Απεβίωσε: 8 Μαΐου 1982, Λέουβεν, Βέλγιο
Η ζωή και το έργο του θεαματικότερου πιλότου όλων των εποχών από τα πρώτα βήματα μέχρι το θάνατό του
Η ιστορία, όπως είναι σε όλους γνωστό, γράφεται από τους νικητές. Ok, η θέση είναι καβατζωμένη.Ωστόσο, η ιστορία συχνά πυκνά αναγκάζεται να καταπιαστεί με ηττημένους, τρελούς, ήρωες και αντιήρωες.
Στην περίπτωσή μας εμπίπτει και ο Gilles Villeneuve, που τα είχε όλα: ένας από τους θεαματικότερους πιλότους που πάτησε το πόδι του στο γκάζι της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Τα πρώτα χρόνια
Ο Gilles Villeneuve γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1950 στο Chambly, μια επαρχία του Κεμπέκ του Καναδά. Ο πατέρας του ήταν κουρδιστής πιάνων και του άρεσε η δουλειά του, για αυτό προσπάθησε να τον εντάξει στην κοινωνία της μουσικής, αλλά ο νεαρός Gilles είχε αυτιά μόνο για κινητήρες αυτοκινήτων. Το 1965 ο πήρε από τον πατέρα του τα κλειδιά μιας MGA Sport του 1958, την οποία είχε αγοράσει για 100$ σε κακή κατάσταση. Ο Gilles κλείστηκε στο γκαράζ του σπιτιού του και σε λίγους μήνες μετέτρεψε το «ερείπιο» σε ένα γρήγορο αυτοκίνητο. Όλα πήγαιναν καλά για τον νεαρό Καναδό, εκτός μιας μικρής λεπτομέρειας: Ο Villeuneve ήταν ακόμα μόλις 15 ετών και δεν επιτρεπόταν να οδηγεί. Βέβαια, αυτό δεν είναι πρόβλημα εάν δεν σε πιάσουν, αλλά ο Gilles έκανε ότι μπορούσε για να βεβαιωθεί ότι θα γινόταν αντιληπτός αφού κατάστρεψε διαδοχικά 3 αυτοκίνητα (ένα από τα οποία ήταν και η MG που είχε μόλις επισκευάσει).
Ο Gilles μαζί με την παρέα του από τα «χιόνια» αποφάσισαν κάποια στιγμή και αγόρασαν ένα μονοθέσιο για να τρέξουν στο Formula Ford. Το μονοθέσιό του ήταν δύο χρόνια παλαιότερο από αυτό που χρησιμοποιούσαν οι υπόλοιποι πιλότοι αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό εμπόδιο για τον άπιαστο Καναδό. Κέρδισε το πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά, μη γνωρίζοντας καν τις πίστες, και την επόμενη μεταπήδησε στο πρωτάθλημα Formula Atlantic. Βέβαια, για να το κάνει αυτό έπρεπε να πληρώσει για τη θέση του πιλότου. Τα λεφτά βρέθηκαν πουλώντας το πατρικό του σπίτι και μεταφέροντας την οικογένειά του σε ένα τροχόσπιτο.
Το πρώτο ατύχημαΗ απογοήτευση των γονιών του πρέπει να έγινε τεραστίων διαστάσεων όταν ο υιός τους μετά από κάποιους κακούς αγώνες, τελικά είχε ένα τρομακτικό ατύχημα στο Mosport Park σπάζοντας το πόδι του σε δύο μέρη. Ο διευθυντής της ομάδας Ecurie Canada Team πίστεψε ότι όλα είχαν τελειώσει και έδειξε την πόρτα στον Villeneuve, ο οποίος είχε ήδη αποφασίσει να επιστρέψει και να απαντήσει. Την επόμενη χρονιά (1975) ο Gilles με αιματηρές οικονομίες και προσπάθειες φίλων κατάφερε να παρατάξει τη δική του ομάδα στο πρωτάθλημα και να κερδίσει αρκετούς αγώνες, ιδίως όταν στην πίστα έπεφτε βροχή. Η φήμη του είχε αρχίσει να ανεβαίνει κατακόρυφα. Το χειμώνα του 1975 κέρδισε για μια ακόμα φορά το πρωτάθλημα Snowmobil και αμέσως δέχτηκε προτάσεις από όλες τις μεγάλες ομάδες για την συμμετοχή του στο Formula Atlantic του 1976.
