Ο γραφικός χαρακτήρας που χάνουμε

Έχεις τσεκάρει το γραφικό σου χαρακτήρα τελευταία;
Δοκίμασες να γράψεις 2-3 σελίδες κείμενο για να δεις τι έχει αλλάξει από τα σχολικά σου χρόνια;
Όταν ήμουν παιδί γελούσα με το γραφικό χαρακτήρα των γονιών μου.
Απόφοιτοι δημοτικού και οι δυο, δεν γράφαν και πολλά πράγματα στη ζωή τους όμως πάντα έβλεπες χαρτάκια με σημειώσεις στο τραπέζι για την επικοινωνία της οικογένειας στα χρόνια που δεν υπήρχαν κινητά ή απλά σημειώσεις για δουλειές της επόμενης ημέρας.

Δε θα σχολιάσω το ανορθόγραφο της υπόθεσης, δε το έκανα ποτέ για ανθρώπους που ξέρω πως είχαν μόνο εντελώς βασική εκπαίδευση και δε θα τον κάνω ούτε και τώρα, πόσο μάλλον όταν αφορά δικά μου αγαπημένα πρόσωπα.

Κοροϊδεύουμε την ορθογραφία μόνο φιλικών μας προσώπων που είχαν την ίδια εκπαίδευση με εμάς και μόνο όταν υπάρχει σχετικό θάρρος ώστε να γίνει χαβαλές, ποτέ για να πληγώσει ή να φανούμε καλύτεροι. Άλλωστε σιγά, είμαι εντελώς σίγουρη πως κι εγώ κάνω κάμποσα ορθογραφικά λάθη, η γραμματική δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου.

Ο γραφικός χαρακτήρας όμως είναι άλλο πράγμα.
Διαμορφώνεται όσο μεγαλώνεις.
Ομορφαίνει όσο μεγαλώνεις και γράφεις.
Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που ποτέ δεν είχαν όμορφο γραφικό χαρακτήρα αλλά ούτε και αυτό είναι το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι πως μετά από τόσα χρόνια πληκτρολόγησης χάνουμε το γραφικό μας χαρακτήρα. Δε με πιστεύεις;
Δοκίμασε να γράψεις 2-3 σελίδες.
Στο τέλος της πρώτης θα έχεις την αίσθηση πως σε βάλανε να δουλεύεις σε καταναγκαστικά έργα, θα πονάει το χέρι σου και τα γράμματα σου θα μοιάζουν με αυτά που βλέπεις σε μια ιατρική γνωμάτευση και αναρωτιέσαι τι διάολο γράφει, πως έβγαλε πανεπιστήμιο αυτός ο άνθρωπος και γιατί μπορούν να καταλάβουν αυτά τα γράμματα μονο γιατροί και φαρμακοποιοί.

Είναι στιγμές που τα γράμματα μου μοιάζουν με των γονιών μου και τρομάζω. Πολλές φορές δε καταλαβαίνω ούτε εγώ τι έχω γράψει αν το δω μετά από μερικές μέρες. Και πίστεψε με, είχα ωραιότατο γραφικό χαρακτήρα. Αν προσέξω αρκετά και πάλι έχω ανεκτό γραφικό χαρακτήρα. Όμως δε συμβαίνει το ίδιο αν χρειαστεί να γράψω 2-3 σελίδες κείμενο. Εκεί το
πράγμα αλλάζει.

Γενικά, δεν είναι κάτι που περνάει από το μυαλό μας. Το καταλαβαίνουμε μόνο όταν χρειαστεί να γράψουμε όπως παλιότερα που δε πληκτρολογούσαμε.
Δε ξέρω αν σου μοιάζει σημαντικό ή όχι.
Εμένα πάντως μου μοιάζει τραγικό την ώρα που θαυμάζω την καλλιγραφία να χάνω τον εντελώς βασικό μου γραφικό χαρακτήρα οπότε αποφάσισα πως πρέπει να ξαναρχίσω να γράφω.
Κανονικά σε χαρτί, παραδοσιακά.
Καλή η νέα τεχνολογία όμως μη χάσουμε και τις βασικές γνώσεις που μάθαμε στο νηπιαγωγείο.

Λοιπόν τι λες; θα δώσεις άλλη μια ευκαιρία στο γραφικό σου χαρακτήρα;
www.sheblogs.eu