Τα Χριστούγεννα κουβαλούν το χρέος μιας συγγνώμης κι ενός ευχαριστώ

Τα σπίτια στολίζονται, οι κουζίνες αρχίζουν να μοσχομυρίζουν, τα πρόσωπα όλων χαλαρώνουν σιγά σιγά από την πίεση μια απαιτητικής καθημερινότητας. 

Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά έχουν σίγουρα τη δική τους ξεχωριστή ομορφιά μέσα στη μουντάδα του χειμώνα.

Και εκείνη τη στιγμή είναι που πατάς το κουμπί της παύσης… Συνειδητοποιείς ότι το πνεύμα των ημερών δεν είναι μόνο λαμπερά δέντρα με πολύχρωμα λαμπάκια ούτε εορταστικά ρεβεγιόν με περιποιημένες ομορφιές.

Τα Χριστούγεννα κουβαλούν μέσα τους και ένα χρέος αποκλειστικά ανθρώπινο. Το χρέος μιας συγγνώμης κι ενός ευχαριστώ προς εκείνους που το αξίζουν. Ένα χρέος που δεν πυροδοτείται από καμιά υποχρέωση, αλλά από αυτό το αίσθημα δικαιοσύνης μέσα μας, που όσο τυφλή κι αν είναι, δεν παύει να είναι υπαρκτή.

Βλέπεις, κανείς δεν είναι τέλειος. Και μέσα σ’ αυτήν την ατελή φύση μας που παλεύει να σταθεί όρθια κάτω από αντίξοες συνθήκες, έχουμε σίγουρα αδικήσει ανθρώπους. Κι όχι απαραίτητα με την έννοια της εξαπάτησης. Αλλά μ’ αυτήν την επιφανειακά ανώδυνη συμπεριφορά που έχει πληγώσει με διάφορους τρόπους. Με σκληρά λόγια που ξεπήδησαν από τα χείλη εν βρασμώ, με την αδιαφορία στα συναισθήματα και στις ανάγκες των άλλων, με πράξεις που σκοτείνιασαν το βλέμμα και κλείδωσαν την καρδιά τους.

Αν χρωστάς μια συγγνώμη, ήρθε ο καιρός που πρέπει να την πεις. Δεν έχει θέση ο εγωισμός στον σεβασμό της ανθρώπινης ψυχής.

Κι αν κάπου χρωστάς ένα ευχαριστώ. μην το στερήσεις από τον άλλον. Ένα ευχαριστώ για το χέρι που σου απλώθηκε στη δύσκολη στιγμή, για το χαμόγελο που αλάφρυνε την πίκρα σου, για τα αισθήματα που ανέκαθεν τα είχες δεδομένα. Να ξέρεις πως το ευχαριστώ είναι μια λέξη που ενώνει τα χείλη των ανθρώπων γιατί χαρίζει το ίδιο χαμόγελο. Κάθε ευχαριστώ και δυο χαμόγελα…

Ναι, αν κάπου χρωστάς μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ, ήρθε ο καιρός για να ξεχρεώσεις την οφειλή σου. Δυο λέξεις μόνο και λίγες συλλαβές κουβαλούν το πιο λαμπερό χριστουγεννιάτικο φως. Αυτό που ξεκινάει από μέσα μας και μεταλαμπαδεύεται στους άλλους χείλη με χείλη, χαμόγελο, με χαμόγελο, σεβασμό με σεβασμό.

Μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ στον σύντροφο που δε σεβάστηκες τις στιγμές του. Στο παιδί σου για τη δύσκολη σου μέρα που του φόρτωσες, στον συνάδελφο γιατί αμφισβήτησες τις ικανότητές του. Στον γέροντα που του μίλησες με απαξίωση και στον ταλαιπωρημένο άνεργο που στα δικά σου μάτια φάνηκε αποτυχημένος.

Αν θέλεις πραγματικά να νιώσεις το βαθύ νόημα των Χριστουγέννων και να ξεφύγεις από την τυπολογία των καθιερωμένων ευχών, των επίπλαστων χαμόγελων και της επιφανειακής ευτυχίας, χάρισε δυο λέξεις εκεί που νομίζεις ότι τις οφείλεις.

Κάποια χρέη θέλουν καρδιά και ευγένεια για να τα ξεπληρώσεις. Κι αυτά τα δυο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας. Μπορεί να είναι ξεχασμένο, μπορεί να είναι παραμελημένο, αλλά κανένας δε γεννήθηκε άδικος και αγενής.

Μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ ίσως και να φέρουν τα Χριστούγεννα μέσα στην καρδιά σου… μήπως αυτό δε λαχταράς να νιώσεις κάθε χρόνο;
Γεωργίας Ανδριώτου