Η απιστία και οι εξώγαμες σχέσεις, αποτελούν τον πυρήνα των περισσότερων διαζυγίων σήμερα. Τα ερωτηματικά των ζευγαριών, που καταφεύγουν σε συμβούλους, για να αντιμετωπίσουν της συνέπειες της απιστίας, είναι πάρα πολλά και περιστρέφονται κυρίως γύρω από τα θυελλώδη συναισθήματα της απόρριψης, του θυμού και της δυσπιστίας, που βιώνει ο απατημένος σύντροφος και ελάχιστα γύρω από την ενοχή και την ευθύνη του. Συνήθως αγνοείται ο συναισθηματικός κόσμος, οι δυσκολίες και τα κίνητρα του συντρόφου, που δημιούργησε την εξώγαμη σχέση. Οι περισσότεροι από τους απατημένους συντρόφους πιστεύουν, ότι η απιστία είναι ένα «τυφλό χτύπημα», μοιραίο για τη σχέση τους, και δεν αντιλαμβάνονται καθόλου, ότι πιθανά να πρόκειται για παρενέργεια, για μια ακόμη συνέπεια ενός γάμου, που απέτυχε να ικανοποιήσει τις ανάγκες και των δυο.
Τι νοιώθει ο απατημένος σύντροφος
Στην απιστία, ο πληγωμένος σύντροφος νοιώθει πως δεν είναι πια ξεχωριστός στη ζωή του άλλου κι αυτό είναι πολύ οδυνηρό. Ο απατημένος σύζυγος βιώνει συναισθήματα εγκατάλειψης, ταπείνωσης και αδυναμίας, παρουσιάζει ελλείμματα στον αυτοσεβασμό του, καταφεύγοντας σε ενέργειες που ποτέ δεν φανταζόταν, ότι μπορεί να κάνει Η σύγκριση με τον εξώγαμο εραστή ή ερωμένη εγκαθίσταται στο μυαλό του, αποκτά τη λανθασμένη σκέψη και εμμονή, ότι είναι οπωσδήποτε καλύτερος. Παράλληλα, βιώνει ισχυρό κλονισμό στην αυτοπεποίθησή του. Η σχέση εμπιστοσύνης με τον εαυτό του και τους γύρω του κλονίζεται, επειδή ντρέπεται για την ανοησία, την επιπολαιότητα και την αφέλεια, που έδειξε, για το διάστημα, που δεν είχε αντιληφθεί το γεγονός. Απειρες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό του, θυμάται ένα σωρό μικρά γεγονότα, που δεν τα είχε αξιολογήσει, και που τώρα τα αναθεωρεί αξιόπιστα, πιστεύει ότι έπρεπε να εγείρουν έγκαιρα και όχι τόσο καθυστερημένα, τις υποψίες του για την εξώγαμη σχέση του συντρόφου. Βέβαια, δεν αναφέρονται εδώ οι περιπτώσεις του ψυχαναγκαστικά καχύποπτου και με εμμονές συζύγου, που όλη του τη ζωή ακολουθεί την αλχημεία του μυαλού του, βλέποντας παντού ύποπτα σημάδια απάτης. Αυτοί οι άνθρωποι είναι συνήθως δυστυχισμένοι και φέρνουν δυστυχία και στο σύντροφό τους, καθησυχάζουν μόνο όταν βρουν τις αποδείξεις μιας εξώγαμης σχέσης, στην οποία, οι ίδιοι έχουν οδηγήσει τον αγανακτισμένο σύντροφό τους.
Πώς αντιμετωπίζουν την απιστία τα περισσότερα ζευγάρια;
Από την κλινική πείρα των ψυχολόγων, ο τρόπος επεξεργασίας και η αντιμετώπιση της απιστίας, από τον πληγωμένο σύντροφο, είναι σχετική και ανάλογη με τις αντιλήψεις του για τον γάμο, τις σχέσεις και την έννοια της Δέσμευσης μέσα στον γάμο. Φαίνεται, ότι η αντίληψη της νομικής δέσμευσης είναι ακόμα ισχυρή, τουλάχιστον στην ελληνική κοινωνία, αν και είναι περίπου 20 χρόνια, που θεσμοθετήθηκε ο αντικειμενικός κλονισμός του γάμου και το δικαίωμα λύσης του, με την επιθυμία έστω του ενός από τους δυο συντρόφους, εφόσον κρίνει ότι δεν υπάρχει σχέση. Η ίδια δηλαδή η νομοθεσία αναγνώρισε ότι η αναζήτηση ικανοποιητικής σχέσης μέσα στον γάμο είναι ισχυρότερη από τη νομική δέσμευση. Αν ο απατημένος σύντροφος, λοιπόν, θεωρεί ότι ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο, μια ισόβια δέσμευση και αγνοήσει το ζήτημα της σχέσης και τους άλλους εμπλεκόμενους παράγοντες ουσίας, τότε στην απιστία θα αντιδράσει δογματικά, θα την θεωρήσει έγκλημα και θα απαιτήσει την ανάλογη ποινή. Ομως, τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά: Συνήθως η απιστία είναι το αποτέλεσμα μιας κλονισμένης συμβιωτικής σχέσης, πράγμα που ο ένας ή και οι δυο σύντροφοι αρνούνται ότι συμβαίνει.
