Γιάννης Τσαρούχης με δικά του λόγια
Γέννηση: 13 Ιανουαρίου 1910, ΠειραιάςΑπεβίωσε: 20 Ιουλίου 1989, Αθήνα
- Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις.
- Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι η ατόφια ελληνική ψυχή.
- Τυχερός όποιος ορφάνεψε νωρίς
- Είμαι βαθύτατα επηρεασμένος από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τη μουσική, τη θεολογία της.
- Δεν νομίζω ότι πρέπει να υποχρεώσουμε τους ανθρώπους να εκτιμούν την τέχνη. Θέλω οι οπαδοί της τέχνης να είναι αυθόρμητοι και να έχουν αληθινή κλίση προς την τέχνη.
- Το μήνυμα μου είναι η ευλάβεια απέναντι στη ζωή.
- Το ζεϊμπέκικο είναι ο χορός των χορών.
- Για να μπορέσω να ζήσω, δούλευα στο θέατρο, κάτι που με ενθουσίαζε, αλλά ήταν και μια ρουτίνα, σαν να δούλευα στο εργοστάσιο.
- Το ζεϊμπέκικο είναι ο χορός των χορών.
- Για να μπορέσω να ζήσω, δούλευα στο θέατρο, κάτι που με ενθουσίαζε, αλλά ήταν και μια ρουτίνα, σαν να δούλευα στο εργοστάσιο.
- Από το 1940 έως το 1950, η βιοπάλη ήταν μεγάλη. Αρκεί να σας πω ότι ένα από τα όνειρά μου ήταν να αποκτήσω μια σκούπα για να σκουπίσω το ατελιέ μου. Το σκούπιζα με χαρτόνια.
- Οι μεγάλοι τραγικοί με έχουν επηρεάσει πολύ - μου έδειξαν τη ζωή όπως είναι. Ο φιλόσοφος Νίτσε με επηρέασε πολύ, μου έδωσε ωραίες συμβουλές και είχα ωραίες διαφωνίες μαζί του.
- Αγαπώ την Κάλλας και τη Σωτηρία Μπέλλου. Και δεν αισθάνομαι διχασμένος.
- Κόπιασα και κοιτάζω για να βρω μια τάξη και ισορροπία.
- Θέλω συνεχώς να γνωρίζω να ξεκαθαρίζω. Για να είμαι ελεύθερος να αγαπήσω απόλυτα.
- Δεν με ενδιαφέρουν προηγούμενες επιτυχίες.
- Είναι φυσικό να θέλω να κάνω ελληνικό ό τι μου αρέσει στην Αναγέννηση. Αλλά ποτέ δεν θέλησα να γίνω Ιταλός..
- Οι μεγάλες βεντέτες, οι μεγάλες φίρμες με απωθούν, γιατί νομίζουν ότι η τέχνη είναι μια παράσταση θεατρική και όσο φασαρία κάνεις, τόσο πιο επιτυχία θα έχεις.
- Οι μεγάλοι τραγικοί με έχουν επηρεάσει πολύ - μου έδειξαν τη ζωή όπως είναι. Ο φιλόσοφος Νίτσε με επηρέασε πολύ, μου έδωσε ωραίες συμβουλές και είχα ωραίες διαφωνίες μαζί του.
- Αγαπώ την Κάλλας και τη Σωτηρία Μπέλλου. Και δεν αισθάνομαι διχασμένος.
- Κόπιασα και κοιτάζω για να βρω μια τάξη και ισορροπία.
- Θέλω συνεχώς να γνωρίζω να ξεκαθαρίζω. Για να είμαι ελεύθερος να αγαπήσω απόλυτα.
- Δεν με ενδιαφέρουν προηγούμενες επιτυχίες.
- Είναι φυσικό να θέλω να κάνω ελληνικό ό τι μου αρέσει στην Αναγέννηση. Αλλά ποτέ δεν θέλησα να γίνω Ιταλός..
