Αλλά και στο Πάνθεον των Αθανάτων που θα βρεθεί, πάλι θέατρο θα παίζει!!!
Γέννηση: 31.12.1931
Απεβίωσε: 26.2.2020
Οι γονείς του για ν' αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της φτώχειας παίρνουν τα τρία παιδιά τους -τον Αριστείδη, τον Κώστα και την κόρη τους- και μεταβαίνουν στη Θεσσαλονίκη για μια καλύτερη ζωή. Εκεί ο Κώστας περνά τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, φτωχικά και στερημένα.
Υπήρξε ημέρα –κατά δική του ομολογία - που έφαγε στραγάλια πίνοντας πολύ νερό για να «φουσκώσει» και να σταματήσει την πείνα του.
Η θεατρική του σταδιοδρομία ξεκινά απ’ τη Θεσσαλονίκη με μικρούς ρόλους σε τοπικές σκηνές.
Κατεβαίνει στην Αθήνα μαζί της και ζει το επαγγελματικό και αισθηματικό του όνειρο δίπλα στην καθιερωμένη ηθοποιό της επιθεώρησης και μοιραία γυναίκα του θεάτρου.
Το 1961-62 ο σκηνοθέτης Γιάννης Δαλιανίδης τον επιλέγει για την ταινία του «Κατήφορος» - που καθιέρωσε πολλά μεγάλα ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου - και συνεχίζει το ’62 με την ταινία «Νόμος 4000».
Η καριέρα του αρχίζει, σιγά-σιγά να αναρριχάται και η αποδοχή του κοινού για τον νεαρό ταλαντούχο ηθοποιό είναι αναμφισβήτητη.
Και ενώ η καριέρα του σκαρφαλώνει προς τα ύψη ο δεσμός του με τη Σπεράντζα Βρανά πλέει τα λοίσθια. Χωρίζουν, πολιτισμένα και με αγάπη.
Το 1965-66 γνωρίζει τον δεύτερο μεγάλο έρωτα της ζωής του στο πρόσωπο της Έρρικας Μπρόγιερ.
Την παντρεύεται (πρώτος γάμος) και αποκτά μαζί της την κόρη του Σάντρα.
Ο γάμος μετά από λίγα χρόνια διαλύεται, αλλά, η πολιτισμένη σχέση και η αλληλοεκτίμηση του ζευγαριού υφίσταται μέχρι σήμερα.
Τα χρόνια περνάνε και οι θεατρικές επιτυχίες διαδέχονται η μια την άλλη, όπως : «Οι απάνω και οι κάτω» των Ν.Τσιφόρου και Π.Βασιλειάδη, «Μήνας του μέλιτος»των Β.Σπυρόπουλου και
Κ.Παπαδούκα, «Αγάπη μου παλιόγρια» του Ν. Τσιφόρου, «Ο αρχοντοχωριάτης»του Μολιέρου κ.ά.
Η επαγγελματική του καριέρα κορυφώνεται αλλά, οι ερωτικές του ανησυχίες τον…..ταλαιπωρούν.
Παντρεύτηκε τρεις φορές με θρησκευτικό γάμο και μία με πολιτικό.
Η πρώτη ήταν με την επίσης ηθοποιό και χορεύτρια Έρρικα Μπρόγιερ με την οποία απέκτησε μια κόρη.
Από την τρίτη γυναίκα του, έχει ένα θετό γιο (από προηγούμενο γάμο της), τον Άνθιμο Ανανιάδη που είχε το ρόλο του Αλέξη στη σειρά Μαρία η άσχημη.
Είναι μια θεατρική παραγωγή που τον βάζει μέσα, όχι από έλλειψη θεατών -που σπάνε ταμεία- αλλά, από υπέρογκα έξοδα.
Όμως η καλή του νεράιδα δεν τον εγκαταλείπει και το χειμώνα του 1986-87 που συνεχίζει με το έργο: «Η γλυκιά Ούτσι» -της Μαρίας και Ελένης Παξινού- επανακάμπτει οικονομικά.
Παράλληλα με το θέατρο και τις τηλεοπτικές εμφανίσεις γυρίζει και βιντεοταινίες δικής του παραγωγής που γνωρίζουν μεγάλη απήχηση.