Ο Gilles, που ήξερε από απαντήσεις, επέλεξε να επιστρέψει στην ομάδα Ecurie με τον όρο ότι θα διαμορφωνόταν ειδικό Motorhome, στο οποίο θα ζούσε μαζί με την οικογένειά του και την οποία και θα έπαιρνε μαζί του σε κάθε αγώνα. Η απαίτησή του φυσικά έγινε δεκτή. Η χρονιά ξεκίνησε καλά και οι νίκες δεν άργησαν, κάτι που πρόσεξε και ο Ron Dennis, ο οποίος τον κάλεσε να συμμετάσχει σε έναν αγώνα της Formula 2. Ο αγώνας έληξε άδοξα για τον Καναδό, καθώς το μονοθέσιό του υπερθερμάνθηκε και παρέδωσε το πνεύμα προς το τέλος του αγώνα, στο μεταξύ όμως ο Gilles Villeneuve είχε καταφέρει να περάσει τον James Hunt, ο οποίος τρεις εβδομάδες μετά στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής.
Όταν ο Hunt επέστρεψε στην Ευρώπη μίλησε στην ομάδα του για τον νεαρό Villeneuve και τελικά έπεισε τους Βρετανούς να του δώσουν μια ευκαιρία. Το 1977 ο Gilles υπέγραψε συμβόλαιο πέντε αγώνων με τη McLaren για τη συμμετοχή του ως τρίτος οδηγός. Στο πρώτο του Grand Prix της Formula 1, στη δύσκολη πίστα του Silverstone, τα πήγε περίφημα γράφοντας τον 5ο καλύτερο χρόνο με τη γερασμένη M23, τερματίζοντας 11ος μπροστά από τους δύο επίσημους πιλότους της McLaren, ενώ θα μπορούσε να τα είχε πάει ακόμα καλύτερα αν μια υπερθέρμανση δεν τον υποχρέωνε να κάνει δύο πολύ αργούς γύρους. Το χειμώνα είχε έρθει η σειρά της Ferrari να του κάνει ένα τηλέφωνο…
Τον Αύγουστο του 1977 ο Enzo Ferrari δέχτηκε στο γραφείο του τον Vileneuve. Ύστερα από λίγες ώρες ο Καναδός έβαλε την υπογραφή του στο τελευταίο συμβόλαιο της ζωής του. Μετά τη συμφωνία ο Gilles είπε στους δημοσιογράφους: «Αν κάποιος μου είχε ζητήσει να κάνω τρεις ευχές, η πρώτη θα ήταν να συμμετέχω σε αγώνες, η δεύτερη να οδηγώ μονοθέσιο της Formula 1 και η τρίτη το μονοθέσιό μου να γράφει πάνω Ferrari». Η καλή μέρα, από το πρωί φαίνεται… και το πρωινό της πρώτης πλήρους συμμετοχής του Gilles στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ξεκίνησε με ένα ακόμα τρομακτικό ατύχημα, στην πίστα του Fuji, αυτή τη φορά με δύο νεκρούς θεατές. Ο ίδιος βγήκε από το μονοθέσιό του χωρίς ούτε μια γρατζουνιά.
Η πρώτη νίκη… και μετά…
Το 1978 ο Gilles ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα αξιοπιστίας και απειρίας. Οι tifosi πίεζαν τον Enzo να αντικαταστήσει τον Καναδό, αλλά ο ίδιος επέμεινε και στο τέλος της χρονιάς ο Villeneuve κατάφερε να κερδίσει το Grand Prix της πατρίδας του μπροστά σε ένα εκστασιασμένο κοινό.
