Μητέρα – Κόρη: Μαμά σε μισώ αλλά σε λατρεύω

Η σχέση μητέρας κόρης, περιστοιχίζεται από τα διάφορα δαιμόνια από τα οποία είναι φτιαγμένες οι ανθρώπινες σχέσεις έτσι ή αλλιώς. Δαιμόνια που υπονομεύουν και μάλλον θα υπονομεύουν πάντα την αποστολή αυτής της σχέσης. Και εδώ να σταθώ και σε εκείνο που τελικά θέλω να καταλήξω. Μιλάμε όσο πιο συχνά μπορούμε για καρμικές σχέσεις. Προστρέχουμε σε λογιών –λογιών εκδοχές και αναζητάμε απαντήσεις για τις σχέσεις μας και αναρωτιόμαστε εάν πρόκειται για καρμικές σχέσεις ή όχι.
Ξεχνάμε όμως, πως στην πραγματικότητα πως η πιο ουσιαστική, η πιο σημαντική και κορυφαία καρμική σχέση ολόκληρης της ζωής μας είναι η σχέση που διαμορφώνουμε απέναντι στην μητέρα μας και αντίστροφα. Αν λαμβάναμε υπόψη μας την αστρολογία ως ένα ουσιώδες εργαλείο μίας βαθύτερης αναγνώρισης αυτής της σχέσης και της ποιότητας της, ίσως να υπήρχαν πολλές περισσότερες και πολύ καλύτερες ευκαιρίες τόσο για την μητέρα όσο και για την κόρη να επανεξετάσουν την σχέση τους από μία εντελώς διαφορετική οπτική.
Αρκεί να σκεφτούμε μόνο, πως ο συγκινησιακός τόνος ή η ψυχική κατάσταση ή το αίσθημα με το οποίο αντιδρούμε στις συνθήκες που περιβάλλουν την γέννηση και στην συνέχεια το μεγάλωμα μας διαμορφώνουν αφενός την ποιότητα των συναισθημάτων μας, αφετέρου τις μορφές της συμπεριφοράς μας στην ενήλικη μας ζωή. .
Και ενώ η ψυχική ενότητα με την μητέρα (Σελήνη) θεωρείται ακατάλυτη, είναι η επιρροή της Αφροδίτης εκείνη που θα παίξει τον σημαντικότερο αρχικά ρόλο τόσο στον καρμικό μας δεσμό με εκείνη, όσο όμως και στην ποιότητα της έλξης και αλληλοϋποστήριξης και αποδοχής της μίας προς την άλλη. Βάση δε αυτού του αρχικού γενέθλιου πλανητικού δεσμού δηλαδή (Σελήνης –Αφροδίτης) θα διαμορφωθεί ο πυρήνας του καρμικού πλαισίου και όλες οι προεκτάσεις του πως θα βιώσουμε και βιώνουμε με οποιαδήποτε επόμενη σχέση συνάψουμε πια, στην ενήλικη ζωή μας. Ειδικότερα απέναντι «εκείνου» του ενός και μοναδικού έρωτα ολόκληρης της ζωή μας διαμέσου της παρουσίας και συνδρομής του οποίου υποσυνείδητα αναζητάμε να επιλύσουμε ή να πάρουμε όλα όσα – καλώς ή κακώς – δεν μας προσέφερε η μάνα μας.

Αυτό συμβαίνει γιατί το παιδί, εν προκειμένω η κόρη, για να καλλιεργήσει να συντηρήσει και να διατηρήσει το συναισθηματικό δεσμό με την μητέρα της, αναπτύσει τόσο τις αισθητηριακές της ικανότητες όσο και ένα σύνολο συμπεριφορών, ανάλογα κάθε φορά με την ηλικία της. Αυτό φυσικά συμβαίνει γιατί, κάθε ένα παιδί που έρχεται στο κόσμο, ψάχνει υποσυνείδητα και θέλει να βρίσκεται με την μητέρα του, που μεταφραζόμενη με τα στοιχεία των επιρροών της Αφροδίτης, χρησιμοποιεί την μητέρα ως σημείο αναφοράς της ασφάλειας, και της κατοπινής κοινωνικοποιήσεως του.
