7 Μαΐου 1919, Λος Τόλντος, Αργεντινή - 26 Ιουλίου 1952, Μπουένος Άιρες, Αργεντινή
María Eva Duarte de Perón
Η ιστορία της ξεκινά στις 7 Μαΐου του 1919 στο Los Toldos του Buenos Aires
Κανείς δε φανταζόταν τότε πως εκείνο το μικρό κορίτσι που θα δραπέτευε από το σπίτι του με μια καφέ χαρτονένια βαλίτσα γεμάτη φιλοδοξίες και όνειρα, θα κατόρθωνε όχι μόνο να επιβιώσει και να σταθεί, αλλά να επιβληθεί σ ένα ολόκληρο έθνος, να θριαμβεύσει και ν αναδειχθεί στη μεγαλύτερη πολιτική μορφή της Αργεντινής.
Για την ανδροκρατούμενη κοινωνία της Λατινικής Αμερικής δεν ήταν απλώς μια γυναίκα.
Ήταν μια γυναίκα φιλόδοξη και αυτό ήταν διπλό σφάλμα.
Κατάφερε ν ανέβει στην εξουσία, στο πλευρό του Χουάν Περόν και ν αλλάξει για πάντα την ιστορία.
Το πάθος της για κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική ισότητα, η επιθυμία της να μοιραστεί τον πόνο και να σώσει τον λαό ήταν τόσο έντονα που ο απλός κόσμος τα ένιωσε λες και οι καρδιές τους ήταν μία. Μισούσε την πολιτική της εξουσίας και των συμφερόντων.
Η εξουσία για ΄κείνη ήταν το καθήκον.
Μόνο το καθήκον.
Να σταθεί δίπλα στον λαό.
Και κυρίως δίπλα στη γυναίκα.
Η παρουσία της υπήρξε καταλυτική για το ρόλο και την κοινωνική θέση της γυναίκας.
Οι γυναίκες μέχρι την Εβίτα Περόν είχαν ως πρότυπο την Βικτόρια Οκάμπο, η οποία επί σαράντα συναπτά έτη συναντιόταν κρυφά με τον εραστή της για να μην στεναχωρηθεί ο πατέρας της όταν το μάθαινε!
Το 1950 -1951 βρίσκεται στο αποκορύφωμα της δόξας της και αντιμέτωπη με την αρρώστια της.
Δε σταματά να παλεύει για τη δικαιοσύνη και την ισότητα και παράλληλα με τον πόνο.
Η θέληση και οι αγώνες της να κινητοποιήσει το Κογκρέσο έκαναν πραγματικότητα τη γυναικεία ψήφο, κάτι που αρχική φαίνεται να ήταν ιδέα του Χουάν Περόν.
Στις 11 Νοεμβρίου του 1951 οι γυναίκες της Αργεντινής ψηφίζουν για πρώτη φορά.
Πέντε μέρες πριν η Εβίτα νοσηλευόταν σε Πολυκλινική.
Ο θάνατος ήταν μακρύς και σκληρός.
Ενάμιση χρόνο μετά, στις 26 Ιουλίου του 1952, παρά τις προσευχές ενός ολόκληρου Έθνους, η υφήλιος θα παγώσει στο άκουσμα του θανάτου της.
Η εκρηκτική της προσωπικότητα, η ζωή και το έργο της θα μείνουν αθάνατα μαζί με την αγάπη στο πρόσωπο του Περόν και την αγάπη για τον λαό της Λατινικής Αμερικής.
Ήταν ο μεγαλύτερος αποχαιρετισμός λαού και η αρχή του μύθου...
Πέντε μέρες πριν η Εβίτα νοσηλευόταν σε Πολυκλινική.
Ο θάνατος ήταν μακρύς και σκληρός.
Ενάμιση χρόνο μετά, στις 26 Ιουλίου του 1952, παρά τις προσευχές ενός ολόκληρου Έθνους, η υφήλιος θα παγώσει στο άκουσμα του θανάτου της.
Ήταν ο μεγαλύτερος αποχαιρετισμός λαού και η αρχή του μύθου...
