Λένε... πώς..

Λένε πώς το να ζεις με αναμνήσεις είναι δείγμα ότι μεγάλωσες.. (λέω πως δείγμα ότι μεγάλωσες είναι όταν παύουν να σε κοιτούν στο δρόμο οι συνομήλικοι σου και σου την πέφτουν πιτσιρικάδες) Πέραν του αστείου της δεύτερης άποψης και της δυσνόητης (για μένα) πρώτης συνάντησα αρκετές φορές ανθρώπους που ναι ζούσαν με τις αναμνήσεις τους και μόνο μ’ αυτές που τις ξεχώρισαν και τις τακτοποίησαν στα συρταράκια του «πεινασμένου» τους μυαλού ..στιγμές που δεν χάρηκαν στην ανονείρευτη ζωή τους.. ώρες που έχασαν και γυρίζουν πίσω για να τις βρούν, χωρίς να ξέρουν ότι μια αόρατη Νέμεση ,και ένας ανάδρομος Κρόνος τους βάζει εμπρός στην εκ γενετής πρεσβυωπία τους τα τεφτέρια με τα χρωστούμενα τους .

Κι αυτοί που Ξέρουν πως είναι Σοφοί και παίζουν στα δάχτυλα τις φράσεις όπως : «χρόνια στο κουρμπέτι» «στο πεζοδρόμιο» ή «τα άσπρα μου μαλλιά» κι η «πείρα» δείχνουν ακόμα μια φορά την ήττα τους με την βουκολική στροφή « Να’ ταν τα νιάτα δυο φορές»

Κι αν τον ρωτήσεις τον πάνσοφο τι θα έκανε αν αυτά τα έρμα νιάτα ήταν δυό φορές δεν θα ακούσεις ποτέ να σου πει :
Όσα δεν έκανα για τους άλλους.. Πως το κουρμπέτι και το πεζοδρόμιο απλά και από μόνα τους δεν σου προσφέρουν τίποτα χωρίς την δική σου βούληση και επιλογή δεν το έχει ακουστά.. Συνάντησα και ανθρώπους που σ' όλη τους τη ζωή , πάλευαν με τις αναμνήσεις τους.. έστω κι αν ήταν μιας μέρας ..
Αυτού του είδους η μάχη η ψυχοφθόρα σου κόβει την ανάσα, σου στερεί τον αέρα κάθε μέρα και από λίγο σου καταρρακώνει τα νιάτα σου, δεν σου μένει καιρός να γίνεις σοφός παρά μόνο να αποκτήσεις τύψεις: στο ότι σ’ όλη την ανεύθυνη και άνιση αυτή ζωή κάπου θα είναι και το δικό σου λιθαράκι ..
 Η δεύτερη δική μου άποψη δεν ξέρω αν είναι υπαρκτή.. αν και ψυχανεμίζομαι πως ναι.. σπουδάζοντας συμπεριφορές
Μια παρέα γυναικών σαράντα και άνω॥ και πολύ άνω μου απέδειξε χθες σ’ ένα ρεμπετάδικο την ανοησία της ψευδαίσθησης , την αγωνία του χρόνου και το καραγκιοζιλίκι του ανθρώπου στο να καταφέρει σώνει και καλά ,να πετύχει την συνταγή ώστε να υπάρξουν τα νιάτα δυο φορές πάνω σε τραπέζια, υπό τον ήχο της πενιάς, και το λίκνισμα πλαδαρής σάρκας.. Σήμερα πονάει το στομάχι μου…και να πεις πως πίνω; Μήτσος..

https://igioukalili.blogspot.com