Όταν δεν μπορείς λοιπόν να κάνεις το καλό που θα σου επιφυλάξει μια ξεχωριστή θέση στην ιστορική καταγραφή, μπορείς να επιδοθείς σε κάτι διαβολικά κακό, ελπίζοντας η πράξη σου να χαραχτεί με χρυσά γράμματα στις μνήμες του κόσμου.
Αιμοσταγείς κατακτητές, αδίστακτοι πολέμαρχοι και ανηλεείς δικτάτορες έχουν βρει εξάλλου τον ιδανικό τρόπο να τρυπώνουν στην εξιστόρηση μεγάλων γεγονότων.
Και βέβαια είναι και οι δολοφόνοι ιστορικών προσώπων, σαφώς λιγότερο διαβόητοι, που έκαναν ωστόσο τη διαφορά και βρήκαν τη θέση που τους ανήκει στα πεπραγμένα του κόσμου.
Ας τους δούμε λοιπόν...
Το να στερήσεις τη ζωή σε αμερικανό πρόεδρο δεν είναι και μικρό πράγμα, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον λαοφιλή ηγέτη Αβραάμ Λίνκολν! Ο Μπουθ δολοφόνησε τον επιφανή ηγέτη στις 14 Απριλίου 1865 στο Θέατρο Φορντ της Ουάσιγκτον, με τον ίδιο να είναι ηθοποιός και συμπαθών του Νότου, ο οποίος δολοπλόκησε με μερικούς ακόμα για να βγάλουν από τη μέση τον Λίνκολν. Τέσσερις μέρες νωρίτερα, η αντάρτικη κυβέρνηση του Νότου είχε συνθηκολογήσει, με τους δολοπλόκους να ελπίζουν ότι η δολοφονία του Λίνκολν θα κουτσούρευε την κυβέρνηση του Βορρά, φέρνοντας τα πάνω-κάτω στον αμερικανικό εμφύλιο. Ο Λίνκολν ήταν ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που έπεφτε θύμα δολοφονίας, με τον Μπουθ να τον πυροβολεί από πίσω σχεδόν εξ επαφής...
Ο Ζεράρ δολοφόνησε τον πρίγκιπα Γουλιέλμο Α' της Οράγγης (κόμη του Νασάου) στις 10 Ιουλίου 1584, τον ηγέτη της ολλανδικής εξέγερσης για την ανεξαρτησία των Κάτω Χωρών από το ισπανικό στέμμα, που θα έμενε στην Ιστορία ως Ογδοηκονταετής Πόλεμος. Ο Γουλιέλμος χρηματοδότησε την επανάσταση και έπαιρνε ενεργά μέρος στις μάχες, γινόμενος ο κύριος αρχηγός του ένοπλου αγώνα. Ο Ζεράρ, γάλλος καθολικός και πιστός στον Φίλιππο Β', πίστευε ότι ο Γουλιέλμος είχε προδώσει όχι μόνο τον ηγεμόνα της Ισπανίας αλλά και την ίδια την καθολική πίστη, γι' αυτό και τον πυροβόλησε στο στήθος από κοντινή απόσταση στο σπίτι του πρίγκιπα στο Ντελφτ. Επρόκειτο μάλιστα για την πρώτη δολοφονία ηγέτη κράτους στα χρονικά που έγινε με χρήση πιστολιού...
