Το Paracelsus Recovery ελκύει διάσημους, μέλη βασιλικών οικογενειών και ανθρώπους που αξίζουν σε χρήμα περισσότερο απ’ ολόκληρες χώρες.
Στέκομαι σε μια αδιάφορη πλατεία στη Ζυρίχη, την πιο πλούσια πόλη της Ευρώπης, έχοντας μόλις βγει από μια λιμουζίνα Bentley, την οποία οδηγεί σοφέρ που με παρέλαβε από το αεροδρόμιο. Μια γκλαμουράτη εκπρόσωπος δημοσίων σχέσεων με οδηγεί με το ασανσέρ, μέσα από μια βαριά πόρτα, σε ένα τεράστιο πολυτελές ρετιρέ που βλέπει στη γραφική λίμνη της πόλης. Τι κυριλέ μέρος να κάνεις πάρτι!
Μέλη της βασιλικής οικογένειας της Σαουδικής Αραβίας, Ρώσοι ολιγάρχες, μεγιστάνες επιχειρηματίες, κληρονόμοι και celebrity έχουν βουρτσίσει τα δόντια τους σε αυτό το μαρμάρινο μπάνιο και έχουν κοιμηθεί σε αυτό το σουέντ κρεβάτι, ενώ αντιμετωπίζουν τον εθισμό τους σε διάφορα ναρκωτικά, από κοκαΐνη μέχρι Xanax. Το Paracelsus Recovery είναι μια από τις λίγες κλινικές που απαρτίζουν ένα ελίτ σύνολο πολυτελών κλινικών απεξάρτησης.
Σε αντάλλαγμα, με τη βοήθεια του 15μελούς εξειδικευμένου προσωπικού (ανάμεσά τους ψυχίατροι και νοσηλευτές) οι ασθενείς λαμβάνουν μια προσωπική υπηρεσία «ενός πελάτη τη φορά», κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Όποιος μένει εδώ, έχει το φουλ VIP πακέτο: μετακίνηση με λιμουζίνα 24/7, προσωπικό σεφ, μπάτλερ και θυρωρό, πρόσβαση σε σπα πεντάστερου ξενοδοχείου, ψυχοθεραπευτή που μένει εκεί και κοιμάται στο επιπλέον δωμάτιο και ένα σωρό ιατρικές εξετάσεις για μια εκτίμηση της βιοχημείας του εγκεφάλου και του σώματός τους. Εδώ φιλοξενούνται μόνο γύρω στους 20 πελάτες τον χρόνο, αλλά το προσωπικό επίσης στέλνεται στο εξωτερικό για πελάτες που δεν έχουν χρόνο να έρθουν εδώ ή απαιτούν φροντίδα στη συνέχεια.
Ένα από τα βασικά σημεία που ελκύει τους πελάτες είναι το επίπεδο ιδιωτικότητας. Τα πραγματικά ονόματα των πελατών αποκρύπτονται, η διεύθυνση του διαμερίσματος δεν δημοσιοποιείται, οι αριθμοί πινακίδων της λιμουζίνας δεν εντοπίζονται, τα μέιλ με τους πελάτες είναι κρυπτογραφημένα και οι υπάλληλοι υπογράφουν ένα πολύ αυστηρό πιστοποιητικό εμπιστευτικότητας.
«Η ανωνυμία ήταν βασική για μένα, επειδή είχα σοβαρούς πελάτες», είπε ο Lucaz, ένας από τους πρώην πελάτες του Paracelsus. Ο σούπερ πλούσιος διεθνής χρηματοοικονομικός σύμβουλος, πολωνικής καταγωγής, που βγάζει εκατομμύρια τον μήνα, αποφάσισε να επισκεφτεί το Paracelsus το 2015 όταν το ξέφρενο lifestyle του ξέφυγε απ’ τον έλεγχο. Με ένα στενό δίκτυο συναδέλφων, ο Lucaz συνδύαζε την επιχείρηση με 24ωρα πάρτι, τρεις μέρες την εβδομάδα μερικές φορές με νοικιασμένα γιοτ κοντά στην Cote D’ Azur. Περιτριγυρισμένοι από συνοδούς, ο Lucaz και οι φίλοι του συχνά έπαιρναν τέσσερα με έξι γραμμάρια κόκα τη νύχτα μαζί, με τα πιο ακριβά κρασιά του κόσμου. «Αν είχε μαθευτεί ότι ήμουν εθισμένος στην κόκα και στο αλκοόλ, για τις περιπέτειές μου με τις γυναίκες, οι πελάτες μου θα με εγκατέλειπαν. Θα είχα χάσει πολλά λεφτά».
