Στα 27 του χρόνια και ενώ σπούδαζε Κοινωνική Παιδαγωγική, διαγνώστηκε ότι πάσχει από παρανοϊκή σχιζοφρένεια και ηβηφρενία και κλείστηκε σε δημόσιο ψυχιατρικό νοσοκομείο στη Γερμανία.
Η εμπειρία του εκεί μοιάζει με θρίλερ, καθώς η απάνθρωπη συμπεριφορά των γιατρών και των νοσοκόμων, σε συνδυασμό με την υπερβολική δόση κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων, τον είχαν μετατρέψει σε "φυτό", ενώ είχε παραιτηθεί από τη ζωή.
"Όσο περνούσε ο καιρός αρρώσταινα όλο και περισσότερο, έγινα δυσκίνητος και απαθής, μέχρι που με πέταξαν έξω από την ψυχιατρική κλινική" εξομολογείται.
Η ανάρρωσή του ξεκίνησε από ένα μάλλον τυχαίο γεγονός.
"Μου έλεγαν πως αν δεν έπαιρνα τα φάρμακά μου θα υποτροπίαζα αμέσως.
Μια φορά, όμως, ξέχασα να τα πάρω, διαπιστώνοντας την επομένη μέρα πως όχι μόνο δεν υποτροπίασα, αλλά ήμουν και μια χαρά.
Έτσι αποφάσισα να σταματήσω τη φαρμακευτική αγωγή κρυφά από τους γιατρούς μου, καθώς εκείνοι διαφωνούσαν, φτάνοντας τελικά να αναρρώσω από μόνος μου"
Χρειάστηκε μεγάλη ψυχική δύναμη για να καταφέρει να συνέλθει, καθώς οι γιατροί τον είχαν τοποθετήσει στους μη θεραπεύσιμους σχιζοφρενείς, χωρίς να του δίνουν ελπίδες ότι θα μπορούσε κάποια στιγμή να συνέλθει.
Παρόλα αυτά, εκείνος τους διέψευσε.
Όπως αναφέρει: "όλοι οι άνθρωποι έχουν μεγάλη δύναμη μέσα τους και το μόνο που χρειάζεται να κάνουν είναι να τη χρησιμοποιήσουν.
Η στήριξη των ανθρώπων είναι πολύ σημαντική για να ξεπεράσεις μια τέτοια κατάσταση"
Μετά την ανάρρωσή του, ο Peter Lahmann αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του, ξεκινώντας παράλληλα να μιλά για την εμπειρία του.
Καθώς το ενδιαφέρον του κόσμου αυξανόταν για τα βιώματά του, αποφάσισε να εστιάσει στην προσωπική του βελτίωση, ενώ άρχισε να γράφει βιβλία για τους κινδύνους των ψυχοφαρμάκων.
Αίσθηση προκάλεσε ένα από τα βιβλία του, στο οποίο περιγράφει τη δική του εμπειρία, αλλά και άλλων, για το πώς κατάφεραν να σταματήσουν τα ψυχοφάρμακα και να αναρρώσουν.
Η σημασία του να μιλά δημόσια για ένα τέτοιο βίωμα τονίζεται διαρκώς, καθώς λίγοι το κάνουν, όμως πολλοί έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις.
Όπως λέει ο ίδιος: "Δεν μπορώ να κάνω δέκα βήματα χωρίς να με σταματήσει κάποιος να με ρωτήσει για την εμπειρία μου και να μου ζητήσει συμβουλές.
Πλέον με έχει αποδεχτεί πολύς κόσμος, ακόμα και γιατροί, οι οποίοι υπολογίζουν τη γνώμη μου. Νομίζω πως το πιο σημαντικό είναι ότι δεν λέω στον κόσμο τι να κάνει.
Απλά μιλάω για όσα έζησα"
Η αποφασιστικότητα και το θάρρος του να μιλά για όσα βίωσε άγγιξαν έναν καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, οδηγώντας στη γνωριμία του με τον Peter Lehmann και τελικά στη συμβολή του στην αναγόρευση του ίδιου σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ για το επιστημονικό και ανθρωπιστικό του έργο υπέρ των δικαιωμάτων ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία.
"Ήταν μεγάλη τιμή για μένα με τέτοια αναγνώριση και τη χρωστάω σ αυτόν τον άνθρωπο" τονίζει, ενώ δεν κρύβει τη μεγάλη αγάπη του για τη χώρα και τον πολιτισμό μας.
* Βιογραφικό
O Petter Lehmann γεννήθηκε 3/9/1950 στο Calw της Γερμανίας. Σπούδασε στο τμήμα Επιστημών Αγωγής Κοινωνικής Εργασίας και Κοινωνικής Παιδαγωγικής του Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου του Βερολίνου, από όπου αποφοίτησε το 1977 ως διπλωματούχος κοινωνικός παιδαγωγός.
Τον ίδιο χρόνο οδηγήθηκε ακούσια και χωρίς δικαστική απόφαση στον εγκλεισμό του σε δημόσιο ψυχιατρείο. Από το 1979 αφοσιώθηκε σε επιστημονικές και ανθρωπιστικές δράσεις κατά της ψυχιατρικής αυθαιρεσίας και στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Είναι ιδρυτικό μέλος και έχει συμμετοχή σε πολυάριθμες πρωτοβουλίες. Σήμερα είναι συγγραφέας, εκδότης και έμπορος βιβλίων ψυχοκοινωνικού περιεχομένου στο Βερολίνο.
0 Σχόλια