- Οι μεγάλες βεντέτες, οι μεγάλες φίρμες με απωθούν, γιατί νομίζουν ότι η τέχνη είναι μια παράσταση θεατρική και όσο φασαρία κάνεις, τόσο πιο επιτυχία θα έχεις.
Ό,τι χαρακτηρισμό και να του αποδώσουμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι το έργο του σημάδεψε την ελληνική τέχνη του 20ού αιώνα με τέτοιο τρόπο, που δεν μπορούμε να μιλάμε για τα χρόνια αυτά χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε το όνομά του. Ο Τσαρούχης γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1910.
Ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά στις 13 Ιανουαρίου του 1910 καταγόμενος από την γνωστή οικογένεια Μεταξά από τα Ψαρά.
Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο «Άσυλο Τέχνης». Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου (1929 - 1935).
Παράλληλα, μαθήτευσε κοντά στον Κόντογλου (1931 - 1934), ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε τη λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία.
Μαζί με τους Πικιώνη, Κόντογλου και Αγγ. Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.
Την περίοδο 1935-1936, αφού πρώτα επισκέφτηκε τη Κωνσταντινούπολη, ταξίδεψε στο Παρίσι και στην Ιταλία. Επισκεπτόμενος τα διάφορα μουσεία ήρθε σε επαφή με δημιουργίες της Αναγέννησης και του Ιμπρεσιονισμού καθώς και με τα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του. Ανακάλυψε το έργο του Θεόφιλου και γνώρισε καλλιτέχνες όπως ο Ματίς και ο Τζακομέτι.
Δύο χρόνια μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στην Αθήνα με έργα ιδιαίτερης προσωπικότητας που εξήραν οι τότε τεχνοκριτικοί Παπαντωνίου και Καπετανάκης. Το 1947 πραγματοποίησε 2 ατομικές εκθέσεις με υδατογραφίες και θεατρικά προσχέδια.
Το 1950 μετέβη εκ νέου στο Παρίσι ενώ τρία χρόνια μετά υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί Ιόλας της Ν. Υόρκης. Το 1956 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Γκούγκενχαϊμ και το 1958 πήρε μέρος στη Μπιενάλε της Βενετίας. Λίγα χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.
Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου. Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα Εθνικό, Κοτοπούλη, Δημοτικό Πειραιώς κ.ά., καθώς και για το κλασικό έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που ανέβηκε το 1954, στον τότε Βασιλικό κήπο και σήμερα Εθνικό.
Το 1989 ετοιμαζόταν να ανεβάσει τον «Ορέστη» του Ευριπίδη, σε δική του μετάφραση, όμως, ο θάνατός του στις 20 Ιουλίου του το απαγόρευσε.
«Δύο είναι οι βασικές αναζητήσεις μου παρόλες τις χίλιες διαφορές που παρουσιάζουν τα έργα μου μεταξύ τους. Η μία είναι νεοκλασική και προσπαθεί να αφομοιώσει το αρχαίο κλασικό ιδεώδες, όπως το εξέφρασε το Μπαρόκ και η Αναγέννηση. Η άλλη μου τάση είναι να εκφράσω όλες μου τις αντιρρήσεις για το ίδιο το ιδανικό μου».
Έτσι περιγράφει τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις ο Τσαρούχης ενώ έγραφε «Μου αρέσει να ζωγραφίζω γυμνά, γιατί έτσι μπορεί κανείς να κατανοήσει την ψυχική γεωμετρία του ανθρώπου», έγραφε ο Γιάννης Τσαρούχης στα 72 του, το 1982.
Αυτός ο ιδιοφυής δημιουργός με το πολυπρισματικό έργο, απεικόνιζε το ζήτημα της πρόδηλης ή συγκαλυμμένης ομοφυλοφιλικής ερωτικότητας μέσα από πολύ σημαντικούς πίνακές του (π.χ με τους γυμνούς και ντυμένους ναύτες) που ήταν ένα είδος ταμπού, το οποίο, όμως, σέβονταν ιστορικοί και κριτικοί τέχνης.
