Σινεμά με θέα τ άστρα

*Ιστορική αναδρομή

Οι πρώτοι θερινοί κινηματογράφοι δημιουργούνται στα τέλη της δεκαετίας του 1910 με αρχές του 1920. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για αλάνες που πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις θέασης.
Την οθόνη προβολής, την καντίνα, τις καρέκλες και το χώρο υγιεινής.
Τα πρώτα χρόνια δεν κόβονται εισιτήρια.

Η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά ο πελάτης είναι υποχρεωμένος να αγοράσει ποτό στην τιμή του οποίου συμπεριλαμβανόταν και το αντίτιμο της ταινίας. Τα πρώτα εισιτήρια κόβονται περίπου δύο δεκαετίες αργότερα, το 1937.
Παράλληλα με τα θερινά σινεμά, την ίδια περίοδο ξεκινούν προβολές σε ζαχαροπλαστεία και καφετέριες. Η πρώτη ταινία στη χώρα μας προβάλλεται το 1916 σε ένα ζαχαροπλαστείο στην πλατεία Συντάγματος από δύο Γάλλους κινηματογραφιστές.

 Κάποιοι άλλοι, πάντως, υποστηρίζουν πως συνέβη αρκετά νωρίτερα, το 1907, όταν σε ένα τσίρκο που ήρθε από τη γειτονική Ιταλία ένας από τους υπεύθυνους αποφάσισε να προβάλει σε ένα άσπρο πανί ανθρωπάκια εν κινήσει..
.
Τις δεκαετίες του 1960 και 1970 ο θερινός κινηματογράφος γνωρίζει μεγάλη άνθηση.
Οι αίθουσες πλημμυρίζουν από κόσμο, οι ηθοποιοί αποκτούν αναγνωρισιμότητα και το κοινό περιμένει καρτερικά την επόμενη παράσταση. Εκείνη την περίοδο φιλοξενούνται εναλλακτικά κάποιες μέρες διάσημοι αστέρες της εποχής. Ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Μητσάκης, ο Ζαμπέτας, η Πόλυ Πάνου, η Καίτη Γκρέι, η Ρίτα Σακελλαρίου, η Δούκισσα, η Μοσχολιού, ο Καζαντζίδης, η Μαρινέλλα, ο Ρίζος, ο Αυλωνίτης, ο Γιώργος Οικονομίδης και η Ρένα Ντορ είναι ορισμένοι μόνο από αυτούς περάσανε την πόρτα των κινηματογράφων για να έρθουν σε επαφή με το ελληνικό κοινό.

 Από την πρώτη εμφάνισή τους μέχρι σήμερα έχουν περάσει περίπου 92 χρόνια. Οι θερινοί κινηματογράφοι έζησαν στιγμές δόξας τις "χρυσές" δεκαετίες του ΄60 και του ΄70, αλλά και αμέτρητες δυσκολίες.
Είδαν τις πωλήσεις των εισιτηρίων τους να πέφτουν κατακόρυφα με την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης, ένιωσαν την απειλή των DVDs και με το σύγχρονο "εχθρό" τους, τους πολυκινηματογράφους, μειώθηκαν κατά το ήμισυ - και παραπάνω - αλλά κατάφεραν, έστω και με σημαντικές απώλειες, να διατηρήσουν ζωντανό τον κινηματογράφο με σκεπή τ άστρα.

* Η απειλή των multiplex
Το 1996 κάνει την είσοδό του στην ελληνική αγορά ο πρώτος πολυκινηματογράφος, τα μεγαθήρια που έχουν πολλές αίθουσες και άλλες παροχές. Μέχρι τότε, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ευρωπαϊκού οργανισμού "Media Salles", τα σινεμά σε όλη τη χώρα έκοβαν 6 εκατομμύρια εισιτήρια ετησίως.
Τα επόμενα χρόνια κατασκευάζονται νέες πολυτελείς αίθουσες, μπαίνουν στο "παιχνίδι" οι ανταγωνιστικές εταιρίες και τα  multiplex καταφέρνουν σήμερα να φτάσουν τα 13 εκατ. εισιτήρια, με έσοδα που ξεπερνούν συνολικά τα 90 εκατ. ευρώ το χρόνο.

Τα παραδοσιακά σινεμά ανασκουμπώνονται. Αγοράζουν καινούργια μηχανήματα εικόνας και ήχου, ανακαινίζουν το χώρο, ρίχνουν την τιμή του εισιτηρίου. Φαίνεται όμως πως δεν είναι αρκετό. Στην ερώτηση "γιατί να προτιμήσει κανείς το θερινό κινηματογράφο;" ο κ. Μανιάκης, ιδιοκτήτης του σινεμά "Θησείο" απαντά: "Κατ αρχάς η άνεση. Εδώ μπορείς να καπνίσεις ή να φας, χωρίς να στριμώχνεσαι σε 10 τετραγωνικά. Οι θερινοί πολυκινηματογράφοι, με εξαίρεση μια αίθουσα, διαθέτουν χώρους που δεν ξεπερνούν τις 150 θέσεις. Μόνο που βλέπεις το φεγγάρι και τα αστέρια είναι αρκετό να καταλάβει κανείς την αισθητική διαφορά με τα multiplex.

* Οι Δημοτικοί κινηματογράφοι.
Αν και προβάλλουν ταινίες πιο παλιές ή καινούργιες από αυτές που χαρακτηρίζονται ως "αντιεμπορικές", δεν υστερούν σε ποιότητα από αυτές των μεγάλων παραγωγών. Είναι ιδιαίτερα προσφιλείς για τους σινεφίλ, καθώς θα δουν ταινίες που προορίζονται αποκλειστικά για τις λέσχες αλλά και αρκετές από την Ταινιοθήκη.
Δεν είναι λίγοι οι φορείς που διοργανώνονται εκδηλώσεις πριν ή μετά το τέλος μιας παράστασης κι οι θεατές έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν τους ηθοποιούς ή να λάβουν μέρος σε κάποια διάλεξη.

* Οι νέοι προτιμούν τα πολυσινεμά.
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2010 από τον καθηγητή ΕΜΠ κ. Θάνο Βλαστό και την τοπογράφο-μηχανικό Δήμητρα Μηνά για τους κινηματογράφους, προκύπτει:
Η επιλογή ανάμεσα στα πολυσινεμά και τους τοπικούς κινηματογράφους επηρεάζεται από την ηλικία, το μέσο μετακίνησης και την απόσταση.
Οι νέοι προτιμούν τους πολυχώρους εξαιτίας των δραστηριοτήτων αναψυχής που τους συνοδεύουν.

Αντίθετα, όμως, όταν επιλέγουν τα παραδοσιακά σινεμά δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο κριτήριο προτίμησης, εν αντιθέσει με τις μεγαλύτερες ηλικίες που επιλέγουν συνειδητά τους μικρούς κινηματογράφους λόγω αποστροφής στα multiplex.

Η μέση ηλικία των πελατών κεντρικών θερινών σινεμά είναι κατά μέσο όρο δύο δεκαετίες μεγαλύτερη της μέσης ηλικίας των πελατών πολυχώρων. Συγκεκριμένα, οι θεατές ηλικίας 15-25 επιλέγουν συστηματικά τους πολυχώρους. Οι θεατές 25-35 δεν έχουν σαφή προτίμηση, ενώ οι θεατές 35-45 αποφεύγουν τους πολυκινηματογράφους και οι άνω των 45 τους αποφεύγουν συστηματικά.
Φραντζέσκα Νικολάου.