Ίσως να μην υπάρχει πιο παρεξηγημένη αντίληψη από αυτή που τα κοινωνικά στερεότυπα διατήρησαν επί αιώνες σχετικά με ποιο τελικά είναι, ή πρέπει να είναι το πρότυπο της «σωστής μάνας». Μια μάνα η οποία πρέπει να ανταποκρίνεται σε όλες μας τις προσδοκίες.
Να μας περιποιείται, να μας φροντίζει, να μας προστατεύει.
Να μας ανήκει ολοκληρωτικά.
Να μας αποδέχεται και να μας καμαρώνει ότι και εάν συμβεί.
Μία μάνα που πάντα ακούραστη ξαγρυπνά στο προσκέφαλο μας όταν είμαστε μικρές. Να μας παρηγορεί και να μας συντρέχει όταν πονάμε. Με λίγα λόγια να είναι πάντα εκεί, διαθέσιμη οποτεδήποτε και για οτιδήποτε την χρειαστούμε. Μπορεί δεν μπορεί. Θέλει δεν θέλει.
Αλήθεια είναι όμως έτσι; Η μήπως η σχέση μάνας – κόρης είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας παράδοσης όπου η διαιώνιση της διατηρεί μία υπέρ –εξιδανικευμένη ιδεολογία;
Μήπως τελικά συγχέουμε την μητέρα με την έννοια μητρότητα – χρήσιμη ή επιζήμια – αλλοτινών εποχών που όμως δεν φαίνεται να έχει πλέον το σχήμα πόσο μάλλον το πυρήνα ύπαρξης όπως αυτή καταγράφηκε σε παλαιότερες εποχές;
Ένας τύπος μητρότητας που τελικά τίποτε δεν την συνδέει με τα πραγματικά δεδομένα της εποχή μας όπου αντίθετα από το εσωτερικό σύστημα των προσωπικών μας αξιών δεν διαφέρει από μία πολύπλοκων αποχρώσεων τυραννία;
Μια ανεπίλυτη ανθρώπινη σύγκρουση τόσο για την ίδια την μητέρα όσο όμως αργότερα και για την κόρη όπου ο φόβος της απόρριψης της πρώτης και η αίσθηση της κόρης ότι η μητέρα της δεν ήταν διαθέσιμη –κυριολεκτικά ή μεταφορικά – ώστε στο τέλος, συχνά να έρχεται αντιμέτωπη με ένα κόσμο εχθρικό που καμία σχέση δεν έχει με το υπάρχον ιδεολόγημα περί της μητρότητας;
Το δίλημμα για την μάνα είναι εξίσου επώδυνο και τυραννικό όσο και για την κόρη.
Η μητέρα, θέλει να αγαπήσει αλλά δεν ξέρει πως να προσφέρει την αγάπη της. Η κόρη από την άλλη, περιμένει την αγάπη της μάνας αλλά δεν την λαμβάνει ουσιαστικά. Η αναμεταξύ τους τους σχέση, καταλήγει σε μία τυραννική διαδικασία αποστασιοποίησης κατά τον καιρό της αποσύνδεσης της μίας από την άλλη.
Ρηχά αισθήματα, ψυχρότητα, αδιαφορία πραγματική ή φαινομενική αναλαμβάνουν την κυριαρχία και για τις δύο. Ο χωρισμός που μοιραία θα επέλθει ανάμεσα τους κάποτε, δημιουργεί προβλήματα εγκατάλειψης, απώλειας, απόρριψης, εμπιστοσύνης, πίστης, ντροπής και ενοχές.
Προβλήματα οικειότητας, ταυτότητας και δύναμης ή ελέγχου και για τις δύο και της αλλά και της καθεμιάς προς την άλλη αναφύονται όσο τα χρόνια περνούν. Η τυραννία της μητρότητας ταλανίζει και τις δύο εξίσου. Όμως για όλους όσους ασχολούνται με την αστρολογία, – ειδικότερα όμως όσες είμαστε μητέρες είτε κόρες ή εκπροσωπούμε και τους δύο αυτούς ρόλους – θα πρέπει να θυμόμαστε ότι κατά κάποια αναλογία η καθεμία από εμάς είναι έγκυος με την δική της ψυχή.
Κοντολογίς η καθεμιά από εμάς, κουβαλά μέσα της την αποκλειστική ευθύνη να φροντίσουμε την ψυχή μας με τον ίδιο τρόπο που μια γεμάτη αγάπη μητέρα θα φρόντιζε το έμβρυό της. Η δική μας αγάπη και φροντίδα της ψυχής μας σ’ αυτή την περίοδο της συναισθηματικής και ψυχικής κύησης που ζούμε σήμερα αλλά και που θα κορυφωθεί με την έλευση του πλανήτη Ποσειδώνα στο ζώδιο των Ιχθύων, είναι η μόνη εγγύηση να δούμε πολύ πιο ευτυχισμένες μανάδες, κόρες και ανθρώπους στο μέλλον.