«Δεν υπάρχει μια θεραπεία για όλους», λέει ο Jan Gerber, Πρόεδρος του Paracelsus Recovery, που έστησε την κλινική με τους γονείς του το 2012, αφότου βοήθησαν έναν CEO να αποτοξινωθεί στο σπίτι του. Ο Gerber πιστεύει ότι οι πελάτες του έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες από τους περισσότερους λόγω του ότι εστιάζουν στο άτομο, κάτι που δεν είναι οικονομικά βιώσιμο στα περισσότερα κέντρα.
«Πρέπει να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί ο λόγος του εθισμού σε κάθε άτομο. Να εξετάσουμε ιατρικούς και συναισθηματικούς παράγοντες», λέει ο Gerber. «Οι αιτίες μπορεί να είναι ψυχολογικές, όπως τραύμα, παραμέληση στην παιδική ηλικία ή διαταραχές προσωπικότητας, αλλά και σωματικές, όπως βιοχημικές ανεπάρκειες, κακή υγεία εντέρου, λειτουργίας αδένων, ορμονικές ανισορροπίες και χρόνιος πόνος. Μπορεί να είναι και πνευματικές όπως έλλειψη σκοπού».
Η σχέση ανάμεσα στον εθισμό και τη φτώχεια καλά κρατεί και είναι γνωστή. Υπάρχει επίσης συσχετισμός μεταξύ των ποσοστών στέρησης και θανάτων από ναρκωτικά στην Αγγλία. Αλλά και να έχεις ένα σωρό λεφτά δεν σε προστατεύει από τον εθισμό και κάποιες έρευνες λένε ότι μπορεί να σε κάνει πιο ευάλωτο.
Στη Ζυρίχη συνάντησα τον Michael*, CEO μιας επιχείρησης που βοηθάει κάποιες από τις πιο πλούσιες οικογένειες του κόσμου να ξοδεύουν τα λεφτά του. Έχουν ένα portfolio με 42 οικογένειες που έχουν συνολικά 4,5 δισεκατομμύρια δολάρια σε περιουσία που μπορεί να επενδυθεί. Λέει ότι η απεξάρτηση είναι ένα μεγάλο έξοδο σε αυτές τις ομάδες. «Είναι σοκαριστικό πόσοι πλούσιοι έχουν πρόβλημα εθισμού. Έχουμε βοηθήσει 40% των οικογενειών που συνεργαζόμαστε για προβλήματα εθισμού».
Στα διεθνή συνέδρια εθισμού και σχετικών διαταραχών στο Λονδίνο, τον Απρίλιο, ο Chris Coplans του Narcotics Anonymous είπε σε δημοσιογράφο του Tatler: «Η τάση είναι προς την πολυτέλεια πια. Τα κέντρα απεξάρτησης κατάλαβαν ότι το χρήμα βρίσκεται στην πολυτέλεια, τους διάσημους και τους πλούσιους». Πράγματι, η βιομηχανία πολυτελών κέντρων απεξάρτησης είναι πολύ ανταγωνιστική– τόσο που κάποιοι κάνουν βρόμικα κόλπα. Πέρσι, οι Times έκαναν μια έρευνα που αποκάλυψε ότι πολυτελή κέντρα απεξάρτησης πληρώνουν ψυχιάτρους εξαψήφια και επταψήφια νούμερα για να τους στέλνουν εθισμένους ασθενείς. Ανάμεσα σε αυτά τα κέντρα ήταν το Life Works στο Σάρεϊ, που ανήκει στο Priory Group και το Kusnacht Practice, μια ελίτ κλινική κοντά στη Ζυρίχη, που πλήρωσε έναν Βρετανό γιατρό 135.000 ευρώ για να πείσει τον μακαρίτη George Michael να μείνει εκεί έξι μήνες το 2015.
