το πρόσωπο σου και να ανεμίζει τα μαλλιά σου, την ώρα που παίρνεις φόρα σε αυτή την κατηφόρα αγνοώντας οποιονδήποτε κίνδυνο. Δε ξέρεις πού τελειώνει ο δρόμος. Ούτε τι θα σου φέρει μετά. Δεν έχει καν σημασία για εσένα, γιατί κάπου μέσα σου ξέρεις ότι αυτό που έχει πραγματική σημασία είναι απλά να ζήσεις τη στιγμή.

Αναρωτήσου αν η ζωή σου χάριζε εκείνο το μαγικό ραβδί, που θα είχε τη δυνατότητα να σε γυρίσει στο χρόνο πίσω τότε που ήσουν παιδί. Σε ποιο παιδικό σου όνειρο θα σταματούσες τελικά;

Βούλα Γκεμίση