Έχεις δει, όμως ζώα ποτέ να κάνουν παρέλαση;
ΔΕΙΤΕ :
Εν, δύο-εν, δυο! Οι πιγκουίνοι, σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν ζουν, βαδίζουν πάντα σαν να βρίσκονται σε παρέλαση. Σε κάποια μέρη, ας πούμε στην Ανταρκτική, δεν υπάρχει συχνά κόσμος να τους θαυμάσει και να τους χειροκροτήσει. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο και για τους πιγκουίνους του νησιού Φίλιπ, το σπίτι μιας από τις μεγαλύτερες αποικίες πιγκουίνων στον κόσμο.
Η παρέλασή τους στο νησί Φίλιπ είναι ένα από τα αξιοθέατα της Αυστραλίας.
Κάθε απόγευμα, οι μικροί φρακοφόροι βγαίνουν καμαρωτοί από τη θάλασσα και βηματίζουν στην παραλία πηγαίνοντας στις φωλιές τους στους αμμόλοφους. Η παρέλαση γίνεται με όλους τους καιρούς, καλοκαίρι και χειμώνα, μια και οι πιγκουίνοι δεν έχουν πρόβλημα να βραχούν!
Έχουν όμως, ευαίσθητα μάτια και το ξαφνικό φλας μιας φωτογραφικής μηχανής μπορεί να τους φοβίσει και να τους κάνει να εγκαταλείψουν την παρέλαση.
Το Νησί των Χριστουγέννων στον Ινδικό Ωκεανό είναι το σπίτι εκατομμυρίων κόκκινων καβουριών, τα οποία κάθε χρόνο στη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου μεταναστεύουν από τα δάση στις ακτές. Με το που ξεκινάει η εποχή των βροχών, τα ενήλικα κόκκινα καβούρια αρχίζουν να μετακινούνται από τις φωλιές τους στο δάσος, προσπαθώντας να φτάσουν στις ακτές του νησιού όταν τα νερά ανεβαίνουν.
Εκεί, τα θηλυκά θα αφήσουν τα αυγά τους στο νερό, όπου θα γονιμοποιηθούν από το σπέρμα των αρσενικών. Μετά, όλοι μαζί, θα πάρουν το δρόμο του γυρισμού. Η κόκκινη αυτή παρέλαση, πηγαινέλα, διαρκεί 3-4 εβδομάδες.
Παρέλαση της συμφοράς, βέβαια, αφού τα καβούρια βαδίζουν χωρίς γραμμές και στοίχιση, καταλαμβάνοντας δρόμους, σπίτια και αυλές.
Στο Μπαλί, δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο να βλέπεις κάποιους μαζί με μία ομάδα από πάπιες να παρελαύνουν στο δρόμο. Όλοι τους κατευθύνονται σε κάποιο "πάντι" ή ορυζώνα.
Το "πάντι" καλύπτεται από νερό, επειδή το ρύζι χρειάζεται πολύ νερό για να μεγαλώσει σωστά. Αλλά τώρα δεν υπάρχει ρύζι στον ορυζώνα. Το ρύζι έχει ήδη κοπεί και πουληθεί στην αγορά. Και οι αγρότες δεν έχουν σπείρει ακόμη καινούργιο.
Μόλις φτάσουν στους ορυζώνες, οι πάπιες μπαίνουν με αργό βηματισμό μέσα και αρχίζουν να τσαλαβουτούν και να καταβροχθίζουν τα έντομα που, αν τα άφηναν, θα έτρωγα την επόμενη σοδειά ρυζιού. Ύστερα από πολλές εβδομάδες καθημερινής παρέλασης, δε θα μείνουν στους ορυζώνες παρά ελάχιστα από τα έντομα που τρώνε το ρύζι.
Οι αγρότες ευχαριστημένοι. Τώρα μπορούν να σπείρουν ξένοιαστα, γνωρίζοντα ότι κανείς δε θα πειράξει τα νεαρά φυτά τους. Ευχαριστημένοι είναι και οι ιδιοκτήτες των παπιών. Οι πάπιες τους έχουν παχύνει για τα καλά από την εντομοφαγία και είναι γεμάτες υγείας!
Μια παρέλαση παπιών μπορεί να ξεκινάει με δέκα πάπιες και να φτάνει τις αρκετές εκατοντάδες.
Για να ξεκινήσει μια παρέλαση, ο αρχηγός χρησιμοποιεί ένα μακρύ καλάμι μπαμπού με μια σημαία δεμένη στην άκρη του. Είναι ο "σημαιοφόρος". Ο σημαιοφόρος κρατάει τη "σημαία" πάνω από τις πάπιες και ξεκινάει να περπατάει.Οι πάπιες ακολουθούν τον κυματισμό της και η παρέλαση αρχίζει. Αν μια πάπια ξεφύγει από το κοπάδι, ο αρχηγός την αγγίζει απαλά με το καλάμι. Μερικά τέτοια αγγίγματα και όλες μαθαίνουν να μένουν κοντά στη σημαία.
Όταν η παρέλαση φτάσει στον οριζώνα, ο αρχηγός καρφώνει τη σημαία στη λάσπη σε μια γωνιά του χωραφιού και φεύγει. Οι πάπιες είναι καλά εκπαιδευμένες. Ακόμη και χωρίς κανέναν τριγύρω, μένουν κοντά στη σημαία, τσαλαβουτούν συγχρονισμένα και τρώνε έντομα. Αργά το απόγευμα οι αρχηγοί επιστρέφουν. Αν κάποιες από τις πάπιες έχουν γεννήσει αυτά, τα μαζεύουν - αλλά δε θα τα τηγανίσουν ούτε θα τα κάνουν ομελέτα. Θα τα βράσουν και θα χώσουν σε αλάτι. Σε δύο εβδομάδες θα είναι έτοιμα για φαγητό. Αφού συλλέξουν τα αυγά, οι αρχηγοί σηκώνουν τη σημαία και οι πάπιες μαζεύονται γύρω της. Και καθώς κυματίζει πάνω απ τα κεφάλια τους, ξεκινούν να βαδίζουν καμαρωτά, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής.
Άλλη μία παρέλαση βρίσκεται σε εξέλιξη στους δρόμους του Μπαλί.
Κάποιο πρωινό του καλοκαιριού ο Λεωνίδας παρατήρησε στους τοίχους του δωματίου του μία γραμμή από παύλες. Η γραμμή πήγαινε από το ταβάνι μέχρι πίσω από το κρεβάτι του. Καθώς την παρατηρούσε, μία από τις παύλες κουνήθηκε!
Τελικά ήταν ένα μικρό μυρμήγκι που περπατούσε πάνω στη γραμμή. Αμέσως, μετά, ακολούθησε ένα άλλο...και μετά ένα άλλο... μέχρι που έγινε ένας στρατός μυρμηγκιών. Ταξίδευαν για να βρουν τροφή.
Καθώς περπατούν, τα μυρμήγκια αφήνουν πίσω τους μια μυρωδιά που τα βοηθάει να εντοπίζουν το δρόμο της επιστροφής για τη φωλιά τους. Και βαδίζουν σε μονή γραμμή - και όχι σε γραμμές πολλών ατόμων, όπως στις ανθρώπινες παρελάσεις - επειδή ακολουθούν τη μυρωδιά που αφήνει πίσω του ο αρχηγός.
Ερευνητές τεσσα
0 Σχόλια