Στο μονοπάτι του "αυτιστικού εαυτού"...

"...και τελικά τι ψάχνω; Ψάχνω τον αρσενικό Μαρία, εμένα ψάχνω.. κι αφού δεν τον βρίσκω, τον κατασκευάζω, τον φτιάχνω στο πρόσωπο κάθε άντρα που είναι δίπλα μου. Πώς; Α, είναι απλό, του μαθαίνω να κάνει τα πράγματα, όπως εγώ, να σκέφτεται όπως εγώ, να ζει όπως εγώ. Όχι δα, δεν του κάνω μαθήματα. Παράπονα του κάνω, παρατηρήσεις, τον συμβουλεύω, του γκρινιάζω και άλλα πολλά, καταλαβαίνεις.. Κι αυτός που μου κάνει όλα τα χατίρια, επειδή με αγαπάει, λέει, πως έχω σε όλα δίκιο, αλλά δυσκολεύεται ακόμη, στο τέλος, όμως, θα τα καταφέρει. Θα μου μοιάσει και τέλος τα προβλήματα!” Η Μαρία, 34 χρόνων, αφηγείται με πλήρη ειλικρίνεια και μεστότητα τον τρόπο που οι περισσότεροι από μας συνάπτουμε σχέσεις σήμερα. Μάλλον, τον τρόπο που, πολλές φορές, νομίζουμε πως φτιάχνουμε σχέσεις, γιατί αυτό που, τελικά, φτιάχνουμε είναι ένα "αυτιστικό βασίλειο". Η Μαρία, λοιπόν, κάθεται στον θρόνο της ως βασίλισσα, αυτό – θαυμάζεται και κάποια στιγμή ψάχνει για τον βασιλιά, για να συντροφέψει την μοναξιά του θρόνου. Εύκολο να βρει ένα ταίρι και θα το βρει – κοτζάμ βασίλισσα! Κι εκεί αρχίζει η δυσκολία του "κάνω σχέση" ή αλλιώς "του σχετίζεσθαι". Μια σχέση για να αναπτυχθεί και εξελιχθεί χρειάζεται το "πλάι – πλάι".
Πριν από αυτό, όμως, υπάρχει η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου, ώστε να μπορέσω να σταθώ πλάι του. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουμε όλοι, και πολλοί το έχουμε στο μυαλό μας. Άρα; Τι δεν πάει καλά; Φωνές από το μακρινό παρελθόν μας, όπως "αν δεν το φας όλο το φαί σου - δεν θα σ’ αγαπάω, πήρες 18 - αλλά ο Νικολάκης κατάφερε το 20!, μην κάνεις παρέα με αυτόν - εσύ είσαι από καλή οικογένεια, κάνε ησυχία έρχεται ο πατέρας σου, εγώ για σένα αγωνίζομαι κι εσύ αλητεύεις..", μας έμαθαν να μην αναγνωρίζουμε το διαφορετικό. Στην ουσία να μην αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, άρα και τον άλλον που διαφέρει.
Έτσι και η Μαρία, μιλάει στον εκάστοτε σύντροφο την γλώσσα της μαμάς της ή του μπαμπά της. Και περιμένει από αυτόν κάτι άλλο από αυτό που είναι, και περιμένει αυτό που ξέρει, δηλαδή αυτά που κάνει και η ίδια. 'Οπως έψαχνε, λοιπόν, η μάνα της "το τέλειο παιδί, να κάνει σαν εμένα", έχει μάθει κι αυτή να ψάχνει "τον τέλειο σύντροφο, που θα κάνει σαν εμένα". Το πέρασμα από το αυτιστικό μονοπάτι στον δρόμο του σχετίζεσθαι είναι δύσκολη υπόθεση, προϋποθέτει συναισθηματική επίγνωση, κόπο και όρεξη. Όποιος περπατήσει αυτόν τον δρόμο ωφελείται, αφού αυτός ο νέος δρόμος έχει πολλά να δώσει, ωραία τοπία, νέες διαδρομές, πολλά ερεθίσματα και φυσικά το "πλάι- πλάι".
psycho-dromio