Από την ώρα που θα σηκωθούμε περνάμε αστραπιαία μέσα από δεκάδες ρόλους και υποχρεώσεις, μέχρι το βράδυ που καταρρέουμε σαν χάρτινοι πύργοι.
Με το ένα μάτι στις δουλειές και το άλλο στο ρολόι, όταν επιτέλους φτάσουμε στο Σάββατο αναρωτιόμαστε πού πήγε η εβδομάδα!
Πού είμαστε εμείς σε όλα αυτά;
Όχι μόνο σε προσωπικό επίπεδο, δηλαδή πλύθηκα, ντύθηκα, αλλά και ως κοινωνικά όντα, είδα το σύντροφό μου, έχω φίλους;
Μέσα στη δίνη των υποχρεώσεων και των «πρέπει» που ταμπουρώνουν το ρόλο του γονιού, υπάρχουν κρυμμένες επιθυμίες για εκτόνωση, χαρά ή χαλάρωση ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!
Για πολλούς από εμάς αυτές τις ταπεινές επιθυμίες διακατέχουν ενοχές, τύψεις και φόβοι. Μέσα στο κεφάλι μας είναι σαν να παίζει ένα κακόβουλο ραδιοφωνάκι που πετάει αποφθέγματα, κάνει επικριτικές ερωτήσεις και τρομοκρατεί, «η θέση του γονιού είναι κοντά στο παιδί του, ΠΑΝΤΑ», «Η ζωή σου τώρα είναι στην οικογένεια», «Καλά, θα εμπιστευτείς το παιδί σου σε μια ξένη;», «Κι αν γίνει σεισμός/πάρει φωτιά το σπίτι/μπούνε κλέφτες/πέσει η γιαγιά και χτυπήσει/ξυπνήσει το μωρό και κλαίει κτλ».
Το ραδιοφωνάκι αυτό εκπέμπει με ένα «καθωσπρεπίστικο» τόνο με αποτέλεσμα πολλοί από εμάς πραγματικά να πιστεύουμε πως ο αυτοπεριορισμός μας έχει ιερό σκοπό, δηλαδή την καλή ψυχολογική, σωματική και κοινωνική υγεία των παιδιών μας.
Κι όμως, αντίθετα από ό,τι πιστεύουμε, αυτή η εμμονή μας στα «κατ’ οίκον» έχει αρνητικές επιδράσεις για όλα τα μέλη της οικογένειας και γι’ αυτό…. Αντενδείκνυνται!
Ο καθένας από εμάς, χωρίς καμία εξαίρεση, έχει τα προσωπικά του προσόντα, χαρίσματα, ταλέντα, ικανότητες, ενδιαφέροντα, που δε γίνεται να βρίσκουν εκτόνωση ή εκπλήρωση μέσα από έναν αυστηρά γονικό ρόλο.
Για να είμαστε ολοκληρωμένα άτομα και καλοί γονείς χρειάζεται να βρίσκουμε εκτόνωση και πηγές αυτοεκπλήρωσης και μακριά από τα παιδιά. Φυσικά, δεν εννοούμε με αυτό πως θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τα παιδιά μας.
Το όφελος του να δραστηριοποιηθούμε και μακριά από αυτά, μας βοηθάει να επιστρέψουμε στην οικογένεια με περισσότερο κέφι και δημιουργικότητα.
Από την άλλη, τα παιδιά μας, όσο μικρά κι αν είναι, μαθαίνουν πως οι γονείς τους εκτός από το να είναι γονείς, είναι και άτομα που σέβονται τα προσωπικά του ενδιαφέροντα και δραστηριότητες.
Έτσι γίνονται ζωντανό παράδειγμα αυτών των αξιών που προσπαθούν να τους εμφυσήσουν, να είναι δηλαδή κοινωνικά, να πειθαρχούν στα ενδιαφέροντά τους, να δοκιμάζουν καινούρια πράγματα κτλ.
Μαθαίνουν επίσης πως το να μεγαλώνεις δε σημαίνει πως παύεις να χαίρεσαι και να εξελίσσεσαι.
Συναντώντας τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα, πλουτίζουμε ως προσωπικότητες, ενώ παράλληλα ξεκουραζόμαστε από το δύσκολο ρόλο του γονιού.
Αντί γι’ αυτό, πολλοί γονείς περιορίζουμε τον εαυτό μας «για το καλό των παιδιών» σε τόσο μεγάλο βαθμό που χάνουμε το κέφι μας και στο τέλος κινδυνεύουμε να μην είμαστε πια καλοί γονείς.
Πολλές φορές οι φόβοι μας να μην εγκαταλείψουμε τα παιδιά γίνονται συνήθεια, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε εξόρμηση να φαντάζει μεγάλη και δύσκολη.
Καταφεύγουμε στην ασφάλεια του σπιτιού, που όλα είναι γνώριμα και προβλέψιμα, αντί να ρισκάρουμε να εμπιστευτούμε τα μικρά μας στα χέρια μιας μπέιμπι σίτερ.
Πολλές φορές φτάνουμε στο σημείο οι φόβοι μας να αγγίζουν τα όρια της παράνοιας.
Το μυαλό μας πάει στο χειρότερο.
«Το σπίτι θα πιάσει φωτιά», «Η γιαγιά θα πάθει εγκεφαλικό», «Θα γίνει σεισμός» κτλ.
Ας φροντίσουμε να οργανωθούμε με τη συμπαράσταση ανθρώπων που μπορούν να μας υποκαταστήσουν.
Αν είναι λίγες οι ώρες, ακόμα και ηλικιωμένοι παππούδες σε ένα ασφαλές περιβάλλον μπορούν να μας βοηθήσουν.
Αν όμως πρόκειται για μια ημερήσια απόδραση ή και παραπάνω, καλύτερα άτομα νεότερα, όπως μια εξαδέλφη, ένας νονός, μια γειτόνισσα, προκειμένου να έχουμε περισσότερο ήσυχο το κεφάλι μας.
Και ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον για μια φορά την εβδομάδα (και ένα Σάββατο ή μια Κυριακή πού και πού), να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας χωρίς τα παιδιά.
Προσοχή, μέσα από την προσπάθειά μας να είμαστε καλοί και σωστοί γονείς προλαβαίνοντας να τα κάνουμε όλα στην εντέλεια, χάνουμε τον εαυτό μας.
*Χριστίνα Ρασιδάκη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος
0 Σχόλια