Μέχρι που μπορείς να φτάσεις, επειδή πέρασε από το αρρωστημένο μυαλό σου πως μπορεί να σε απατάω;
Πόσες φορές με έχεις παρακολουθήσει γυρίζοντας από τη δουλειά;
Μπορεί οι φίλες σου Κατίνα να σε ανεβάζουν, γυναικούλα να σε κατεβάζουν, όμως εσύ δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς!
Εγώ όμως; Εγώ τι φταίω;
Μέχρι πότε θα μπορώ να καταλαβαίνω και να υπομένω τις αντιδράσεις σου;
Δεν είναι πως δεν μου έχεις εμπιστοσύνη (που δεν μου έχεις!), είναι που υπάρχουν εκεί έξω γυναίκες αρπακτικά, έτοιμες να πέσουν πάνω μου να με φάνε.... θα μου πεις και θα με κάνεις έξαλλο.
Κάποιες φορές αισθάνομαι πως με τον τρόπο που μου συμπεριφέρεσαι μοιάζεις να θέλεις να με κλείσεις σε μια γυάλα και να με ταΐζεις, να με ποτίζεις, να με αγκαλιάζεις, να με φροντίζεις!
Κι έτσι να μην μπορεί να με πάρει καμιά από την αγκαλιά σου. Ρίγη!
Εγώ το λέω ως την πιο τρελή φρικαλεότητα κι εσένα αστράφτει το μάτι σου στην ιδέα!
Άλλο ζήλια κι άλλο ΖΗΛΙΑ!
Όταν πρωτογνωριστήκαμε μπορώ να σου πω πως ήταν κολακευτικό να νιώθω αυτήν την πίεση. Πίστευα πως με διεκδικούσες στα ίσα και μου έδειχνες πως θέλεις να είμαστε μαζί. Την πρώτη φορά που μου έριξες ένα "παιχνιδιάρικο" χαστουκάκι που γύρισα στο πέρασμα μιας γυναίκας στο μετρό, το βρήκα χαριτωμένο. Όταν έπεσες πάνω μου και με παρέσυρες στο κρεβάτι για να μην βγω για ποτό, ΜΟΝΟΣ με τους κολλητούς μου ένιωσα το σεξ απίλ μου να ανεβαίνει! Όταν κατάλαβα όμως πως αυτή είναι η μία και μοναδική συμπεριφορά σου, όταν άρχισα να πνίγομαι, να χάνω τους φίλους μου, τότε ανησύχησα.
Με πολύ απλά λόγια, η ζήλια που κινείται σε φυσιολογικά όρια, η οποία δείχνει πως νοιάζεσαι μπορεί ακόμη και να με διεγείρει. Το λένε και οι ψυχολόγοι: "Η εικόνα μιας γυναίκας που τον διεκδικεί, μπορεί να οδηγήσει έναν άνδρα στο να έχει αυξημένη σεξουαλική επιθυμία και διάθεση" εξηγεί η ψυχολόγος Νίκη Ζαρκάδα. Όμως όταν αυτό φτάνει στα όρια της τρέλας, όταν δηλαδή μιλάμε για παθολογική ζήλια, τότε τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά.
Εγώ στο χώμα κι εσύ στη φυλακή
Χωρίς να υποστηρίζει κανείς πως το έγκλημα πάθους είναι γένους θηλυκού, το αστυνομικό ρεπορτάζ είναι γεμάτο από γυναίκες «πράσινες» από τη ζήλια. Πρόσφατα στις ΗΠΑ, μια γυναίκα έσυρε από τα μαλλιά την χορεύτρια που έκανε lap dancing στο αγόρι της, την έλουσε με βενζίνη και επιχείρησε να της βάλει φωτιά. Ποιος ξεχνά άλλωστε την υπόθεση Γιαννακοπούλου, η οποία έφτασε στον φόνο για τα μάτια του μητροπολίτη Άνθιμου με τον οποίο διατηρούσε ερωτικές σχέσεις.
Και καλά, μπορεί να μην φτάσουμε να γίνουμε "σκάνδαλο" στα νέα των 8, αλλά σε πληροφορώ το ίδιο μου κάνει να γινόμαστε θέαμα σε κάθε έξοδο για καφέ, φαγητό, σινεμά κτλ. Κι εκείνο που με στέλνει είναι πως ούτε τα λόγια, ούτε οι πράξεις μου μπορούν να σε κάνουν να αλλάξεις. Τι κι αν δεν έχω δώσει κανένα δικαίωμα; Τι κι αν είμαι σπίτι, δουλειά, δουλειά, σπίτι επτά ημέρες την εβδομάδα; Εσύ εκεί... να μου κάνεις μούτρα ακόμη και αν εκφράσω τον θαυμασμό μου για την Monica Belucci. Λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση να βγει μέσα από την οθόνη και να μου την πέσει!
Όταν τα λόγια δεν αρκούν
Έχουμε κάνει την ίδια συζήτηση εκατομμύρια φορές. Προσπάθησε να ελέγξεις το πράσινο τερατάκι. Μάταιος κόπος. Ακόμη και τη φίλη σου έχω επιστρατεύσει να σε λογικεύσει και κόντεψες να μην της ξαναμιλήσεις ποτέ. Η παθολογική όμως ζήλια, είναι τέτοια, όταν ξεπερνά κάθε όριο λογικής και επηρεάζει την κρίση σου. Οπότε εκεί που τελειώνει η λογική ξεκινά η σχέση μας.
"Εγώ είμαι ζηλιαρόγατα από τη φύση μου" θα μου πεις για να δικαιολογηθείς! Ακόμη και αν είσαι όμως η κλασική ζηλιάρα, πρέπει να μάθεις να τιθασεύεις τον θυμό σου και να ξορκίζεις το πράσινο τέρας από μέσα σου. Αν δηλαδή θέλεις να είμαστε ακόμη μαζί. Αν θέλεις να σε "αντέξει" κάποιος. Γιατί αν συνεχίσεις έτσι... Μόνη σου θα μείνεις, να το ξέρεις!
Toυ Λευτέρη Σαββίδη
0 Σχόλια