Ο Κώστας Βουτσάς λατρεύει τις γυναίκες, ζει με πάθος τους έρωτές του κι όταν ο έρωτας φθαρεί, δεν αποστασιοποιείται, γίνεται φίλος, σύντροφος καρδιακός, μια τεράστια αγκαλιά γεμάτη αγάπη και προσφορά για τη σύντροφο που πέρασε μαζί της κάποια χρόνια ή και μέρες της ζωής του.
Η μεγαλύτερη όμως αγάπη του - που δε θα πάρει ποτέ διαζύγιο από αυτή - είναι το θέατρο.
Το θέατρο ήταν το οξυγόνο του, ήταν η ανάσα του, το αίμα που κυκλοφορούσε στις φλέβες του, ήταν όλος του ο κόσμος.
Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται (1953)
Η κυρά μας η μαμή (1958)
Για την αγάπη της βοσκοπούλας (1959)
Το αγόρι που αγαπώ (1960)
Ο σκληρός άνδρας (1961)
Ο κατήφορος (1961)
Η Αλίκη στο ναυτικό (1961)
Οι γυναίκες θέλουν ξύλο (1962)
Ο Θόδωρος και το δίκαννο (1962)
Νόμος 4000 (1962)
Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962)
Η Αθήνα τη νύχτα (1962)
Αστροναύτες (1962)
Ο φίλος μου ο Λευτεράκης (1963
Κάτι να καίει (1963)
Η ψεύτρα (1963)
Ζητείται τίμιος (1963)
Ένα κορίτσι για δύο (1963)
Εμείς τα μπατιράκια (1963)
Ό, τι θέλει ο λαός (1964)
Οι κληρονόμοι (1964) Η χαρτοπαίχτρα (1964)
Το πρόσωπο της ημέρας (1965)
Τέντυ μπόι αγάπη μου (1965)
Ραντεβού στον αέρα (1965)
Όχι κύριε Τζόνσον (1965)
Κορίτσια για φίλημα (1965)
Ένα έξυπνο, έξυπνο μούτρο (1965)
Ξυπόλητος πρίγκηψ (1966)
Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967)
Νύχτα γάμου (1967)
Γαμπρός απ’ το Λονδίνο (1967)
Ο ψεύτης (1968)
Μια κυρία στα μπουζούκια (1968)
Για ποιόν κτυπά η καμπάνα (1968)
Το θύμα (1969)
Το ανθρωπάκι (1969)
Ο γόης (1969)
Ο άνθρωπος της καρπαζιάς (1969)
Ένα άφραγκος Ωνάσης (1969)
Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά (`1970)
Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ (1970)
Εθελοντής στον έρωτα (1971)
Αγάπησα μια πολυθρόνα (1971)
Ο αντιφασίστας ( 1972)
Επτά χρόνια γάμου (1972)
Αγάπη μου παλιόγρια (1972)
Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς (1973)
Ο αισιόδοξος (1973)
Είκοσι γυναίκες κι εγώ (1973)
Ένας τρελός, τρελός αεροπειρατής (1973)
Ο τρομοκράτης (1975)
Τζακ ο καβαλάρης ( 1979)
Ο Κώστας στην ΕΟΚ ( 1980)
Ο Κώτσος και οι εξωγήινοι (1980)
Ο τελευταίος άντρας (1981)
Αλλαγή και το λουρί της μάνας (1982)
Σερίφης ο μηχανοφάγος (1983)
Η δημοκρατία του νέφους (1983)
Ο έρωτας του Οδυσσέα (1984)
Τα τούβλα (1985)
Οι Πόντιοι (1986)
Ο Ιππότης της λακκούβας (1986)
Αγάπησα έναν Πόντιο (1986)
120 ντεσιμπέλ (1987)
Η κόκκινη Μαργαρίτα (1990)
Προς την Ελευθερία (1996)
Κάθε Σάββατο (1999)
Γύρω γύρω όλοι (2002)
ι ονειρευόσασταν να γίνετε όταν ήσασταν μικρός;
Δεν υπήρχαν περιθώρια για όνειρα. Ήμουν παιδί της Κατοχής και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να επιβιώσω. Κοιτούσα μόνο το σήμερα, όχι το αύριο.
Πουλούσα κάρβουνα και τσιγάρα με ένα κασελάκι στο χέρι στην πλατεία Δικαστηρίων στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε έναν οίκο ανοχής, τη λεγόμενη «Μπάρα» στον Βαρδάρη. Επίσης, έκανα τον αβανταδόρο, τον επονομαζόμενο και «λαμόγιο».
