Ο Κλήμης Στεφανίδης υπήρξε μία αξιοπρόσεκτη περίπτωση ενός σύγχρονού μας ανθρώπου, ο οποίος παρ' όλη τη δοκιμασία που τον ταλαιπωρούσε και τα προβλήματα της υγείας του, άφησε ένα παράδειγμα προς μίμηση με την απέραντη υπομονή του, την καλοσύνη του και το χαμόγελό του.
Πριν από αρκετά χρόνια ένας καλός φίλος χριστιανός, μού λέει: «Εδώ στην Αγία Παρασκευή, σε ένα αναρρωτήριο της οδού Ηπείρου, είναι ένας πονεμένος άνθρωπος με σκλήρυνση κατά πλάκας, ο οποίος θέλει να εξομολογηθεί». Και με προέτρεψε ο φίλος αυτός, αν θέλω, να πάμε μαζί να τον δούμε. Επήγα ευχαρίστως και διεπίστωσα τα εξής:
Ήταν σχετικά νέος και είχε τελειώσει πριν λίγα χρόνια το Πολυτεχνείο ως Χημικός Μηχανικός, αλλά δεν πρόλαβε να σταδιοδρομήσει, διότι η σκλήρυνση που είχε αρχίσει προ ετών και τον υποχρέωνε να περπατάει με το μπαστούνι, τώρα τον καθήλωνε στο αμαξίδιο ή στην πολυθρόνα. Παρ' όλα αυτά, ο Κλήμης διατηρούσε την ηρεμία του, το θάρρος του, την πίστη του. Το καλό του παράδειγμα και η αξιοπρόσεκτη καλή του διάθεση, με παρεκίνησαν να μην αρκεστώ στην πρώτη αυτή επίσκεψη. Ήταν τόσο καλός, απλός, αλλά και εγκάρδιος στην επικοινωνία του, ώστε σε τραβούσε κοντά του και σε έκανε να τον νοιώθεις σαν αδελφό. Η επικοινωνία μας συνεχίστηκε να είναι τακτική και όταν βγήκε από το αναρρωτήριο, όχι διότι βελτιώθηκε, αλλά διότι η αδελφή του με τον άνδρα της και με την κόρη της, τον επήραν κοντά τους σε διαμέρισμα που ενοικίαζαν στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής. Έτσι γνωριστήκαμε ακόμη πιο πολύ και έγινα κι εγώ μέτοχος της δοκιμασίας τους, διότι όλη αυτή η οικογένεια είχε τις ρίζες της από την Μικρά Ασία. Δύο άλλοι καλοί φίλοι που γνώρισαν τον δοκιμασμένο αυτόν άνθρωπο, ήταν ο Χρήστος Καραΐσκος, ένας αγαθός γέρων που έμενε λίγο πιο πάνω και ο Αλέκος Καπετάνος, ο επίσης αγαθότατος μάγειρος της Αδελφότητός μας. Ο πρώτος τον βοηθούσε για να γράφει κάτι ή να του κρατάει το τηλέφωνο για να τηλεφωνεί, ο δεύτερος ήταν επί των μεταφορών δια του αμαξιδίου στις Λειτουργίες κάθε Κυριακής. Δύο άλλοι φίλοι που στάθηκαν πολύ κοντά του, όχι μόνο προσωπικά αλλά και οργανωτικά, ήταν ο πολιτικός μηχανικός Κώστας Γερακανάκης και ο Αξιωματικός της Αεροπορίας Σταύρος Καλκανδής, που τη βαριά αναπηρία του, χάρις στην πίστη του στον Άγιο Νεκτάριο. Οι δύο αυτοί και με τις σχετικές συντροφιές διαφόρων φίλων, έδωσαν την ψυχή τους στα δύο Σωματεία «Βηθεσδά» και «Οι φίλοι των αναπήρων». Όπως είναι γνωστό, οι δύο αυτές προσπάθειες συνεχίζουν να οργανώνουν εκκλησιασμό των αναπήρων σε Λειτουργίες και Εσπερινούς με περιπάτους, εκδρομές και άλλες σχετικές εκδηλώσεις.
Ας αναφέρουμε δυο τρία στιγμιότυπα από αυτόν τον γενναίο αγωνιστή.
Όταν εγώ τον γνώρισα, ήταν αρραβωνιασμένος με μία καλή κοπέλα. Όταν όμως είδε ότι εβάρυνε η κατάστασή του και δεν βελτιωνόταν η υγεία του, είχε το θάρρος και την τόλμη να πει στην μνηστή του: «Εγώ δεν παύω να σε αγαπάω και να σε θέλω, αλλά δεν σε δεσμεύω. Αν θέλεις, μπορείς να κάνεις ό,τι νομίζεις». Αυτό και έγινε ειρηνικά και ήρεμα.