Ας δούμε λοιπόν τι ή πως και γιατί οι αρνητικές “κακές” ασυνείδητες και συχνά απωθημένες εμπειρίες που τόσο η μάνα όσο και η κόρη δεν καταλαβαίνουν, και για αυτό αναζητούν πιστεύω επειγόντως μία ριζική αναθεώρηση. Πίσω όμως από οποιοδήποτε κομμάτι των αναθεωρήσεων μας – κοινωνικό, συναισθηματικό, ψυχολογικό, αστρολογικό – δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως είτε έτσι είτε αλλιώς, “Η µητρότητα ήταν είναι ένα και θα παραμείνει μία μείξη αγάπης και µίσους.“
Αλήθεια είναι όμως έτσι; Η μήπως η σχέση μάνας – κόρης είναι αναπόσπαστο κομμάτι μιας παράδοσης όπου η διαιώνιση της διατηρεί μία υπέρ –εξιδανικευμένη ιδεολογία;
Μήπως τελικά συγχέουμε την μητέρα με την έννοια μητρότητα – χρήσιμη ή επιζήμια – αλλοτινών εποχών που όμως δεν φαίνεται να έχει πλέον το σχήμα πόσο μάλλον το πυρήνα ύπαρξης όπως αυτή καταγράφηκε σε παλαιότερες εποχές;
Ένας τύπος μητρότητας που τελικά τίποτε δεν την συνδέει με τα πραγματικά δεδομένα της εποχή μας όπου αντίθετα από το εσωτερικό σύστημα των προσωπικών μας αξιών δεν διαφέρει από μία πολύπλοκων αποχρώσεων τυραννία;
Μια ανεπίλυτη ανθρώπινη σύγκρουση τόσο για την ίδια την μητέρα όσο όμως αργότερα και για την κόρη όπου ο φόβος της απόρριψης της πρώτης και η αίσθηση της κόρης ότι η μητέρα της δεν ήταν διαθέσιμη –κυριολεκτικά ή μεταφορικά – ώστε στο τέλος, συχνά να έρχεται αντιμέτωπη με ένα κόσμο εχθρικό που καμία σχέση δεν έχει με το υπάρχον ιδεολόγημα περί της μητρότητας;
Το δίλημμα για την μάνα είναι εξίσου επώδυνο και τυραννικό όσο και για την κόρη.
Η μητέρα, θέλει να αγαπήσει αλλά δεν ξέρει πως να προσφέρει την αγάπη της. Η κόρη από την άλλη, περιμένει την αγάπη της μάνας αλλά δεν την λαμβάνει ουσιαστικά. Η αναμεταξύ τους τους σχέση, καταλήγει σε μία τυραννική διαδικασία αποστασιοποίησης κατά τον καιρό της αποσύνδεσης της μίας από την άλλη.
Ρηχά αισθήματα, ψυχρότητα, αδιαφορία πραγματική ή φαινομενική αναλαμβάνουν την κυριαρχία και για τις δύο. Ο χωρισμός που μοιραία θα επέλθει ανάμεσα τους κάποτε, δημιουργεί προβλήματα εγκατάλειψης, απώλειας, απόρριψης, εμπιστοσύνης, πίστης, ντροπής και ενοχές.
Προβλήματα οικειότητας, ταυτότητας και δύναμης ή ελέγχου και για τις δύο και της αλλά και της καθεμιάς προς την άλλη αναφύονται όσο τα χρόνια περνούν. Η τυραννία της μητρότητας ταλανίζει και τις δύο εξίσου. Όμως για όλους όσους ασχολούνται με την αστρολογία, – ειδικότερα όμως όσες είμαστε μητέρες είτε κόρες ή εκπροσωπούμε και τους δύο αυτούς ρόλους – θα πρέπει να θυμόμαστε ότι κατά κάποια αναλογία η καθεμία από εμάς είναι έγκυος με την δική της ψυχή.
Κοντολογίς η καθεμιά από εμάς, κουβαλά μέσα της την αποκλειστική ευθύνη να φροντίσουμε την ψυχή μας με τον ίδιο τρόπο που μια γεμάτη αγάπη μητέρα θα φρόντιζε το έμβρυό της. Η δική μας αγάπη και φροντίδα της ψυχής μας σ’ αυτή την περίοδο της συναισθηματικής και ψυχικής κύησης που ζούμε σήμερα αλλά και που θα κορυφωθεί με την έλευση του πλανήτη Ποσειδώνα στο ζώδιο των Ιχθύων, είναι η μόνη εγγύηση να δούμε πολύ πιο ευτυχισμένες μανάδες, κόρες και ανθρώπους στο μέλλον.
Ας δούμε λοιπόν τι ή πως και γιατί οι αρνητικές “κακές” ασυνείδητες και συχνά απωθημένες εμπειρίες που τόσο η μάνα όσο και η κόρη δεν καταλαβαίνουν, και για αυτό αναζητούν πιστεύω επειγόντως μία ριζική αναθεώρηση. Πίσω όμως από οποιοδήποτε κομμάτι των αναθεωρήσεων μας – κοινωνικό, συναισθηματικό, ψυχολογικό, αστρολογικό – δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως είτε έτσι είτε αλλιώς, “Η µητρότητα ήταν είναι ένα και θα παραμείνει μία μείξη αγάπης και µίσους.“
0 Σχόλια