Η ζωή μας καταγεγραμένη σε άλμπουμ φωτογραφικά, όνειρα, νοσταλγία και τρυφεράδα για πρόσωπα, ταξίδια, αξίες (αισθητική,ανιδιοτέλεια, αγάπη, σεβασμός).
Γεμάτη η ψυχή μας από εικόνες και συμβάντα.
Κι όμως, όλοι περπατάμε σε τούτη δω τη σύγχρονη πόλη κακοδιάθετοι, απλώς τρέχουμε, τρέχουμε μακριά απ' τη ζωή μας, γιατί αυτό εδώ που ζούμε δεν ταιριάζει με τα ανθρώπινα.
Έχουμε χάσει το γέλιο μας, δεν συσσωρεύουμε χαρά και κέφι παρά μόνο φόβο και έναση, τα οποία δε βρίσκουν διέξοδο.
Στις γειτονιές δεν υπάρχουν πια γέλια ή κλάματα που ακούνονται γι όλους, τα χέρια που σφίγγαν άλλα χέρια, ένα φιλί......
Δεν υπάρχει εκτονωτικός μηχανισμός, η συνενοχή μιας παρέας ανθρώπων σπανίζει.
Η ολίγων ωρών διακοπή της ρουτίνας, η αίσθηση ελευθερίας, η κοινωνικά φιλτραρισμένη αίσθηση, όπως σε γιορτή.
Στη διαδρομή του καθένα μας υπάρχουν σίγουρα θύμησες από μαζώξεις φίλων στις αυλές και στα σπίτια μας, σε καιρούς ευτυχισμένους και μη.
Όλα αυτά δεν ξανάρχονται στην μνήμη όταν θέλουν εκείνα.
Ναι, σίγουρα η ζωή μας άλλαξε πολύ. Είναι δύσκολο, και ίσως όχι σωστό, να συγκρίνει κανείς καιρούς.
Παρ' όλα αυτά, εκείνο που άλλαξε κυρίως είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Ο τρόπος που αισθανόμαστε και αυτά που αποζητούμε.
Η διαφορά εκείνης της εποχής είναι ότι, ακόμη και σε εποχές κρίσης και μεγάλων ανατροπών, η πόρτα μας ήταν ανοιχτή σε παρέες φίλων.
Έτσι, η ανάγκη για συνάντηση με το διπλανό μας οδηγούσε σε μια παρήγορη φυγή σε αμφισβητήσεις, διεκδικήσεις, διαμαρτυρίες για και προς τον κοινό μύθο.
Αξίζει σίγουρα ο κόπος για τη "διαδρομή", φθάνει σε κάθε στιγμή της να παίξουμε μοναδικές και διαφορετικές πράξεις.
Ας ξαναχτίσουμε ανθρώπινες σχέσεις που τόσο έχουμε ανάγκη για να ζούμε εμείς καλά και οι άλλοι καλύτερα.
Ας ορίσουμε "παρέα" αύριο τη διαδρομή.
0 Σχόλια