Στις περιπτώσεις απιστίας, ο γάμος βρίσκεται σε κρίση για μεγάλο χρονικό διάστημα, υπάρχει αδυναμία να παρθούν αποφάσεις διαζυγίου και έλλειψη επιθυμίας για την αποκατάσταση της σχέσης. Αν τώρα, υπεύθυνος για τον κλονισμό της σχέσης θεωρείται αυτός από τους συντρόφους, που δημιούργησε την εξώγαμη σχέση και όχι ο άλλος, που εξώθησε την κατάσταση, είναι καθαρά ζήτημα κοινωνικών αντιλήψεων και όχι ουσίας. Συνήθως η αδυναμία διαζυγίου προέρχεται από οικονομικούς, κοινωνικούς και ιδιαίτερα οικογενειακούς παράγοντες ( παιδιά, ασθένειες μέσα στην οικογένεια κλπ.).
Σε αυτές τις περιπτώσεις αναπτύσσονται ισχυροί αμυντικοί μηχανισμοί και εκλογικεύσεις, με λίγα λόγια «κάνουν την καρδιά τους πέτρα» για να αντέξουν μια υποχρεωτική συμβίωση. Η αδυναμία αποκατάστασης της σχέσης χαρακτηρίζεται από την έλλειψη προσδοκίας και ελπίδας, ότι κάτι δηλαδή μπορεί να αλλάξει σε αυτήν. Παράδειγμα, μια συνηθισμένη αντίληψη, που ακούγεται συχνά και εκφράζει την παραίτηση από κάθε προσπάθεια είναι «αν ραγίσει το γυαλί...».
Με αυτή την παρομοίωση κάποιος θέλει να σηματοδοτήσει το τέλος μιας σχέσης, εξαιτίας αντικειμενικής και όχι υποκειμενικής αδυναμίας αποκατάστασής της. Σε αυτή την μικρή αθώα στερεοτυπική παρομοίωση μπορεί να εγκλωβισθεί κάποιος παρά πολύ δυνατά, επειδή οι λέξεις γίνονται εντολές, μας απαγορεύουν να κάνουμε μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα, να το δούμε από άλλη σκοπιά.
Και πρόκειται για εγκλωβισμό σε μια λανθασμένη, αρνητική σκέψη, επειδή η σχέση δεν είναι γυαλί, δηλαδή ένα στατικό και άκαμπτο αντικείμενο, που δεν αντέχει καμιά αλλαγή και επέμβαση. Η σχέση είναι ζωντανός, ζεστός οργανισμός, που μπορεί να αρρωστήσει αλλά και να αποκατασταθεί πλήρως. Η πόλωση που παρατηρείται στα ζευγάρια προέρχεται από ανάλογες τέτοιες αντιλήψεις και μια νέα αρμονία μέσα από τη δυσαρμονία είναι αδύνατη, αν δεν υπάρχει η διάθεση να βοηθηθεί και να εξελιχθεί δημιουργικά το ζευγάρι, μέσα από τις συγκρούσεις και τις διαφορές.
Όμως, η εξώγαμη σχέση δεν πληγώνει μόνο τον απατημένο σύντροφο αλλά και τον άλλο. Η ρομαντική αγάπη δεν έχει συνήθως χρονική αντοχή. Η μυστικότητα, που χαρακτηρίζει μια σχέση, δημιουργεί δραματικές και διεγερτικές εμπειρίες, χωρίς μακρόχρονη διάρκεια.
Η μυθοποίηση της σχέσης στηρίζεται στο ρομαντισμό, την έλλειψη οικειότητας και δέσμευσης, εξαιτίας της μη συμβιωτικής σχέσης, άφθαρτη από την καθημερινότητα και την ρουτίνα. Ομως, υπάρχει δυνατότητα να αποκατασταθεί ο γάμος και η σχέση και μετά από αυτή την τραυματική εμπειρία, αν, αντί της ασυγκράτητης έκφρασης αρνητικών συναισθημάτων, υπάρξει διάλογος, αμοιβαία συγγνώμη και κατανόηση, ανάληψη ευθυνών και γνήσια διάθεση και από τους δυο συζύγους.
0 Σχόλια