Δηλαδή;
Πήγαινα στις ρουλέτες, έπαιρνα μάρκες και έπαιζα με τα λεφτά του αφεντικού για να τσιμπήσουν οι πελάτες να παίξουν κι αυτοί. Ακόμα, κρατούσα τσίλιες στους παπατζήδες. Όταν έβλεπα αστυνομικούς να έρχονται, φώναζα «Μήτσο, ο θείος σου!» –ήταν το συνθηματικό–, και έτρεχαν οι παπατζήδες.
Ήμασταν φτωχή οικογένεια. Όσα λεφτά έβγαζα, τα έδινα στη μητέρα μου. Το πρώτο μου μηνιάτικο από το θέατρο, 600 δραχμές, πάλι στη μητέρα μου το έδωσα. Κράτησα μόνο το χαρτζιλίκι μου. Ο πατέρας μου ήταν κομουνιστής. Έχω δει να τον δέρνουν μπροστά μου, έγινε φυματικός από το πολύ ξύλο. Αυτά με κράτησαν μακριά από την παρανομία. Δεν θεωρώ ότι έκανα κάτι κακό. Για την επιβίωσή μας πάλευα.
Δεν είχα καμία σχέση με το θέατρο. Ήμουν αθλητής στίβου στον ΒΑΟ: Έτρεχα αγώνες ταχύτητας και έκανα άλμα εις μήκος. Ένα καλοκαίρι πήγα για ατομική προπόνηση σε μια κατασκήνωση στη Μηχανιώνα. Εκεί κάποια παιδιά ανέβαζαν μια παράσταση. Είδα κάποιον να υποδύεται έναν μεθυσμένο και του είπα: «Έτσι είναι, ρε, οι μεθυσμένοι;». Μου απάντησε: «Κάν’ το εσύ, άμα μπορείς». Το έκανα, τους άρεσε και έγινα φίρμα από την πρώτη μέρα. Κέρδισα όλο το χειροκρότημα, με αποτέλεσμα ο στρατοπεδάρχης να μου δώσει άδεια για να βγω στην πόλη. Στο δρόμο όσοι είχαν δει την παράσταση με σταμάταγαν και μου έδιναν συγχαρητήρια.
Ήταν οι εξετάσεις της Δραματικής Σχολής Μακεδονικού Ωδείου, όπου πέρασα με άριστα. Εκεί άρχισα να εισπνέω το «γλυκό δηλητήριο» του θεάτρου. Επειδή η σχολή δεν ήταν αναγνωρισμένη, κατέβηκα στην Αθήνα για νέες εξετάσεις, αλλά με απέρριψαν.
Όχι, καθόλου. Ήξερα ότι είμαι πολύ καλός. Άρεσα στον κόσμο και έπαιρνα και καλές κριτικές. Τελικά πρωτόπαιξα στην Αθήνα στην επιθεώρηση Πάρε, κόσμε.
Μα… μέχρι και σήμερα έχω τρακ. Τότε είχε φτάσει η φήμη μου στην Αθήνα. Όλοι περίμεναν να δουν τον Βουτσά, για τον οποίο είχαν ακούσει τόσο καλά λόγια! Όταν βγήκα στη σκηνή για πρώτη φορά, πάγωσα. Στην πρώτη εμφάνιση δεν έκανα τίποτα. Στη δεύτερη εμφάνιση, όπου υποδυόμουν ένα βουλευτή, ανάγκασα τον Γιώργο Οικονομίδη να κατέβει στο διάδρομο και να φωνάζει: «Αυτός θα γίνει μεγάλος!». Ο κόσμος έκανε «μπιζ» φωνάζοντας «Όλο, όλο!» για να ξαναβγώ στη σκηνή. Έτσι, ξαναέκανα το νούμερο.
Δεν κατάλαβα κανένα εμπόδιο. Άμα είσαι ταλέντο, δεν σε σταματάει τίποτα. Το ταλέντο είναι σαν το σπόρο που ρίχνεις στη γη. Ακόμα κι αν βάλεις τσιμέντο από πάνω, ο σπόρος θα βρει τον τρόπο του να βγει. Άλλωστε στη δική μου δουλειά αυτός που σε καθιερώνει δεν είναι το κοινό αλλά το σινάφι. Επειδή ήμουν καλός, έβρισκα συνέχεια δουλειές. Σε μια επιθεώρηση έφτασα να κάνω οκτώ διαφορετικούς ρόλους.
