Η Αναπηρία στην Αρχαία Ελλάδα
Ο Όμηρος στην Οδύσσεια αναφέρει τον τυφλό ποιητή, ο οποίος συχνά ήταν προσκεκλημένος στο παλάτι και είχε την εύνοια το Βασιλιά.
Στην Ιλιάδα αντίθετα η αναπηρία του Ήφαιστου ήταν το αίτιο για τον διωγμό του από τον Όλυμπο και ο λόγος για τον οποίο οι Θεοί των χλεύαζαν.
Αργότερα, η Ελληνική Ιστορία παρουσιάζει αντιφάσεις. Στην Σπάρτη για παράδειγμα, τα άτομα με αναπηρία κατέληγαν στον Καιάδα, ενώ την ίδια εποχή στην δημοκρατική Αθήνα θεσπίζονταν νόμοι για την υπεράσπιση και την οικονομική
στήριξη τους
Μέσα στα χρόνια, πολλές από τις αναπηρίες αποδόθηκαν σε δαιμονοπληξίες ή σε θεϊκή τιμωρία. Η πρώτη επιστημονική προσέγγιση της αναπηρίας έγινε από τον Ιπποκράτη γύρω στα 400 π.Χ., ο οποίος απέρριψε τις απόψεις αυτές. Υποστήριξε μάλιστα ότι προέρχονται από εγκεφαλικές νόσους, άποψη πρωτοπόρα για την εποχή αυτή. Η θέση που ακολούθησε ο
Ιπποκράτης ήταν η αιτία για την αποδοχής της αναπηρίας και το έναυσμα για τις πρώτες οργανωμένες προσπάθειες κατανόησης και θεραπείας
Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης είχαν αναφερθεί πολλές φορές στην αναπηρία και πιο συγκεκριμένα στο πως θα μπορούσαν οι κωφοί να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους και να εκπαιδευτούν
Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ), Άτομα με Ειδικές Ανάγκες θεωρούνται όλα τα άτομα που εμφανίζουν σοβαρή μειονεξία που προκύπτει από φυσική ή διανοητική βλάβη. Σχετικά με αυτή τη θεώρηση υιοθετήθηκε η παρακάτω ταξινόμηση
«Η Π.Ο.Υ. ορίζει ως μειονέκτημα «κάθε απώλεια ουσίας ή αλλοίωσης μιας δομής ή μιας ψυχολογικής, φυσιολογικής ή ανατομικής λειτουργίας»
Η ανικανότητα αντιστοιχεί «σε κάθε μερική ή ολική ελάττωση (αποτέλεσμα του μειονεκτήματος) της ικανότητας να επιλέγουμε μια δραστηριότητα με ένα συγκεκριμένο τρόπο ή μέσα στα όρια που θεωρούνται ως φυσιολογικά για ένα ανθρώπινο ον»
Το ελάττωμα ορίζεται ως «αποτέλεσμα μιας ανεπάρκειας ή μιας ανικανότητας που περιορίζει ή απαγορεύει την εκπλήρωση ενός φυσιολογικού ρόλου που είναι ομαλός (ανάλογα με την ηλικία, το φύλο, τους κοινωνικούς και πολιτιστικούς παράγοντες) για το άτομο αυτό»
Το Συμβούλιο των Υπουργών της Ε.Ο.Κ. προτείνει ως ορισμό της Αναπηρίας τον εξής: «…ο όρος ‘άτομα με ειδικές ανάγκες’ περιλαμβάνει τα άτομα με σοβαρές ανεπάρκειες ή μειονεξίες που οφείλονται σε σωματικές βλάβες, συμπεριλαμβανομένων των βλαβών των αισθήσεων, ή σε διανοητικές ή ψυχικές βλάβες, οι οποίες περιορίζουν ή αποκλείουν την εκτέλεση δραστηριότητας ή λειτουργίας, η οποία θεωρείται κανονική για έναν άνθρωπο».
Α) Η αναπηρία είτε είναι εκ γενετής είτε επίκτητη.
Β) Είναι μια λειτουργική βλάβη που κάνει τη ζωή του ανάπηρου ατόμου ιδιαίτερα δύσκολη.
Γ) Η κατάσταση αυτή μπορεί να προέλθει από παραμορφώσεις, από βλάβη της ανάπτυξης ή από τραυματισμούς στο σύστημα κίνησης.
Δ) Ο ανάπηρος, με τη μορφή του, προκαλεί τα αρνητικά σχόλια των ανθρώπων γύρω του
Διεθνώς, άτομα με αναπηρίες θεωρούνται αυτά που έχουν
νοητική καθυστέρηση/ αναπηρία,
αισθητηριακές αναπηρίες ακοής (κωφοί και βαρήκοοι) και όρασης (τυφλοί, αμβλύωπες),
κινητικές αναπηρίες,
με χρόνια προβλήματα υγείας,
με διαταραχές λόγου και ομιλίας,
με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία, δυσαριθμησία, δυσαναγνωσία, δυσορθογραφία, δυσγραφεία),
με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής με ή χωρίς υπερκινητικότητα, με διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές (αυτιστικό φάσμα),
με ψυχικές και νευροψυχικές διαταραχές, με πολλαπλές αναπηρίες,
με σύνθετες γνωστικές, κοινωνικές και συναισθηματικές δυσκολίες στην παραβατική συμπεριφορά,
με ιδιαίτερες νοητικές ικανότητες και ταλέντα, που για ολόκληρη ή για ορισμένη περίοδο της ζωής τους εμφανίζουν σημαντικές μαθησιακές δυσκολίες που τους δυσκολεύουν επίσης να συμμετέχουν στη γενική και επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση και στη δια βίου μάθηση
0 Σχόλια