Το 10% αυτών είναι πλαστικά.
Στο βόρειο Ειρηνικό έχει σχηματιστεί μια "ήπειρος" (1,4 εκατ. τ.χλμ) από πλαστικά σκουπίδια.
Σε κάθε τετραγωνικό χιλιόμετρο ωκεανού επιπλέουν 28.750 κομμάτια πλαστικού, ενώ δεκαετίες χρειάζονται για να διασπαστεί το καθένα από αυτά.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μετά ξεμπερδέψαμε.
Τα πολυμερή των πλαστικών δεν διασπώνται σε μόρια, αλλά σε πλαστικές ίνες, που διασπείρονται παντού, καταναλώνονται από τα ψάρια και αυτά από τον άνθρωπο, ο σωματικός ιστός του οποίου, πλέον, εκτός από ίχνη φυτοφαρμάκων, PSBs, διοξινών και άλλων χημικών, περιέχει και μικρο πλαστικές ίνες.
Πόσο πλαστικό, χωρίς άμεση επίπτωση στη ζωή (διότι μεσοπρόθεσμες συνέπειες στην υγεία υπάρχουν), μπορεί να χωρέσει το ανθρώπινο σώμα; Άγνωστο.
Το λογικό είναι (αλλά η ανθρώπινη αδηφαγία νικάει πάντα τη λογική) το πλαστικό να μην καταλήγει επ ουδενί στη θάλασσα ή στις χωματερές (απ όπου φτάνει σε λίμνες, υπόγεια νερά, ποτάμια και θάλασσα), αλλά να ανακυκλώνεται.
Η ανακύκλωση είναι μια σωτήρια λύση, απαιτεί πολύ λιγότερη ενέργεια (άρα ελκύονται λιγότεροι ρύποι) από την παραγωγή πλαστικού.
Ωστόσο δεν είναι πανάκεια. Είναι μια πολύπλοκη και δαπανηρή διαδικασία, που άλλωστε αφορά μόλις το 5% του παγκοσμίως παραγόμενου πλαστικού (26) εκατ.τόνοι).
Το φρονιμότερο είναι να περιοριστεί δραστικά η χρήση του.
Όμως έχει μπει τόσο βαθιά στην καθημερινότητά μας, όσο ο αέρας που αναπνέουμε.
Ο πολιτισμός της αφθονίας δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς πλαστικό.
Δεν υπάρχει προϊόν που να μη φτάνει στον καταναλωτή σε πλαστική συσκευασία, σακούλα ή τσάντα.
Στη χώρα μας παράγονται 1 δισ. σακούλες σούπερ μάρκετ, 1 δισ. πλαστικά ποτήρια, 800 εκατ. μπουκάλια για νερό και αναψυκτικά κ.ο.κ.
Όταν τα πετάμε, δεν εξαφανίζονται.
Συσσωρεύονται φτιάχνοντας νησιά, ηπείρους, βουνά, "πόλεις" από πλαστικό, που, καθώς παραδίδονται στη διαδικασία της φθοράς, καταλήγουν, μέσω τροφικής αλυσίδας, στο σώμα μας.
OIKO
0 Σχόλια