Ενθουσιασμός και αυτοδιάψευση
Κοπιώδης έρευνα και ταξίδια αναζήτησης στο πυθμένα της ψυχής. Αμφιβολία και διαφύλαξη των πιο απόκρυφων μυστικών της τέχνης. Θαυμασμός για το παρελθόν αλλά και όραμα για το μέλλον. Έλξη της γνώσης και σιωπηρή απεικόνιση όσων τον βασάνιζαν. Αγωνία του απόλυτου και παραδοχή του μέτρου. Απεικόνιση του ομοφυλοφιλικού έρωτα, στροφή προς τον εαυτό του, εμβάθυνση στο μυστικισμό, το βίωμα του αποκλεισμού και ύστερα η σιωπή...
Χαρακτηριστικά που συνόδεψαν την προσωπικότητα του Τσαρούχη μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτοί είναι οι λόγοι που τον έχουμε ανάγκη σήμερα: η ιδιοφυΐα του, η ανησυχία του, τα βάσανα του.
Το 1982 εγκαινιάστηκε το Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο Μαρούσι, στο σπίτι του καλλιτέχνη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε μουσείο παραχωρώντας την προσωπική συλλογή των έργων του. Παράλληλα λειτουργεί το Ίδρυμα Τσαρούχη με σκοπό τη διάδοση του έργου του ζωγράφου. Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Γιάννης Τσαρούχης ασχολήθηκε και με τη θεατρική σκηνοθεσία και μάλιστα από το 1928. Σχεδίασε σκηνικά και ενδυμασίες για τα θέατρα Εθνικό, Κοτοπούλη, Δημοτικό Πειραιώς κ.ά., καθώς και για το κλασικό έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που ανέβηκε το 1954, στον τότε Βασιλικό κήπο και σήμερα Εθνικό.
Το 1989 ετοιμαζόταν να ανεβάσει τον «Ορέστη» του Ευριπίδη, σε δική του μετάφραση, όμως, ο θάνατός του στις 20 Ιουλίου του το απαγόρευσε.
Έτσι περιγράφει τις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις ο Τσαρούχης ενώ έγραφε «Μου αρέσει να ζωγραφίζω γυμνά, γιατί έτσι μπορεί κανείς να κατανοήσει την ψυχική γεωμετρία του ανθρώπου», έγραφε ο Γιάννης Τσαρούχης στα 72 του, το 1982.
Αυτός ο ιδιοφυής δημιουργός με το πολυπρισματικό έργο, απεικόνιζε το ζήτημα της πρόδηλης ή συγκαλυμμένης ομοφυλοφιλικής ερωτικότητας μέσα από πολύ σημαντικούς πίνακές του (π.χ με τους γυμνούς και ντυμένους ναύτες) που ήταν ένα είδος ταμπού, το οποίο, όμως, σέβονταν ιστορικοί και κριτικοί τέχνης.
Κοπιώδης έρευνα και ταξίδια αναζήτησης στο πυθμένα της ψυχής. Αμφιβολία και διαφύλαξη των πιο απόκρυφων μυστικών της τέχνης. Θαυμασμός για το παρελθόν αλλά και όραμα για το μέλλον. Έλξη της γνώσης και σιωπηρή απεικόνιση όσων τον βασάνιζαν. Αγωνία του απόλυτου και παραδοχή του μέτρου. Απεικόνιση του ομοφυλοφιλικού έρωτα, στροφή προς τον εαυτό του, εμβάθυνση στο μυστικισμό, το βίωμα του αποκλεισμού και ύστερα η σιωπή...
Χαρακτηριστικά που συνόδεψαν την προσωπικότητα του Τσαρούχη μέχρι το τέλος της ζωής του. Αυτοί είναι οι λόγοι που τον έχουμε ανάγκη σήμερα: η ιδιοφυΐα του, η ανησυχία του, τα βάσανα του.
0 Σχόλια