Άλλο παράδειγμα. Είπε κάποτε: «Όταν θα με πάρει εκεί πάνω ο καλός Θεός, το πρώτο που θα του ζητήσω είναι να με κάνει να τρέξω λίγη ώρα». Άλλοτε πάλι, όταν τον ρωτούσαν, τι κάνεις Κλήμη; Απαντούσε: «Δόξα τω Θεώ, γενικώς καλά, μόνο που δεν μπορώ να περπατήσω...» ενώ κάποιος άλλος θα έλεγε, «υπάρχει τίποτα χειρότερο από την κατάστασή μου;»
Είναι άξιο πολλής προσοχής ότι, όχι μόνο η καλή του διάθεση δεν έπεφτε ποτέ, αλλά ούτε και το μυαλό του σταματούσε να δουλεύει. Έτσι, αποφάσισε για να μην επιβαρύνει κανέναν στα οικονομικά, να κάνει μια επαγγελματική δουλίτσα. Συγκεκριμένα, να κάνει εισαγωγές βιβλίων, ιδίως επιστημονικών, από το εξωτερικό, πράγμα όχι και πολύ εύκολο, πού το κατάφερε όμως με την οργανωτική σκέψη του.
1) Κατόρθωσε να αποκτήσει πελάτες που ήθελαν ξένα βιβλία, εκτός από τα φιλικά του άτομα, μερικές Σχολές του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου, συνεννοούμενος με τα ειδικά Σπουδαστήρια και τις Γραμματείες.
2) Με τον κ. Χρήστο και την γραφομηχανή του υπαγόρευε την σχετική αλληλογραφία στ' Αγγλικά συλλαβίζοντας την κάθε λέξη, διότι ο βοηθός του δεν ήξερε την γλώσσα αυτή.
3) Τον ίδιον τον έστελνε στα Ταχυδρομεία, στην Τράπεζα κλπ. Εκ παραλλήλου ο Κλήμης με το ανήσυχο πνεύμα και με βοηθόν του τον φίλο του Γιάννη Μιχαήλ, σκέφθηκε να αρχίσουν μερικές εκδόσεις βιβλίων, με τον τίτλο: «Εκδόσεις Έλαφος». Η προσπάθεια προχώρησε και έφτασε τους τριάντα τίτλους. Έτσι εκδόθηκαν βιβλία των Ελλήνων Κληρικών, όπως: Αρχιεπισκόπου Αμερικής Μιχαήλ, Αρχιμ. Ηλία Μαστρογιαννοπούλου, (2), Αρχιμ. Ευσεβίου Βίττη (3), Αρχιμ. Ιωάννου Αλεξίου και από τους ξένους Λεβ Ζιλέ, Άντωνυ Μπλουμ, Dimitri Dokako, Αρχιμ. Σπυρίδωνος (Ρώσου), Β. Γκεοργκίου (Ρουμάνου), Νικολάου επισκόπου Ζίτσης (Σέρβου), καθώς και οι βιογραφίες του Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ. Και του Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης.
Επίσης και άλλα βιβλία από ξένους συγγραφείς όπως του ιατρού Th. Bovet «Ο Γάμος» δυο τρία από ψυχολόγους και παιδαγωγούς για την αγωγή στον γάμο, της Ρουμάνας Μοναχής Αλεξάνδρας «Περί των Αγγέλων», του Σουηδού θεολόγου Π.Ο. Σιέγγρεν, για την προσευχή του Ιησού.
Στο πλούσιο αυτό ρεπερτόριο, ας προσθέσουμε μερικά Διηγήματα, μερικά Παιδικά, το γνωστό παλαιό βιβλιαράκι «Ψήγματα χρυσού», όλα με ενδιαφέρον και με ουσία πνευματική.
Την προσπάθεια αυτή την χαιρόταν πολύ ο Κλήμης και κάθε φορά που έβγαινε ένα νέο βιβλίο, έλεγε με πολύ χαρά: «Το ελαφάκι τρέχει και προχωρεί!» Έτσι κι αυτός σαν το ελάφι έτρεχε προς την ουράνια πατρίδα, έστω κι αν δεν τον βοηθούσαν τα πόδια του, τόσο στην Αγία Παρασκευή όπου έμενε τα περισσότερα χρόνια, όσο και στο Καστρί Εκάλης, όπου πέρασε τα τελευταία του και εκεί παρέδωσε το πνεύμα του (15 Ιουνίου 1988) στον Δημιουργό.
Πηγή: Τριμηνιαίο Δελτίο Επικοινωνίας «Βηθεσδά», αρ. φύλλου 207, σελ. 12-13. Ιούλιος - Σεπτέμβριος 2016
 ){kind=link}
0 Σχόλια