To ιδιαίτερο παιδί μέσα στην οικογένεια

Το να έχει κάποια οικογένεια ένα παιδί με αναπηρία ή χρόνια ασθένεια έχει τεράστιες επιπτώσεις. Τα παιδιά αυτά σίγουρα θα παίρνουν πολύ από τον χρόνο μιας οικογένειας, εις βάρος των υπόλοιπων παιδιών, που μπορεί να νοιώθουν παραμελημένα.
Όμως, αν έχουμε ένα παιδί με αναπηρίες, μπορεί να γυρίσει η ζωή μας ανάποδα, με τη μαμά και τον μπαμπά να ασχολούνται συνεχώς με αυτό το παιδί.
Η υπομονή των γονιών μπορεί να φτάσει στα όρια, ειδικά όταν το ιδιαίτερο παιδί δεν μπορεί να επικοινωνήσει αποτελεσματικά.
Οι αναπτυξιακές προσπάθειες για αυτό το παιδί μπορεί να είναι πολύχρονες και αργές. Όταν τα άλλα παιδιά της οικογένειας περνούν το ένα αναπτυξιακό στάδιο μετά το άλλο, το ειδικό παιδί μπορεί να χρειάζεται χρόνια για κάθε πρόοδο, την οποία μπορεί και να μην κατακτήσει ποτέ.

Οι προσπάθειες
* Να μιλήσουμε οι γονείς μεταξύ μας μόνοι μας, να αποφασίσουμε κοινές στρατηγικές. Να αρχίσουμε τις προσπάθειές μας από τα πιο απλά και τα λιγότερα απαιτητικά.
* Να φροντίσουμε τους εαυτούς μας και να είμαστε ενωμένοι.
* Να ζητήσουμε βοήθεια από ειδικούς.
* Να μη συγκρίνουμε τα παιδιά μεταξύ τους, όσο και αν αυτό είναι δύσκολο.
* Να αποδεχόμαστε τις ανάγκες του παιδιού. Άσχετα από το αν νομίζουμε πως αντιδρά αρνητικά, η αρνητική του συμπεριφορά μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη επικοινωνιακών ικανοτήτων.
* Να προσαρμόζουμε τις απαιτήσεις μας. Όσο και αν αυτό είναι σκληρό, τα όνειρα που είχαμε μπορεί να μη γίνουν πραγματικότητα. Αντί λοιπόν να εστιάζουμε στην ιδιαιτερότητα του παιδιού μας ή να την υποτιμούμε, να φτιάξουμε νέα καινούργια όνειρα που θα βοηθήσουν να φτάσει στο επίπεδο των ικανοτήτων που διαθέτει.
* Να δίνουμε ελευθερία. Να μη φοβόμαστε όταν δραστηριοποιούνται και αποζητούν να πετύχουν τους στόχους τους, όσο χαμηλοί και αν είναι στα μάτια του περιβάλλοντος.
* Να μιλάμε τη γλώσσα τους. Σε κάθε συζήτηση μαζί τους, π.χ. για μια λάθος συμπεριφορά, πρέπει να βρούμε τους κώδικες επικοινωνίας που θα κάνουν την επικοινωνία μας αποτελεσματική.
* Να τα υποστηρίζουμε. Ο περίγυρος στην παιδική χαρά, στον δρόμο, στο σχολείο θα είναι, έστω και συγκαλυμμένα, εχθρικός ή αμέτοχος κυρίως λόγω άγνοιας και φοβίας. Θα πρέπει να είμαστε σύμμαχοι αυτών των παιδιών μας, πράγμα όχι εύκολο, γιατί δεν θα υπάρχει στιγμή που να μην έρχονται αντιμέτωπα με το πρόβλημα που δεν το δημιούργησαν τα ίδια.
Δεν φταίνε αυτά, ούτε κι εμείς.
Χαρά Καραμήτσου, Λογοπεδικός