Ο μπασκετμπολίστας με το ένα χέρι

Η ιστορία του Κέβιν Λάου (Kevin Laue) έγινε γνωστή, όταν ο μονόχειρας αθλητής έγινε ο πρώτος στην ιστορία του μπάσκετ που πήρε αθλητική υποτροφία από κολέγιο πρώτης κατηγορίας του NCAA για να αγωνιστεί εκεί. Από τα πρώτα βήματα της ζωής του ο Λάου δεν συνάντησε τίποτα που να του δόθηκε εύκολα. Όλα όσα τα υπόλοιπα παιδάκια θεωρούν δεδομένα, από το να στηρίζονται από δεξιά κι αριστερά στα πρώτα τους βήματα μέχρι το να μπουσουλάνε ή να παίζουν με δύο κουκλάκια ταυτόχρονα στα χέρια τους, ο Λάου δεν μπορούσε να τα κάνει. Έπρεπε για όλα να παλέψει, να μοχθήσει.

Όμως, από μικρός ήταν μαχητής. Για όσους δεν έχουν ακούσει την ιστορία του, ο Λάου γεννήθηκε με το αριστερό του χέρι να έχει αναπτυχθεί ως τον αγκώνα, λόγω ενός προβλήματος στην κυκλοφορία του αίματος κατά τη διάρκεια της κυοφορίας της μητέρας του. Ήρθε στον κόσμο ήσυχα, χωρίς κλάμα, καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε δεθεί γύρω απ' το λαιμό του. Το αριστερό του χέρι του έσωσε τη ζωή, αφού είχε δεθεί ανάμεσα στον λώρο και τον λαιμό του, όμως ο λώρος έκοβε την κυκλοφορία του αίματος και το χέρι δεν μεγάλωσε κάτω απ' τον αγκώνα. «Ένα χέρι σου για τη ζωή σου; Εύκολη ανταλλαγή», λέει πάντα γελώντας ο Λάου, αποδεικνύοντας σε όλη του τη ζωή πόσο μεγάλος μαχητής είναι.

Οι γονείς του ήθελαν να τον βοηθήσουν και αποφάσισαν να τον στρέψουν προς το ποδόσφαιρο, όμως... το χαστούκι του Λάου στην ασπρόμαυρη μπάλα ήταν ηχηρό. Ο ίδιος λάτρευε το μπάσκετ και εκεί αφοσιώθηκε. Ακόμη κι αν μέχρι τα 13 του είχε τεράστια προβλήματα στο να ελέγχει την μπάλα ή έστω και να την πιάνει μετά από πάσα. Αρνιόταν επιτακτικά να βάλει προσθετικό χέρι και ήθελε να
παίξει μπάσκετ στο ίδιο επίπεδο με τους αρτιμελείς συνομήλικούς του.

Και τα κατάφερε. Πρώτα ήταν το λύκειο του Άμαντορ Βάλεϊ, όπου ο Λάου είχε στην πρώτη του σεζόν 4.0 πόντους, 6.0 ριμπάουντ και 5.0 τάπες ανά αγώνα (έχει ύψος 2.09 και παίζει σέντερ). Στη δεύτερη σεζόν του ήταν το αστέρι της ομάδας και η ιστορία του έφτασε ως το Sports Illustrated, που τον ονόμασε τον «πιο εντυπωσιακό παίκτη στον κόσμο». Η ατυχία του χτύπησε την πόρτα όταν έσπασε το πόδι του στην τελευταία του χρονιά και έμεινε εκτός. Όμως το 2008 εγγράφηκε στην Στρατιωτική Σχολή Φορκ Γιούνιον στη Βιρτζίνια έχοντας 7.2 πόντους και 7.4 ριμπάουντ ανά αγώνα. Μεγαλύτερο προσόν του η ταχύτητά του, η καταπληκτική του άμυνα και το τεράστιο δεξί του χέρι που... τάπωνε ό,τι κινούταν.

Πολλά σχολεία 3ης κατηγορίας του NCAA τον κάλεσαν με υποτροφία, αλλά ο ίδιος ήθελε να παίξει σε σχολείο 1ης κατηγορίας, στέλνοντας γράμματα σε πολλά. Τελικά το Πανεπιστήμιο του Μανχάταν τον κάλεσε και ο προπονητής Μπάρι Ρόρσεν, του πρόσφερε υποτροφία. «Του αξίζει αυτή η ευκαιρία. Είναι κάποιος που θα την εκτιμήσει απόλυτα και θα αρπάξει κάθε ευκαιρία που θα του δοθεί. Του αξίζει γιατί είναι πολύ καλός αθλητής. Έχει μάθει να ζει με ένα χέρι είτε πρόκειται για ένα σύστημα figure-8 στο παρκέ είτε για να δέσει τα παπούτσια του. Θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους, δείχνοντας ότι με θέληση μπορεί κάποιος να καταφέρει τα πάντα».