Ο Gerber λέει ότι όσοι ζουν εύκολες ζωές όπου οι επιθυμίες αμέσως ικανοποιούνται, βαριούνται. Επίσης, δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίζουν τη ζωή. Για κάποιος που από πιο ταπεινά περιβάλλοντα έφτασαν στη διασημότητα, η εξουσία και ο τεράστιος πλούτος μπορεί να είναι εξίσου δυσάρεστο με το αντίθετο.
Το να 'σαι πλούσιος και ισχυρός μπορεί να λειτουργήσει ως εμπόδιο για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος με ναρκωτικά, λέει ο Gerber. Λόγω της ζωής τους, είναι προστατευμένοι από τις συνέπειες του εθισμού για περισσότερο καιρό από τους περισσότερους. «Δεν θα σε απολύσει κανείς από τη δική σου εταιρεία». Έτσι είναι πιο δύσκολο να πιάσουν πάτο – τη στιγμή της απόλυτης απόγνωσης που λειτουργεί σαν έναυσμα για πολλούς χρήστες να αναζητήσουν βοήθεια. Επιπλέον ο Gerber έχει δει πολλούς να το ρίχνουν στα ναρκωτικά αφότου πουλήσουν μια εταιρεία που έχτιζαν επί χρόνια και διασκεδάζουν σκορπώντας λεφτά.
Αλλά και οι κληρονόμοι πέφτουν εύκολα στα ναρκωτικά. «Έχουμε βοηθήσει ανθρώπους που έχουν κληρονομήσει περιουσίες αλλά δεν έχουν δουλειά ή σκοπό και πολλοί γεμίζουν αυτό το κενό με ναρκωτικά ή αλκοόλ», λέει ο Gerber και συμπληρώνει ότι μερικά πλουσιόπαιδα όταν ήταν μικρά βίωσαν παραμέληση από τους γονείς και τα είχαν στείλει εσώκλειστα σε σχολεία. «Μια πελάτισσα έλαβε ως δώρο ένα γιοτ από τους γονείς της για τα 40ά γενέθλιά της, αλλά δεν είχε σχέση μαζί τους. Τη μεγάλωσαν νταντάδες. Η μεγαλύτερη σχέση της κράτησε τρεις μήνες επειδή δεν εμπιστεύεται κανέναν – νομίζει ότι όλοι θέλουν τα λεφτά της. Για να γεμίσει το κενό εθίστηκε στα Xanax και στις πλαστικές επεμβάσεις».
Επίσης, η σεξουαλική καταπίεση είναι λόγος εθισμού σε αυτές τις τάξεις. «Για παράδειγμα, πέρσι είδαμε μια πριγκίπισσα που είναι λεσβία και ήταν δύσκολο για εκείνη, επειδή φοβόταν μήπως την τιμωρήσουν. Ήταν τραυματικό και ενίσχυσε τον εθισμό της σε χάπια».
Ίσως είναι δελεαστικό να θεωρείς τους πλούσιους αχάριστους, αλλά ο Gerber διαφωνεί. «Δεν τους θεωρούμε κακομαθημένους, δεχόμαστε την πραγματικότητά τους. Όποιοι κι αν είναι, κάθε άτομο αξίζει κατανόηση. Συχνά το κοινό βλέπει μια συμπεριφορά ντίβας ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο εμπόδιο για τα θετικά αποτελέσματα μιας θεραπείας. Μπορούν να σταματήσουν τη θεραπεία όποτε νιώθουν ότι εκνευρίζονται. Είναι κομμάτι της παθολογίας και δεν μπορούμε να κρίνουμε κάποιον άρρωστο για τη συμπεριφορά του, ακόμα κι αν φαίνεται ψωνισμένος ή αλαζόνας σε πολλούς».