Η «δολοφονία που ακούστηκε στα πέρατα του κόσμου», η «μέρα που άλλαξε τον κόσμο» και πολλοί ακόμα χαρακτηρισμοί για το ιστορικό γεγονός που θα λειτουργούσε ως αφορμή για το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου! Η πολιτική επιδίωξη της διαίρεσης της Αυστρίας βρήκε τη σκοτεινή έκφρασή της στη δολοφονία του αρχιδούκα της χώρας, με τη δολοπλοκία για τον χαμό του να μην έχει προηγούμενο στα χρονικά των φόνων: από 6 έως 22 σέρβοι εθνικιστές (δεν υπάρχει ακόμα συναίνεση των ιστορικών) ευθυγραμμίστηκαν κατά μήκος της αυτοκινητοπομπής του διαδόχου Φερδινάνδου, εφοδιασμένοι με περίστροφα και χειροβομβίδες, για να του στερήσουν τη ζωή. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι ακόμα και αυτοκίνητο της πομπής ανατίναξαν, ο αρχιδούκας βγήκε ζωντανός από το μακελειό. Την ώρα βέβαια που έψαχνε τρόπο να εγκαταλείψουν την πόλη, ο οδηγός του θα κάνει λάθος στη μοιραία στροφή και θα πέσει πάνω στον Πρίντσιπ, ο οποίος θα ρίξει δύο σφαίρες σκοτώνοντας επιτόπου τον Φερδινάνδο και τη γυναίκα του, Σόφι. Τα ζοφερά γεγονότα που ακολούθησαν θα έμεναν γνωστά στην Ιστορία ως... Α' Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ο Ράινχαρντ Όιγκεν Τρίσταν Χάιντριχ ήταν ο δεύτερος στην ιεραρχία των SS και πρωτεργάτης της «Τελικής Λύσης», ένα από τα αδιαφιλονίκητα «τέρατα» της ναζιστικής θηριωδίας. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941, το «ξανθό κτήνος», όπως έμεινε γνωστός (επίσης «χασάπης της Πράγας»), έγινε στρατιωτικός διοικητής του προτεκτοράτου της Βοημίας και Μοραβίας (Τσεχοσλοβακία), με τη σκληρότητα και την απανθρωπιά του να αφήνουν εποχή στην ιστορία της βαρβαρότητας. Τέτοια ήταν η διαβόητη φήμη του, που η βρετανική αντικατασκοπεία αποφάσισε να τον βγάλει από τη μέση, με την περίφημη «Επιχείρηση Ανθρωποειδές»: οι Κούμπις και Γκάμπτσικ ήταν τσέχοι στρατιώτες που είχαν εγκαταλείψει τη χώρα το 1941 και είχαν εκπαιδευτεί από τους Άγγλους. Έπεσαν λοιπόν με αλεξίπτωτα λίγο έξω από την Πράγα και έστησαν ενέδρα στον Χάιντριχ στις 27 Μαΐου 1942. Παρά τους πυροβολισμούς των τσέχων ανταρτών στη Μερσεντές του «κτήνους», αυτός βγήκε σώος και άρχισε να ανταποδίδει τα πυρά. Ήταν λοιπόν ώρα για τη χειροβομβίδα, η οποία τον τραυμάτισε σοβαρά μεν, όχι όμως θανάσιμα. Κι όμως, ο διαβόητος ναζιστής θα πέθαινε στο νοσοκομείο 11 μέρες αργότερα από σηψαιμία, γινόμενος ο μόνος ηγέτης του Τρίτου Ράιχ που κατάφεραν να δολοφονήσουν οι Σύμμαχοι σε όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου...
Η Κορντέ δολοφόνησε τον Ζαν-Πολ Μαρά, μια από τις ηγετικές μορφές της Γαλλικής Επανάστασης, στις 13 Ιουλίου 1793. Λαοφιλής και με επαναστατικό πνεύμα, ο Μαρά θα γίνει γρήγορα από τις σημαντικότερες φιγούρες της επανάστασης, χωρίς να του λείπουν βέβαια οι ακρότητες, λατρεύοντας τη βία και υπερασπίζοντάς τη ως μέσο για την εξόντωση των αντιπάλων. Το 1793 θα συμβάλλει στην ανατροπή των Γιρονδίνων από την εξουσία, κίνηση που έμελλε να αποδειχθεί μοιραία για τη ζωή του, καθώς η νεαρή Κορντέ ήταν μέλος των Γιρονδίνων. Όταν λοιπόν ο Μαρά διέταξε τη σύλληψη 22 Γιρονδίνων, η Κορντέ αποφάσισε να τον βγάλει από τη μέση. Τρύπωσε στο λουτρό του, με τον Μαρά να περνά πλέον τις μέρες του στην μπανιέρα, εξαιτίας της ανακούφισης που έβρισκε στο νερό από τη δερματοπάθεια που έπασχε, και τον μαχαίρωσε στο στήθος. Στη δίκη που ακολούθησε, η Κορντέ παραδέχτηκε αγέρωχα τη δολοφονία και οδηγήθηκε στη λαιμητόμο, ενώ σύντομα το όνομά της θα αποκατασταθεί και θα ανακηρυχθεί αργότερα ηρωίδα, όταν ο Μαρά θεωρηθεί πλέον «τέρας»...