Το 1979 ο Gilles και ο νέος ομόσταβλός του, Sheckter πάλεψαν για την πρώτη θέση του πρωταθλήματος αλλά ο Καναδός έχασε τη μάχη για μόλις τέσσερις βαθμούς. Στην Dijon εκείνη τη χρονιά ο Villeneuve έδωσε μία από τις μεγαλύτερες μάχες της ιστορίας της Formula 1. Τρεις γύρους πριν από το τέλος ο Rene Arnoux πέρασε μπροστά με τη σαφώς ισχυρότερη Renault αλλά ο Καναδός αντεπιτέθηκε και κατάφερε να τον περάσει ξανά στον επόμενο γύρο. Στον τελευταίο γύρο ο Arnoux επιτέθηκε και πάλι, και για αρκετές στροφές οι δύο πιλότοι οδηγούσαν δίπλα-δίπλα, ενώ ήρθαν σε επαφή αρκετές φορές. Ο Arnoux τα κατάφερε και πέρασε μπροστά, ο Villneuve βγήκε από την εξωτερική αλλά το μονοθέσιό του αναπήδησε και άνοιξε τη γραμμή του. Αμέσως μετά δοκίμασε προσπέραση με καθυστερημένα φρένα από την εσωτερική και αυτήν τη φορά τα κατάφερε. Ο Rene Arnoux, παρά την ασφυκτική πίεση στο υπόλοιπο του γύρου, δεν κατάφερε να ξαναπεράσει τον αποφασισμένο Καναδό. Ο ίδιος μετά το τέλος του αγώνα δήλωσε: «Σας το λέω! Αυτή είναι διασκέδαση! Ήμουν σίγουρος ότι θα φάμε τα κεφάλια μας… ξέρετε όταν τα φρεναρίσματα γίνονται τόσο στο όριο είναι πολύ εύκολο να καβαλήσει το ένα μονοθέσιο το άλλο»… Η δήλωση του Gilles ήταν δυστυχώς προφητική…
Το 1980 η Ferrari πέρασε μια από τις γνωστές της περιόδους «ελεύθερης πτώσης» και παρόλο που στην αρχή θεωρείτο φαβορί, η 312T5 δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ανταγωνιστική, περιορίζοντας τον Villeneuve σε μόλις 6 βαθμούς. Ο Sheckter τα πήγε ακόμα χειρότερα.
Το 1981 η Ferrari παρουσίασε την πρώτη της έκδοση με Turbo. Παρά τη φοβερή δύναμη του μονοθεσίου, ο χειρισμός του θεωρείτο πρακτικά αδύνατος, ωστόσο ο Villeneuve κατάφερε ενάντια σε κάθε λογική να κερδίσει δύο αγώνες, το Μονακό και το Grand Prix της Ισπανίας. Το μεγαλύτερο οδηγικό κατόρθωμα του Καναδού ήρθε εκείνη τη χρονιά. Οδηγώντας ένα δυσκολοδήγητο μονοθέσιο, εφοδιασμένο με Turbo, κατάφερε με ένα ρεσιτάλ αμυντικής οδήγησης να κρατήσει πίσω του 5 πολύ ταχύτερα μονοθέσια εκμεταλλευόμενος τη μεγαλύτερη τελική ταχύτητά του στις ευθείες.
Το 1981 η ιταλική ομάδα έφερε για δεύτερο οδηγό τον Didier Pironi, ο οποίος δήλωσε: «Παρόλο που ο Gilles είναι μέλος μια οικογένειας που λέγεται Ferrari, με δέχτηκε σαν ίσο και από την πρώτη στιγμή με έκανε να νιώθω σαν στο σπίτι μου». Το κλίμα ευτυχίας των δύο πιλότων όμως θα διαρκούσε μόνο για ένα χρόνο…
Η τελευταία χρονιά του Καναδού
Η χρονιά του 1982 ξεκίνησε ελπιδοφόρα για τον Villeneuve. Το μονοθέσιό του ήταν πλέον αξιόπιστο, γρήγορο και ευκολοδήγητο. Στο Grand Prix της Βραζιλίας εγκατέλειψε καθώς βρισκόταν στην πρώτη θέση, ενώ τερμάτισε 3ος στο Long Beach, ωστόσο ακυρώθηκε για παράβαση τεχνικών κανονισμών. Στο GP της Imola ήρθε η ρήξη με τον Pironi. Παρόλο που οι δύο πιλότοι είχαν συμφωνήσει να δώσουν μάχη για τη νίκη μόνο στον πρώτο γύρο, ο Pironi πέρασε τον Villeneuve 6 γύρους πριν το τέλος την ώρα που ο Καναδός έκανε οικονομία καυσίμου. Ο Gilles αμέσως επιτάχυνε το ρυθμό του αλλά σε λιγότερο από ένα γύρο ο Didier πάτησε φρένο και άφησε τον Gilles Villeneuve στην πρώτη θέση. Ο Καναδός πίστεψε ότι ο Pironi ήθελε απλά να αποδείξει στον κόσμο ότι μπορούσε να δώσει μάχες και δεν έδωσε περισσότερη σημασία στο γεγονός. Συνέχισε να οδηγεί τον αγώνα, όταν ξαφνικά ο Didier στον τελευταίο γύρο, τρεις στροφές πριν από την πτώση της καρό σημαίας, πάτησε το γκάζι και προσπέρασε τον έκπληκτο Gilles, κερδίζοντας έτσι τον αγώνα. Ο Καναδός βγήκε φανερά εκνευρισμένος από το μονοθέσιό του και ορκίστηκε ότι ποτέ πια δεν θα μιλούσε στον Pironi.'