Το χαμόγελο του Μπαμπά

Κολώνα του σπιτιού!
Σε φώναζε η μαμά.
Και ‘συ,πίνοντας τον καφέ σου στο τραπεζάκι της κουζίνας, την άκουγες με ικανοποίηση.

Τις κρύες νύχτες του χειμώνα, μου ‘λεγες παραμύθια ..

Αλήθεια.. που τους έβρισκες τόσους βασιλιάδες;
Και με το τέλος, μου φώναζες.. «Πρίγκιπά μου!» και μ’ έστελνες να κοιμηθώ.

Θυμάμαι όλες σου τις μεταμορφώσεις, απ’ του χρόνου την σμίλη.
Νεαρός, με σγουρά μαλλιά, με το γαρύφαλλο στο πέτο και το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο.

Μετά, τριανταπεντάρης, σαρανταπεντάρης…
Και τώρα… μια τεράστια φαλάκρα,
Και λίγο γκρίζο στους κροτάφους.

Όμως σου ‘μεινε το καλύτερο.
Το χαμόγελό σου.