Ο ακραίος εθνικιστής ινδουιστής δολοφόνησε το σύμβολο του αγώνα της Ινδίας για ανεξαρτησία από τον βρετανικό ζυγό στις 30 Ιανουαρίου 1948. Ο φανατικός ομόθρησκος του Γκάντι, μέλος μιας εξτρεμιστικής ινδουιστικής οργάνωσης που θεωρούσε την πολιτική του Γκάντι ως πολιτική κατευνασμού προς τους μουσουλμάνους της χώρας, υπεύθυνη για τη δημιουργία μουσουλμανικού κράτους σε ινδουιστικό έδαφος, με τη διαίρεση της Ινδίας και τη χορήγηση κονδυλίων στο νεοσύστατο Πακιστάν να κρίνονται γεγονότα προδοτικά, θα του στήσει καρτέρι στο Νέο Δελχί, με τον Γκάντι καθ' οδόν για την απογευματινή του προσευχή, και θα τον πυροβολήσει θανάσιμα. Ο Γκόντσε πλησίασε τον Μοχαντάς, υποκλίθηκε ενώπιόν του και κατόπιν τον πυροβόλησε τρεις φορές σχεδόν εξ επαφής, με τη δολοφονία του μεγάλου ινδού πολιτικού και στοχαστή να αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στον μεταπολεμικό κόσμο, που έμελλε να επηρεάσει καθοριστικά την ιστορία και το μέλλον της ινδικής χερσονήσου...
Η πλέον περίεργη δολοφονία στα χρονικά των φόνων! Στις 16 Δεκεμβρίου 1916, μια ομάδα ρώσων ευγενών, με ηγέτες τον πρίγκιπα Φέλιξ Γιουσούποφ και τον μεγάλο δούκα Ντμίτρι Πάβλοβιτς, δολοφόνησαν τον διαβόητο Ρασπούτιν, με τον θρύλο να θέλει τους δολοφόνους να δηλητηριάζουν, να πυροβολούν και να χτυπούν κατόπιν με ρόπαλα το σώμα του, πριν τον ρίξουν σε ποτάμι με παγωμένα νερά, όπου και κατέληξε. Οι δολοπλόκοι αποφάσισαν πως η επιρροή του Ρασπούτιν στην τσαρίνα Αλεξάνδρα (σύζυγο του τσάρου Νικολάου Β') παραήταν επικίνδυνη, απειλώντας πλέον ανοιχτά την ίδια την αυτοκρατορία, γι' αυτό και αποφάσισαν να τον βγάλουν από τη μέση. Τον δηλητηρίασαν αρχικά με κυανούχο άλας ικανό να σκοτώσει 7 άντρες, κι όταν ο Ρασπούτιν βγήκε αλώβητος από τη δηλητηρίαση, ο Γιουσούποφ τον πυροβόλησε στην πλάτη, αφήνοντάς τον εκεί για να συσκεφθεί με τους άλλους δολοπλόκους. Όταν επέστρεψε, είδε τον Ρασπούτιν αιμόφυρτο να προσπαθεί να διαφύγει, τον πυροβόλησε λοιπόν άλλες 3 φορές, με τον Ρασπούτιν απτόητο να συνεχίζει την προσπάθεια διαφυγής του. Η ομάδα των δολοφόνων τον ξυλοφόρτωσε κατόπιν με ρόπαλα, τον τύλιξαν σε ένα σεντόνι και τον έριξαν στα παγωμένα νερά του ποταμού Νέβα. Τρεις μέρες αργότερα, η σορός του Ρασπούτιν ξεβράστηκε στις όχθες του ποταμού και η αυτοψία στο πτώμα έδειξε θάνατο από υποθερμία! Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη απόπειρα κατά της ζωής του, αφού στις 14 Ιουνίου 1914 μια γυναίκα τον μαχαίρωσε στο υπογάστριο, με τον Ρασπούτιν να τη σκαπουλάρει παρά το θανάσιμο χτύπημα...
