Εκκολπώματα παχέος εντέρου

Άλλες ονομασίες
Εκκολπωμάτωση, εκκολπωματική νόσος

Σύντομη περιγραφή - ορισμός
Είναι νόσος που προκαλείται από τα εκκολπώματα, τα οποία είναι επίκτητες, (δεν υπάρχουν κατά τη γέννηση), σακκοειδείς προσεκβολές του βλεννογόνου του εντέρου, διαμέσου του μυικού χιτώνα του τοιχώματός του.

Παθογένεια
Η εμφάνιση των εκκολπωμάτων έχει συνδεθεί με κατά τόπους σπασμό του μυικού χιτώνα του τοιχώματος του εντέρου. Μπορούν να εμφανιστούν σε οποιοδήποτε τμήμα του παχέος εντέρου, συχνότερα όμως στο σιγμοειδές. Ποικίλλουν σε μέγεθος, 3 χιλιοστά έως 3 εκατοστά σε διάμετρο. Συνήθως είναι πολλαπλά. Είναι ασυνήθη σε άτομα ηλικίας μικρότερης των 40 ετών, ενώ είναι πολύ συχνά στις μεγαλύτερες ηλικίες.
Δίαιτα φτωχή σε υπόλειμμα (φυτικές ίνες), καθώς και η χρόνια δυσκοιλιότητα, σχετίζεται με την ανάπτυξη εκκολπωμάτων.

Πρόληψη
Ισοροπημένη δίαιτα, με τροφές πλούσιες σε υπόλειμμα, ώστε να αποφεύγεται η δημιουργία δυσκοιλιότητας.

Κλινική εικόνα
- Πάνω από τα 2/3 των ασθενών είναι ασυμπτωματικοί και χωρίς επιπλοκές.
- Μη ειδικά συμπτώματα όπως: κοιλιακός πόνος, αλλαγή συνηθειών εντέρου.
- Μερικές φορές αναιμία από χρόνια απώλεια αίματος.

Επιπλοκές:
- Εκκολπωματίτιδα: φλεγμονή από ρήξη του εκολπώματος, με οξύ πόνο και ευαισθησία στο αριστερό κατώτερο πλάγιο της κοιλιάς, πυρετό και ορισμένες φορές εικόνα περιτονίτιδας.
- Αιμορραγία (σε ποσοστό 5%) με αιματοχεσία.
- Δημιουργία συριγγίων (αυλών επικοινωνίας του εκκολπώματος με άλλα όργανα της κοιλιάς).

Διάγνωση
- Τα εκκολπώματα φαίνονται καλύτερα στον ακτινολογικό έλεγχο με βαριούχο υποκλυσμό.
- Η κολοσκόπηση και η σιγμοειδοσκόπηση έχουν μικρότερη ευαισθησία.
Οι παραπάνω εξετάσεις αποφεύγονται στην οξεία φάση φλεγμονής από ρήξη εκκολπώματος (εκκολπωματίτιδα).

Αντιμετώπιση
- Σε ασυμπτωματικούς ασθενείς
Ομαλή κένωση του εντέρου και αποφυγή δυσκοιλιότητας με τροφές πλούσιες σε φυτικές ίνες.

- Εκκολπωματίτιδα
Αρχικά και σε ελαφρές περιπτώσεις συντηρητική αγωγή με αντιβιωτικά. Σε μη βελτίωση εντός 72 ωρών, ή σε βαρειές περιπτώσεις, χειρουργική αντιμετώπιση.

- Αιμορραγία
Στο 90% των περιπτώσεων σταματάει από μόνη της. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις: αγγειγραφία και ενδαρτηριακή έγχυση 'βασοπρεσσίνης', ή χειρουργική αντιμετώπιση.