Τι συμβουλεύετε σήμερα τους νέους συναδέλφους σας;
Δεν ξέρω να δίνω συμβουλές. Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να αφουγκραστεί τη σημερινή εποχή, την εποχή του Ίντερνετ, για να υπάρχω. Ακόμα είμαι μαθητής, μαθαίνω από τους νεότερους. Όταν με λένε «δάσκαλο», θυμώνω. Όταν με αποκαλούν «θρύλο», νιώθω σαν να μου ετοιμάζουν ταφόπλακα.
Γιατί το λέτε αυτό;
Άμα είσαι «μύθος» ή «θρύλος», έχεις τελειώσει, είσαι για να μπεις στο ράφι. Εγώ είμαι μάχιμος. Άμα πεθάνω, με το καλό, ας με λένε «μύθο», «θρύλο» ή όπως θέλουν.
Ε, όχι «με το καλό»! Χτυπήστε ξύλο! Φοβάστε το θάνατο;
Καθόλου. Δεν με ενδιαφέρει η αιώνια ζωή, αλλά η αιώνια ζωντάνια. Άμα σκεφτείς πόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν πεθάνει και πόσοι ακόμα θα πεθάνουν… Άλλωστε δεν φαίνεται καθόλου η ηλικία μου. Τις προάλλες έκανα γενικές εξετάσεις και τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλά. Ξέρεις γιατί; Γιατί είμαι συνέχεια σε δράση, πάντα έχω κάτι να κάνω.
Ποια είναι η σχέση σας με τα χρήματα;
Δεν τα εκτιμάω καθόλου, τα σκορπάω. Αν δεν ήταν η Θεανώ Παπασπύρου, η δεύτερη γυναίκα μου, να τα διαχειριστεί, αυτή τη στιγμή δεν θα είχα φράγκο. Πιο πολλά λεφτά σε αυτόν το χώρο έβγαλαν η Βουγιουκλάκη κι εγώ. Τη δεκαετία του ’60 έπαιρνα 350.000 την ταινία. Με αυτά τα λεφτά έπαιρνες ένα τεσσάρι διαμέρισμα. Απορώ με κάποιους ηθοποιούς της δικής μου κλάσης που μιζεριάζουν και ζητάνε τιμητική σύνταξη. Τι τα έκαναν τα λεφτά τους;
Πώς και βγάλατε τόσα λεφτά;
Το παραδέχομαι ότι το κασέ μου είναι πολύ υψηλό, ζητάω αρκετά. Για παράδειγμα, την περίοδο που τα είχα με τη Σπεράντζα Βρανά είχα πάει να μιλήσω με τον Μπουρνέλλη, που είχε το Μετροπόλιταν, για ένα ρόλο. Η Σπεράντζα μού έλεγε: «Να πας να του ζητήσεις λεφτά. Άμα σ’ τα δώσει, θα σε βάλει εκεί που δεν περιμένεις». Εκεί, λοιπόν, που ήταν να ζητήσω 90 δραχμές, του ζήτησα 150. Τελικά πήρα 120. Από τότε ακολουθώ αυτή την τακτική.
Υπάρχει δουλειά σας για την οποία έχετε μετανιώσει; Για τις βιντεοταινίες του ’80, για παράδειγμα;
Όχι, επιλογές μου ήταν όλες. Κοτζάμ άντρας ήμουν. Μπορεί κάποιες δουλειές να ήταν κακές, αλλά τι σημασία έχει; Έβγαλα λεφτά από αυτές. Σε μια καριέρα πάντα υπάρχουν και λάθη. Από αυτά μαθαίνουμε.
Υπάρχει κάποιος «νέος Βουτσάς»;
Αλίμονό του αν υπάρχει, θα είναι «μαϊμού». Ο κάθε ηθοποιός πρέπει να έχει το δικό του τύπο. Υπάρχουν πολύ καλοί νέοι ηθοποιοί σήμερα, τολμώ να πω καλύτεροι από την εποχή του Φίνου. «Έχτισαν» πάνω σ’ εμάς και εξελίχτηκαν. Να σου πω ονόματα; Φιλιππίδης, Χαραλαμπόπουλος, Κόκλας, Μπέζος, Ράντου, Ρώπα, Παπαδοπούλου, Λουιζίδου. Και όλες οι κοπέλες που σου είπα είναι ωραίες! Παλιά οι κωμικές ηθοποιοί ήταν ασχημούλες. Αμερικάνικο σύστημα αυτό.
