Η πρώτη συναυλία που είδα ποτέ στο εξωτερικό ήταν οι Paradise Lost σε ένα (τίποτα παραπάνω από) μπαράκι στο Μάλμε, στη Σουηδία.
Δύο πράγματα θυμάμαι από εκείνο το live.
Πρώτον, τον αστείο τρόπο που δεν έβγαινε η φωνή του Nick Holmes και δεύτερον, τους κίτρινους κυλίνδρους που είχαν χωμένους στα αυτιά κάτι διπλανοί μου με 32 σκουλαρίκια και 11 τατουάζ ο καθένας.
Οι ίδιοι φοβούνταν μην τους πονέσουν τα αυτάκια.
Κατά τ' άλλα, ήταν υποδειγματικό κοινό.
Ειδικά σε σχέση με το γνωστό και μη εξαιρετέο ελληνικό.
Οι τακτικές και οι συνήθειες κάθε θεατή στα live που πηγαίνει είναι απολύτως σεβαστές και προφανώς δοκιμασμένες. Δεν είμαστε εδώ για να σου πούμε αν θα απολαύσεις τη συναυλία σου ψιλο-χοντρο-ξαπλωμένος στο χορτάρι του Terra Vibe ή αν θα είσαι βιδωμένος όρθιος στο ίδιο ημιαξόνιο με τον Ozzy την ώρα που λέει το Crazy Train. Απλά, υπάρχουν 5-6 πράγματα που, ε, δεν είναι και ό,τι πιο ώριμο μπορείς να κάνεις σε ένα live. Όχι για την ισορροπία του σύμπαντος, αλλά κυρίως από σεβασμό προς τους υπόλοιπους θεατές και προς αυτούς που βασικά πλήρωσες για να δεις.
Μην γιουχάρεις τα support σαν γηπεδικός, φανατικός, γραμμένος στη "Θύρα ό,τι να 'ναι"
Κατανοητός ο ενθουσιασμός να δεις τους headliners, για τους οποίους πιθανότατα έχεις πάει σε ένα live ή ένα φεστιβάλ. Ανθρώπινος. Λογική και η οικτρή σου βαρεμάρα να ακούσεις ένα support που δεν ξέρεις, δεν θέλεις να μάθεις, δεν δίνεις δεκάρα αν έχει πάθει μόνιμο writer's block ή όχι. Αλλά ξεπερνά τα όρια του αποδεκτού το να μειώνεις με οποιονδήποτε τρόπο την μπάντα που έχει επιλεχθεί να ανοίξει το μεγάλο όνομα. Είτε βρίζοντας είτε φωνάζοντας το όνομα του headliner. Αν δεν σου αρέσει, απλά κάνε υπομονή. Ή πήγαινε να πάρεις μια μπίρα. Ή κάνε κάτι που να προάγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να εξελίσσει το είδος μας.
Μην βιαιοπραγείς κατά αγνώστων
Το περσινό live των Prodigy στη Μαλακάσα ήταν φανταστικό. Αν το έβλεπες από μια υπερυψωμένη σκάλα ή από τουλάχιστον 60 μέτρα απόσταση από την σκηνή. Γιατί από τα 60 μέτρα και πλησιέστερα, το μόνο που ένιωθες ήταν ξύλο στο κορμί σου. Εντάξει, οι "πανικοί" και τα mosh pit, τέλεια, ενθουσιασμός, wow, αλλά το "ξύλο για το ξύλο" είναι ένα ρεύμα που καλό θα ήταν να εκλείψει από την αρένα. Να ακούσουμε και κάνα τραγούδι σαν άνθρωποι, έ;
Νερό, νερό, νερό
Να σου θυμίσουμε ότι ζεις στην Ελλάδα, τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ γίνονται ντάλα καλοκαίρι και πολλά line-up ξεκινούν από νωρίς (πολύ νωρίς) το απόγευμα. Μας θυμίζουμε τις άπειρες φορές που κατά τη διάρκεια ενός live έχουμε διψάσει σε βαθμό να μην μπορούμε πια να ακούμε όσα συμβαίνουν στη σκηνή (υπερβολή, αλλά ενδεικτικότατη) και βροντοφωνάζουμε όλοι μαζί: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
Μείνε κοντά στους φίλους σου με οποιοδήποτε κόστος
Α) Είναι εξωφρενικά πιο διασκεδαστικό να πηγαίνεις σε ένα live με τους κολλητούς σου απ' ό,τι μόνος ή με την φίλη σου (το "και τις φίλες της" δεν τολμώ καν να το σκεφτώ). Β) Δεν θα έχει καθόλου πλάκα να τους χάσεις λίγο πριν βγουν στη σκηνή οι Kasabian. Ακόμη και κατά τη διάρκεια του "Club Foot", θα έχεις βυθισμένο μέσα σου το αίσθημα του ανικανοποίητου. Πόσο fail;
Βάλε αποσμητικό
Δεν ξέρεις ποτέ σε ποιον θα κολλήσεις πάνω (μοιραία) καταμεσής ενός mosh pit. Δεν θες να μυρίζεις, αν κολλήσεις στην κοπέλα που παραχώρησες τη σειρά σου στην ουρά για την μπίρα όχι επειδή είσαι, αλλά επειδή θες να το παίξεις gentleman. Όπως και να το δεις, είναι win-win situation το να πας καθαρός και φρέσκος σε μια συναυλία που κάποιος/α θα νιώσει κυριολεκτικά την ανάσα σου στο σβέρκο του/της.
Νοιάσου για τους κοντύτερους
Θα βρεθεί τρόπος να στο ξεπληρώσουν. Στην χειρότερη, θα θρέψεις με πολύτιμες βιταμίνες το κάρμα σου. Αν είσαι 1,85+ κι έχεις άμεσο eye contact με τη σκηνή, ενώ δίπλα σου ένας ξάδερφος του Τyrion Lannister μάχεται να δει το παπούτσι του κιθαρίστα των James.
Bonus φιλικό tip-στάση ζωής:
Αν πραγματικά αγαπάς μια μπάντα, ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ κάνε την χάρη στον εαυτό σου και απόλαυσέ την live στο 1500%. Άσε δηλαδή το κινητό σου ή/ και την ψηφιακή στην τσέπη και άκουσε μουσική, κουνήσου, χτυπήσου, χόρεψε, ΖΗΣ' ΤΟ. Το να μαγνητοσκοπείς τη συναυλία από την αρχή μέχρι το τέλος για να τα δεις πού(;), στον καναπέ(;), πότε(;), μετά από 5 χρόνια(;) είναι ό,τι πιο βλακώδες έχω δει να συμβαίνει στην ταπεινή "πορεία" μου σε συναυλίες.
Θες να πάρεις τη φίλη σου που σπουδάζει στο Essex για να ακούσει το "τραγούδι" σας; Τέλεια. Είναι ένα τραγούδι. Θες να μαγνητοσκοπήσεις ένα μικρό κομμάτι της συναυλίας για αρχειακούς λόγους; Τέλεια, κάν' το. Αλλά όχι όλο το live ρε συ. Άκου το με τα αυτιά σου και δες το με τα μάτια σου.
0 Σχόλια