Στις 8 Μαΐου του 1982 ο Villeneuve στις κατατακτήριες δοκιμές βρισκόταν για ένα δέκατο του δευτερολέπτου πίσω από τον Didier Pironi. Αποφάσισε να βγει ακόμα μία φορά στην πίστα, στο τέλος της περιόδου, για να δώσει ένα καλό μάθημα στον αλαζόνα Γάλλο, χρησιμοποιώντας φθαρμένα ελαστικά. Στο γρήγορο γύρο του συνάντησε μπροστά του τον Jochen Mass, που μόλις είχε ολοκληρώσει τη δική του προσπάθεια και επέστρεφε στα pit. Ο Mass προσπάθησε να αφήσει ελεύθερη την αγωνιστική γραμμή κινούμενος προς τα δεξιά, ωστόσο ο Villeneuve είχε ήδη αποφασίσει να τον προσπεράσει και είχε ήδη κινηθεί προς την ίδια πλευρά. Ο Καναδός προσπάθησε να αποφύγει τη σύγκρουση αλλά έχασε την πρόσφυσή του και ο εμπρός αριστερός τροχός του μονοθεσίου του ήρθε σε επαφή με τον πίσω δεξιό του Mass. Το μονοθέσιο του Gilles Villeneuve απογειώθηκε, ανατράπηκε στον αέρα και προσέκρουσε στο έδαφος με το ρύγχος. Η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή που ξεκόλλησε το κάθισμα του μονοθεσίου. Ο Καναδός, χωρίς το κράνος του, εκσφενδονίστηκε και προσγειώθηκε στο φράκτη έξω από τη στροφή.
Ο Derek Warwick, ο πρώτος οδηγός που πέρασε δίπλα από την καταστραμμένη Ferrari, μαζί με τον John Watson, που έφτασε αμέσως μετά, κατέβασαν τον Villneuve από το φράκτη και διαπίστωσαν ότι ο Gilles δεν ανέπνεε. Το ιατρικό team που έφτασε σε λίγα λεπτά κατάφερε να τον επαναφέρει στη ζωή αλλά μόνο για λίγες ώρες. Ο Gilles Villneuve άφησε την τελευταία του πνοή στο τοπικό νοσοκομείο το ίδιο απόγευμα. Σύμφωνα με τους γιατρούς, τα θανάσιμα τραύματά του προκλήθηκαν κατά την προσγείωση του μονοθεσίου στην πίστα και όχι από την πρόσκρουσή του στο φράκτη.
Παρόλο που κανείς δεν εξεπλάγη όταν ανακοινώθηκε ο θάνατός του, αφού το οδηγικό στιλ του ήταν πάντα ριψοκίνδυνο, ο αντίκτυπος του θανάτου ήταν τεράστιος στον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ο Rene Arnoux, ο μεγάλος του αντίπαλος το 1979, έκλαψε για πολλή ώρα όταν άκουσε τα νέα…
Ο Villeneuve είχε γίνει θρύλος πολύ πριν το θάνατό του. Η αφοσίωσή του, ο μοναδικός χειρισμός της υπερστροφής και η επιθετικότητά του ήταν τα τρία συστατικά που δεν ξαναβρέθηκαν συγκεντρωμένα σε κανέναν άλλο πιλότο της Formula 1. Ο κόσμος τον λάτρευε γιατί ο εξωστρεφής χαρακτήρας του έλαμπε μέσα και έξω από την πίστα. Μετά το θάνατό του ο Καναδός αναγνωρίστηκε ως το μεγαλύτερο φυσικό ταλέντο που εμφανίστηκε ποτέ στο grid του παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Ένα μπρούτζινο άγαλμά του κοσμεί σήμερα την είσοδο στην πίστα του Fiorano, ενώ το Καναδικό Grand Prix έχει μετονομαστεί σε Gilles Villneuve Grand Prix προς τιμήν του. Η φωτογραφία του Gilles είναι η μοναδική που υπάρχει πάνω στο γραφείο του Enzo Ferrari.
nicolinho
0 Σχόλια