Είναι αξιοσημείωτο ότι παρά την απόσταση από τον εθνικό κορμό, δεν αλλοιώθηκε το φρόνημά τους αλλά κράτησαν ψηλά τη φλόγα της πίστης και την ελληνική τους συνείδηση.
Αν και μειονότητα, κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής.
Στις αρχές του Κ' αιώνα ο πληθυσμός ανήρχετο σε 700.00 και με πολλά παιδιά. Ο αριθμός των 1.400 σχολείων, μεταξύ των οποίων το ονομαστό Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, είναι ενδεικτικός. Διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες και θέατρα, δείγματα υψηλού πνευματικού επιπέδου. Αυτό το πνευματικό επίπεδο και η οικονομική ευρωστία ενοχλούσε τους Νεότουρκους που ήδη από τη συγκρότησή τους το 1908 άρχισαν να εκπονούν καταχθόνιο σχέδιο εξόντωσης του χριστιανικού πληθυσμού, πρώτιστα των Ελλήνων και των Αρμενίων, με τη βοήθεια και των Γερμανών συμβούλων τους.
Πρώτο στάδιο συνιστούσε η εκτόπιση στην αφιλόξενη ενδοχώρα και η ένταξη των ανδρών στα φοβερά Τάγματα Εργασίας, όπου πολλοί πέθαινα από τις κακουχίες.
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα και αρχίζει το δεύτερο στάδιο εξόντωσης των Ελληνοποντίων. Πυρπολούν τα ελληνικά χωριά και λεηλατούν τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Πολλοί καταφεύγουν προσωρινά στα βουνά και μονιμότερα στη Νότια Ρωσία.
Έχει γραφτεί πως ό τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το κατόρθωσε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια. Μέχρι τη Μικρασιατική Τραγωδία του 1922 εξόντωσαν περίπου 300.000 Έλληνες και γύρω στις 400.000 αδελφοί κατάφεραν να έλθουν στην Ελλάδα, κυριολεκτικά ανθρώπινα ράκη από τις ταλαιπωρίες και τον αφανισμό.
Οι αδελφοί μας Πόντιοι έφεραν στη μητέρα πατρίδα την πίστη και τις παραδόσεις τους και ένα πρωτόγνωρο πολιτισμό που εκπλήσσει ευχάριστα και διδάσκει όλους εμάς που τους καμαρώνουμε να κυριαρχούν και εδώ με την ευφυΐα τους, με την πρόοδο στις τέχνες και τις επιστήμες, με τους χορούς και τα τραγούδια τους.
Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα, με την πύκνωση του ελληνικού στοιχείου.
Στις 24 Φεβρουαρίου 1995 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως "Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο"
Η υπόμνηση δεν σημαίνει διάθεση εκδίκησης και διατήρησης του μίσους. Η Εκκλησία, διατηρώντας τη μνήμη, δέεται για τα αθώα θύματα, για τις χήρες και τα ορφανά, για τις γιαγιάδες και τους παππούδες που "έφυγαν" πνιγμένοι στα δάκρυα, για τους άνδρες που έχυσαν το αίμα τους υπέρ πίστεως και πατρίδος ή έζησαν ανάπηροι την υπόλοιπη ζωή τους.
Δέεται και για τους τυράννους όλων των αποχρώσεων. Πρέπει και αυτοί να φωτιστούν και να κατανοήσουν πώς η βία δε λύνει προβλήματα, απλά τα μεταθέτει και τα κάνει οξύτερα στο μέλλον.
'Ολοι μαζί πρέπει να ζήσουμε ειρηνικά κάτω από τη σκέπη του Θεού.
+ ο Νικαίας Αλέξιος
0 Σχόλια