Όλα αυτά έγιναν πριν από ένα χρόνο. Η πρώτη χρονιά στο κολέγιο πέρασε. Πώς τα κατάφερε ο Λάου σε αυτή; Βρήκε θέση τελικά στην ομάδα; Από το καλοκαίρι πάρα πολλοί επικοινώνησαν μαζί του μέσω facebook και ο ίδιος ένιωσε περίεργα: «Είναι απίστευτο. Είναι σα να σου λένε μπράβο απλά και μόνο επειδή παίζεις μπάσκετ. Όμως, εγώ έτσι έχω μάθει να ζω. Δεν ξέρω κανέναν άλλο τρόπο».

Η πρώτη χρονιά ήταν πράγματι δύσκολη, όπως είναι και για τους περισσότερους φρέσμεν. Ο Λάου πήρε λίγα λεπτά συμμετοχής συνολικά (όντας, βέβαια, μόνιμο μέλος της ομάδας) όμως ο προπονητής του ξεκαθάρισε ότι αυτό θα αλλάξει τις επόμενες σεζόν: «Είναι καλός παίκτης. Έχει το κατάλληλο ύψος, τρέχει καλά το γήπεδο, πηδάει ψηλά και είναι καλός και υπάκουος».

Στην πρώτη σεζόν έπαιξε σε 19 αγώνες με μέσο όρο 2.6 λεπτών ανά αγώνα, έχοντας 0.6 ριμπάουντ ανά αγώνα και 0.4 πόντους. Καλύτερό του παιχνίδι στις 30 Δεκεμβρίου του 2009, όταν εναντίον του Βάντερμπιλτ είχε σε 17 λεπτά συμμετοχής 8 ριμπάουντ, 2 τάπες και 1 πόντο. Το πρώτο στοίχημα το κέρδισε. Το δεύτερο που έχει στο μυαλό του είναι να καθιερωθεί στην ομάδα τις επόμενες χρονιές. Και στο μέλλον... θέλει να παίξει επαγγελματικά μπάσκετ στην Ευρώπη.

Δεν ήταν πάντα τόσο εύκολα. Ο Φράνκλιν Μάρτιν είναι κινηματογραφιστής, που για... δεύτερη δουλειά προπονεί draft prospects για το NBA και είδε τυχαία για πρώτη φορά τον Λάου να παίζει το 2005. Ο 15χρονος Λάου «φαινόταν να σου ζητάει συγγνώμη επειδή ήταν στο παρκέ». Πήγε στον προπονητή του, έπεισε την μητέρα του Λάου και τον πήρε στο Λος Άντζελες με δικαιολογία ότι θα γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ (αυτό έγινε 5 μήνες μετά). Εκεί τον έβαλε να προπονηθεί εναντίον του Γι Γιανλιάν και ο πιτσιρικάς τα κατάφερε μια χαρά. Ο Μάρτιν τον εμψύχωσε να μη δεχτεί υποτροφία από κολέγιο 3ης κατηγορίας, αλλά να παλέψει για το όνειρό του.

Στο Μανχάταν αρχικά ήταν διστακτικοί, οι σκάουτερς προσπαθούσαν να αποτρέψουν το σχολείο από το να κάνει τη μετεγγραφή, παρότι ο προπονητής Ρόρσεν είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τις ικανότητες του Λάου. Τελικά στο κολέγιο πείστηκαν και ο Λάου βρέθηκε στη Νέα Υόρκη. Την πρώτη μέρα που επισκέφτηκε επίσημα το κολέγιο, ο Ρόρσεν τον πήγε στο Ground Zero (σημείο που παλιότερα στέκονταν οι δίδυμοι πύργοι) και του είπε μια μεγάλη αλήθεια: «Αυτό που συνέβη εδώ είναι μια τραγωδία. Αυτό που συνέβη σε σένα είναι μια μεγάλη ατυχία. Όμως, όλοι θα σε κρίνουν ανάλογα με το πώς θα εκμεταλλευτείς αυτή την ευκαιρία που σου δίνεται».

Οι προπονητές του έχουν να λένε ότι είναι ακούραστος στο παρκέ, ότι δουλεύει πιο σκληρά απ' όλους και ότι προσπαθεί απίστευτα. Ο ίδιος δεν σταματά να ονειρεύεται για το μέλλον, χωρίς να μένει κολλημένος στην ατυχία του: «Μπορώ να φαντάζομαι τι παίκτης θα ήμουν με δύο χέρια, αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν θα μπορούσα να σας πω. Δεν το ξέρω». Και δεν πρέπει να τον ενδιαφέρει. Ως τώρα έχει αποδείξει ότι μπορεί να στέκεται ως ίσος ανάμεσα σε ίσους και αυτό είναι που θεωρεί μεγαλύτερο κομπλιμέντο απ' όλα: να τον βλέπεις να παίζει και να ξεχνάς ότι έχει ένα χέρι...