Όλο το χειμώνα περίμενα το καλοκαίρι.
Όταν προσμένεις, σκέφτεσαι μόνο τα καλά.
Αλλά όταν φτάνει η ώρα της εκπλήρωσης, αντιλαμβάνεσαι ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις.
Μία είναι η μεγάλη πληγή του καλοκαιριού: η ηχορύπανση.
Τέσσερις οι κύριες πηγές της:
α. η τηλεόραση στο μπαλκόνι,
β. οι παρέες που φωνάζουν, επίσης σε μπαλκόνια,
γ. τα παλιά air conditions και
δ. οι αυτοκινούμενες ντισκοτέκ.
Και τα τέσσερα με παιδεύουν κάθε χρόνο.
Φυσικά σπάνια φτάνω στο σημείο να κάνω παρατήρηση, όμως αναρωτιέμαι: Στο δρόμο μου έχουμε δύο 7όροφες πολυκατοικίες με 3 διαμερίσματα ανά όροφο.
Αν μόνο αυτές οι οικογένειες έβγαιναν 3 φορές την εβδομάδα στο μπαλκόνι τους με εναλλαγή τηλεόρασης στο τέρμα ή με φίλους σε κρεσέντο φωνής, γέλιου ή τσακωμού, οι υπόλοιποι τι θα γινόμασταν;
Φαντάζεστε αν κάναμε όλοι το ίδιο;
Οι εποχές άλλαξαν.
Όμως, ησυχία, προσωπικό χώρο έχουμε;
Τα δε αυτοκίνητα που λειτουργούν ως γυναικοπαγιδομαγκοκατάσταση δεν νομίζω ότι έχουν άλλο προορισμό πλην της ενόχλησης.
Και φτάνουμε στον ύπνο!
Πώς να ξεκουραστείς όταν απέναντί σου υπάρχει κλιματιστική μονάδα που βοά ολονυχτίς;
Έχουμε καταλάβει σε τι κατάσταση ρύπανσης εκθέτουμε καθημερινά το σώμα μας και τον ψυχισμό μας;
Γιατί, ναι μεν μένουμε στις γειτονιές της Αθήνας, αλλά σεβόμαστε τη ζωή;
Αγαπάμε τον εαυτό μας;
Αν όχι, πώς θα σεβαστούμε τον γείτονά μας;
Ακόμη, δεν εκτιμάμε ούτε αγαπάμε ό τι μας δίνει αέρα, τροφή, νερό.
Πιστεύουμε ότι όλα μας οφείλονται.
Είμαστε παιδιά του Θεού, και ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο κυριαρχία στη φύση, αλλά ποτέ δεν του είπε να μη σέβεται και να μην αγαπά το υπόλοιπο της δημιουργίας του.
"ΚΑΛΌ ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ νάχουμε"
0 Σχόλια