Η πλέον αμφιλεγόμενη πολιτική δολοφονία της Ιστορίας έλαβε χώρα στις 22 Νοεμβρίου 1963 και είχε θύμα τον αμερικανό πρόεδρο Τζον Φ. Κένεντι. Συνεπής μαρξιστής, ο πρώην πεζοναύτης Όσβαλντ μετανάστευσε στη Σοβιετική Ένωση τον Οκτώβριο του 1959, επέστρεψε ωστόσο στις ΗΠΑ το 1962, βρίσκοντας τη ζωή στην Ένωση λιγότερο ειδυλλιακή απ' όσο είχε αρχικά πιστέψει. Αφού ταλαιπωρήθηκε σε μπόλικες δουλειές του ποδαριού, ο δολοφόνος του Κένεντι αποπειράθηκε να δολοφονήσει και τον στρατηγό Γουόλκερ, πριν σχεδιάσει τον φόνο του προέδρου. Ο Όσβαλντ πυροβόλησε τον Κένεντι από το παράθυρο του έκτου ορόφου του διδακτικού αποθετηρίου όπου εργαζόταν, την ώρα που η προεδρική αυτοκινητοπομπή περνούσε από την πλατεία Dealey στο Ντάλας του Τέξας. Όσο για το αν λειτούργησε μόνος ή έπαιξε αντιθέτως τον ρόλο οργάνου μυστικών υπηρεσιών, οι θεωρίες δίνουν και παίρνουν, εμπλέκοντας από τη CIA και την KGB μέχρι και τη Μαφία...
Ο πράκτορας της KGB Αντρέι Λουγκοβόι θεωρείται από τις βρετανικές Αρχές υπεύθυνος για τη δηλητηρίαση του Αλεξάντερ Λιτβινένκο με Πολώνιο-210 την 1η Νοεμβρίου 2006. Η δολοφονία του μνημονεύεται μάλιστα ως ο πρώτος θάνατος που προκλήθηκε από οξύ σύνδρομο ακτινοβολίας (δηλητηρίαση από ραδιενέργεια δηλαδή), κάνοντάς τη την πρώτη «πυρηνική δολοφονία» του κόσμου. Ο Λιτβινένκο δηλητηριάστηκε πίνοντας τσάι με τον Λουγκοβόι και έναν ακόμα, με τον ίδιο να είναι δριμύς επικριτής της ρωσικής κυβέρνησης, ο οποίος ερευνούσε εκείνο τον καιρό τη δολοφονία της ρωσίδας δημοσιογράφου Άννα Πολιτκόφσκαγια (2006), επίσης πολέμια του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας. Η άρνηση μάλιστα της Μόσχας να εκδώσει τον Λουγκοβόι στην Αγγλία θα οδηγούσε σε διπλωματική κρίση ανάμεσα στις δύο χώρες...
Η πλέον πολύκροτη υπόθεση δολοφονίας της Ιστορίας ήταν αυτή του Ιουλίου Καίσαρα στις 15 Μαρτίου του 44 π.Χ. Ο αδιαφιλονίκητος αυτοκράτορας της Ρώμης διατηρούσε τεταμένες σχέσεις με τη Σύγκλητο, με τη δίψα για εξουσία να καλεί για οριστική λύση. Επιστρατεύτηκε λοιπόν ο Βρούτος, συγκλητικός και προσωπικός φίλος του Καίσαρα, ο οποίος δολοπλόκησε με τους άλλους συγκλητικούς για να «φάνε» τον αυτοκράτορα, η αυξανόμενη δύναμη του οποίου απειλούσε πλέον την ύπαρξη της Συγκλήτου. Το πρωί λοιπόν των «Ειδών του Μαρτίου», ο Βρούτος ζώστηκε το μαχαίρι και πήγε στη Στοά του Πομπήιου, τον τόπο όπου συνεδρίαζε η Σύγκλητος. Κι όταν προσήλθε ο Καίσαρας, οι δολοπλόκοι συγκλητικοί τον περικύκλωσαν και άρχισαν να τον μαχαιρώνουν, με τον Καίσαρα να παραιτείται από την προσπάθεια αντίστασης όταν διέκρινε ανάμεσα στους δολοφόνους του τον καλό του φίλο Βρούτο. Ο θρύλος θέλει τα τελευταία λόγια του Καίσαρα να είναι «Κι εσύ, Βρούτε;», όταν κατέληγε από την απόπειρα εναντίον του...
0 Σχόλια