Μιλώντας για γυναίκες
Πότε κάνατε για πρώτη φορά σεξ;
Έκανα σε ηλικία 11 ετών, στον οίκο ανοχής όπου πουλούσα τσιγάρα, με την Αγγέλα, μια κοπέλα που δούλευε εκεί. Ούτε που θυμάμαι πώς ήταν. Πάντως, εκσπερμάτωσα.
Δεν ξέρω αν αληθεύει, ξέρω ότι είμαι αρσενικό, και, ως αρσενικό, είμαι κυνηγός. Όποιος κυνηγάει, βρίσκει θήραμα, όποιος κάθεται, δεν βρίσκει. Σέβομαι τη γυναίκα και την εκτιμώ, την έχω βασίλισσα. Όσες γυναίκες είχα στη ζωή μου μ’ αγαπάνε.
Ήσασταν καλός σύζυγος;
Καλός πατέρας ήμουν, καλός σύζυγος όχι.
Ρίχνατε τρελό κέρατο, δηλαδή…
Πάντα εγώ έφταιγα για τους χωρισμούς, το παραδέχομαι. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες.
Με πόσες γυναίκες ταυτόχρονα υπήρξατε;
Έτυχε να είμαι και με δύο και με τρεις μαζί. Το τι ψέματα έλεγα… Ήταν δύσκολο, δεν τις προλάβαινα. Ευτυχώς που δεν υπήρχαν κινητά με κάμερα.
Σας ενοχλεί όταν σας πλησιάζει μια γυναίκα μόνο και μόνο επειδή είστε ο Βουτσάς;
Δεν με νοιάζει, δικό της πρόβλημα. Άμα μου αρέσει, με συμφέρει κιόλας.
Μήπως έχει γίνει και το αντίστροφο; Να εκμεταλλευτείτε, δηλαδή, τη δημοσιότητά σας για να «ψήσετε» κάποια;
Ποτέ μα ποτέ! Κάποιοι λένε «Αν μου κάτσεις, θα σε πάρω στο θίασο». Αυτό τον εκβιασμό τον θεωρώ άνανδρο, πρόστυχο και καρμίρικο. Θέλω να την κατακτήσω επειδή θα της αρέσω, όχι επειδή θα με έχει ανάγκη.
Τι κοιτάτε πρώτα σε μια γυναίκα;
Δεν κοιτάζω μόνο την εξωτερική εμφάνιση, αλλά τι άνθρωπος είναι. Δεν σου λέω ότι θέλω να είναι κουτσή –κάποτε τα είχα και με μια κουτσή, τώρα που το σκέφτομαι!–, αλλά με ενδιαφέρει το πώς με βλέπει, αν με νιώθει, αν είναι στοργική. Αυτό που λένε, ότι όλοι οι άντρες είναι παιδιά, ισχύει. Η κοπέλα που τα έχω τώρα με φωνάζει «μπέμπη».
«Χυλόπιτες» έχετε φάει;
Πολλές, δεν είμαι και ο Δον Ζουάν. Δεν με πειράζει, μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό.
Κάποτε τα είχα με μια παντρεμένη και πήγε ταξίδι με τον άντρα της στη Ρώμη. Πήρα το αεροπλάνο και την περίμενα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου όπου έμενε. Μόλις με είδε, έπαθε σοκ. Λίγη ώρα μετά γύρισα στην Αθήνα. Μου αρκούσε που κατάλαβε τι μπορούσα να κάνω για αυτή. Μια άλλη φορά ξενύχτησα κάτω από το μπαλκόνι κάποιας που μου άρεσε. Δεν μιλούσαμε, απλώς κοιταζόμασταν. Αυτό κατέληξε σε έναν παράνομο δεσμό. Ακόμα είμαι ερωτευμένος μαζί της.
Ποτέ δεν λέω ονόματα. Να καταλάβεις, όταν βλέπω μια γυναίκα με την οποία είχα παλιά δεσμό, δεν τη χαιρετάω αν δεν με χαιρετήσει αυτή. Μπορεί να συνοδεύεται και να τη φέρω σε δύσκολη θέση. Να το ξέρεις αυτό, είναι κανόνας.
0 Σχόλια