Γιατί το όφελος δεν είναι μόνο ότι διαθέτουν ένα υγιές και αποδοτικό ανθρώπινο δυναμικό, αλλά και το ότι επαυξάνουν την αφοσίωση και τη δέσμευσή τους μέσα στον οργανισμό.
Το ερώτημα όμως είναι αν ευθύνονται πάντα οι εργοδότες για εκείνους που έχουν προσβληθεί από τη… νόσο των αλκοολικών της εργασίας (workahοlics).
Μια νόσος που ίσως να είναι και το σύμπτωμα της «αναζήτησης ταυτότητας μέσα από την εργασία», όπως λένε αρμόδιοι επιστήμονες.
Λέγεται, μάλιστα, ότι όσο περισσότερες είναι οι ώρες που εργάζεται κάποιος τόσο δυσκολότερα αποσυνδέεται –και νοερά– από την εργασία του όταν βρίσκεται σε διακοπές.
Ωστόσο, οι έρευνες συγκλίνουν στο ότι η υπερκόπωση των εργαζομένων (bur nout) βλάπτει σοβαρά τους εργοδότες τους.
Και ο βαθμός της σοβαρότητας της «βλάβης» ανεβαίνει ανάλογα με το επίπεδο των ευθυνών που διαχειρίζονται.
Χωρίς να υποβαθμίζονται βέβαια και οι τεράστιες συνέπειες που μπορεί να έχει σε θέματα ασφαλείας η υπερκόπωση ενός εργάτη.
Και επειδή ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας από καιρό τώρα μας έχει προειδοποιήσει ότι ως το 2020 τα προβλήματα ψυχικής υγείας θα αποτελούν τη δεύτερη κύρια αιτία ανικανότητας προς εργασία και θανάτων, ας μην ξεχνάμε ότι οι επιπτώσεις από την υπερκόπωση των εργαζομένων μπορεί να μην είναι πάντοτε ορατές.
Γίνονται, ωστόσο, άμεσα είτε μεσοπρόθεσμα αισθητές.
Αφενός στην αποδοτικότητά τους, αφετέρου στην προσωπική ζωή τους. Κυρίως όμως, στη σωματική και ψυχική υγεία τους.
Σύμφωνα με μελέτη αμερικανικού πανεπιστημίου, μεταξύ των εργαζομένων στον δυτικό κόσμο, πρώτοι σε συχνότητα workaholics έρχονται οι Αμερικανοί.
Οι οποίοι εργάζονται περισσότερες ώρες και έχουν τις βραχύτερες διακοπές.
Και τους ακολουθούν οι Ιάπωνες.
Αντιθέτως, οι Ευρωπαίοι τα έχουν καταφέρει καλύτερα στο να διαχωρίζουν την εργασία από την προσωπική ζωή τους.
Χρ. Δαμουλιανου
0 Σχόλια