Όμως, η μητέρα του Gerber, η Dr Christine Merzeder, κλινική συντονίστρια στο Paracelsus, λέει ότι ο ναρκισσισμός είναι ένα πρόβλημα. «Πολλοί πελάτες μας έχουν ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά ή κανονική ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας. Δεν συγκεντρώνονται. Νιώθουν ένα τεράστιο κενό. Δεν ξέρουν ποιοι είναι. Αλλά μπορεί να είναι ανελέητοι: δεν νιώθουν μεταμέλεια. Συχνά, είναι τελείως αναξιόπιστοι και δεν παίρνουν την ευθύνη για τις πράξεις τους. Και ύστερα υφίστανται δίωξη ή τους παρατάει ο σύντροφός τους ή τα παιδιά τους, τους κάνουν μήνυση και ο κόσμος τους καταρρέει, καταλήγοντας στην απεξάρτηση. Εμείς βοηθάμε τους ανθρώπους με πράγματα που δεν μπορούν να αγοράσουν: αγάπη για τον εαυτό τους, συναισθηματική ρύθμιση, σχέσεις, ευθύνη για τη ζωή τους, υπευθυνότητα και τρόπους να είναι αισιόδοξοι».
Όταν ρωτάω τον Gerber για το ποσοστό επιτυχίας του Paracelsus, είναι επιφυλακτικός. «Κάθε κέντρο απεξάρτησης λέει ότι έχει υψηλό ποσοστό αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να μετρηθεί. «Όταν κάποιος φεύγει από 'δω, δεν έρχεται σε επαφή και πολλοί κυλάνε ξανά». Παρόλα αυτά, ο Gerber θεωρεί ότι το πρόγραμμα των 12 βημάτων που εφαρμόζεται σε πολλά κέντρα –όπου οι πελάτες έχουν ένα πνευματικό ξύπνημα και εργάζονται σε ομάδες– είναι ξεπερασμένο και περιοριστικό.
Ο άνθρωπος που έχει την πιο στενή σχέση με τους σούπερ πλούσιους εθισμένους είναι ο ψυχοθεραπευτής Louis Fitzmaurice, που δουλεύει χρόνια στο Paracelsus. Δουλειά του είναι να κοιμάται σε ένα υπνοδωμάτιο στο ίδιο διαμέρισμα με τον πελάτη. Συνήθως τρώνε μαζί. Τον ρωτάω πόσο εύκολο να είναι να μένει με έναν άγνωστο, πόσο μάλλον έναν πάρα πολύ πλούσιο που προσπαθεί να απεξαρτηθεί.
«Είναι πολύ έντονο – η ψυχοθεραπεία στην απεξάρτηση κανονικά είναι μερικές ώρες την εβδομάδα. «Κάποιοι δυσκολεύονται. Υπάρχει ένταση. Σπασμένες καρέκλες. Αλλά υπάρχει λόγος που είμαι εδώ συνέχεια. Δεν ξέρεις ποτέ πότε θα θέλει ο άλλος να μιλήσει. Μπορεί να είναι στις 4 πμ, που θα ξυπνήσει και χρειάζεται βοήθεια».
Πριν δουλέψει στο Paracelsus, ο Fitzmaurice δούλευε έξι χρόνια με άστεγους και φυλακισμένους χρήστες σε υπηρεσίες πρώτης γραμμής στο Λίβερπουλ, τη Γλασκόβη και το Δουβλίνο. Τώρα, θεραπεύει τους πιο πλούσιους του κόσμου. Υπάρχει κοινά στοιχεία; «Έχω δει τον ίδιο πόνο, το ίδιο βάσανο, εγκατάλειψη, απελπισία και τρέλα στο Paracelsus, που έχω δει σε φυλακές και εργατικές κατοικίες της Γλασκόβης, του Λίβερπουλ και της Ιρλανδίας. Βλέπω τα ίδια ψυχικά προβλήματα. Στη βάση τους τα προβλήματα είναι ίδια».
Όμως οι πιθανότητες που έχουν να κόψουν τα ναρκωτικά δεν είναι ίδιες. Το Parcelsus Recovery δεν έχει καμιά σχέση με ένα συνηθισμένο κέντρο απεξάρτησης και την εμπειρία όσων έχουν ανάγκη να έχουν πρόσβαση σε θεραπείες, ακόμη και στα πιο πλούσια μέρη του κόσμου.
vice.com/gr
0 Σχόλια