Καθιστικός τρόπος ζωής: ο μεγαλύτερος δολοφόνος

Ένας αμερικανός ειδικός εισηγείται να αρχίσει να αντιμετωπίζεται η καθιστική ζωή ως ιατρικό πρόβλημα, ούτως ώστε να βρεθούν και θεραπείες γι’ αυτήν!
Ο ειδικός ονομάζεται Μάικλ Τζ. Τζόινερ και είναι καθηγητής Αναισθησιολογίας στην Κλινική Μάγιο, στο Ρότσεστερ της Μινεσότα.
Όπως γράφει στην νεώτερη έκδοση της «Επιθεώρησης Φυσιολογίας» (JOF), είναι καλά τεκμηριωμένο ότι ο καθιστικός τρόπος ζωής βλάπτει την υγεία, είτε είναι κανείς υπέρβαρος είτε όχι.
Η παρατεταμένη (επί μήνες) έλλειψη ασκήσεως, όπως αυτή που κατά κανόνα βιώνουν οι εργαζόμενοι σε γραφεία, προκαλεί αλλαγές σε όλο το σώμα, επισημαίνει.
Τα οστά και οι μύες εξασθενούν, ο όγκος του αίματος μπορεί να μειωθεί, η αντοχή περιορίζεται και η καρδιά αναγκάζεται να χτυπάει πιο δυνατά σε κάθε κίνηση του σώματος.
Όταν οι άνθρωποι με αυτά τα χαρακτηριστικά προσπαθήσουν να κάνουν κάτι κοπιώδες, γρήγορα κουράζονται και συχνά εκδηλώνουν προβλήματα όπως η ζαλάδα, με συνέπεια να εγκαταλείπουν την προσπάθεια.

«Πιστεύω ότι η σωματική αδράνεια αποτελεί την γενεσιουργό αιτία για πολλά από τα συχνά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε», τονίζει ο δρ Τζόινερ.
«Εάν την ιατρικοποιούσαμε, θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τρόπους, όπως κάναμε για τους εθισμούς, το τσιγάρο και άλλα πράγματα, για να χορηγούμε στον κόσμο θεραπείες – μακροχρόνιες μάλιστα – οι οποίες θα εστιάζονται στις συμπεριφορικές αλλαγές και την φυσική δραστηριότητα.
»Στη συνέχεια, θα μπορούσαμε να λάβουμε μέτρα για την δημόσια υγεία, όπως κάναμε για το κάπνισμα ή την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, που θα περιορίζουν την σωματική αδράνεια και θα προάγουν την φυσική δραστηριότητα».

Πολλά χρόνια προβλήματα υγείας σχετίζονται με την μειωμένη ικανότητα ασκήσεως, ενώ δεκάδες άλλα βελτιώνονται ή αποτρέπονται με τη βοήθεια της γυμναστικής.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν λ.χ. το σύνδρομο χρονίας κοπώσεως και το σύνδρομο ορθοστατικής ταχυκαρδίας (προκαλεί ταχυκαρδία όταν κάποιος στέκεται ή προσπαθεί να γυμναστεί), ενώ στην δεύτερη νοσήματα που κυμαίνονται από την αρθρίτιδα και την υπέρταση μέχρι την καρδιοπάθεια και τον τύπου 2 διαβήτη.
Ο δρ Τζόινερ γράφει ότι εάν η σωματική αδράνεια αντιμετωπιζόταν ως ξεχωριστό ιατρικό πρόβλημα, αντί να θεωρείται απλώς αιτία ή υποπροϊόν άλλων νοσημάτων, οι γιατροί θα συνειδητοποιήσουν περισσότερο την αξία τής σύστασης για συστηματική γυμναστική.
Και προσθέτει πως εάν ανακηρυχθεί επισήμως νόσημα η καθιστική ζωή, θα μπορέσουν να επινοηθούν προγράμματα αποκατάστασης, στα οποία θα συμπεριλαμβάνονται γνωστικές και συμπεριφορικές θεραπείες.

Για όσους διάγουν καθιστική ζωή και θέλουν να την καταπολεμήσουν, ο δρ Τζόινερ συνιστά να αρχίσουν αργά και προοδευτικά.
«Δεν μπορεί ξαφνικά να σηκωθείς από την καρέκλα και να τρέξεις στον μαραθώνιο», δήλωσε. «Πρέπει να αρχίσεις με μικρούς, εφικτούς στόχους που σταδιακά θα αυξάνονται».