Το παιδί ειδικά όμως η κόρη, γαντζώνεται επάνω της όταν φοβάται. Εστικτωδώς προσπαθεί επίσης, να αποσπάσει την προσοχή και την αναγνώριση της. Η δε συμπεριφορά της που εκδηλώνει επίσης την ενστικτώδη προσπάθεια να προσαρμοστεί στον κοινωνικό περίγυρο (Αφροδίτη) εκπροσωπεί εσωτερικές – κρυφές συμπεριφορές και αντίστοιχα εξωτερικές – φανερές. Έτσι το παιδί – κόρη εκδηλώνει έμφυτα συμπεριφορές που εξαρτώνται άμεσα από το ψυχικό και συναισθηματικό του κόσμο, όπως π.χ. να ψάχνει, να ερευνά, να αποφεύγει, να επιζητά, κοντολογίς να θέλει να είναι αξιαγάπητο, χαρούμενο, φοβισμένο, αμυντικό, επιθετικό. Με πιο απλά λόγια το αισθητηριακό σύστημα του οργανισμού κάθε παιδιού είναι ο κύριος μηχανισμός βάση του οποίου δέχεται πληροφορίες σχετικά με το περιβάλλον στο οποίο ζει, μεγαλώνει και αναπτύσσεται.
Η ικανότητα αντίληψης του αγγίγματος στο δέρμα, των αλλαγών της θερμοκρασίας η ψηλάφηση, η μυρωδιά η γεύση η ενότητα με το μητρικό στήθος, (Αφροδίτη) όλα αυτά αποτελούν την πεμπτουσία της σχέσης μάνας – κόρης. Με λίγα λόγια, χάρη στην ανθρώπινη αντιληπτική μας ικανότητα μετατρέπεται το καθετί σε σταθερές ταξινομημένες εμπειρίες μέσα από τις οποίες οργανώνονται όλα τα ερεθίσματα (Αφροδίτη) που όμως τις περισσότερες φορές, είναι ανάμεικτα και διαρκώς μεταβαλλόμενα.
Ο οργανισμός γενικά, κατασκευάζει μία εσωτερική απεικόνιση τόσο των αντικειμένων όσο και των γεγονότων που αποτελούσαν το ερέθισμα της «πρώτης μας συναισθηματικής /ερωτικής εμπειρίας» με την μάνα. Μίας εμπειρίας η προέκταση της οποίας θα καθορίσει στην συνέχεια, το τύπο, την ποιότητα, τις αισθήσεις του συντρόφου που θα μας ελκύσει αργότερα. Και ενώ σε γενικές γραμμές, οι εμπειρίες μεταξύ μητέρων και κόρων δεν είναι ή δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι πάντα κακές ή προβληματικές. Ασχετα εάν με το πέρασμα του χρόνου γίνονται πιο περίπλοκες. Ωστόσο από αυτές τις πρώιμες παιδικές εμπειρίες θα εξαρτηθεί και θα καθοριστεί κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό την σχέση μας με τον ένα και μοναδικό άντρα της ζωής μας.
Ο συναισθηματικός δεσμός μεταξύ μητέρας και κόρες είναι πολύ ισχυρός. Το να παραδεχτεί μία κόρη πως απέρριψε την γυναίκα που της χάρισε την ζωή και ότι αντί για αγάπη προς το πρόσωπο της νιώθει άκρατο μίσος μοιάζει με ιεροσυλία. Η ιδιαιτερότητα της σχέσης μεταξύ μητέρας και κόρης όμως, έγκειται στο ότι είναι η πιο αρχέγονη, και πιο καρμική σχέση του ανθρώπου. Αυτή η μία μοναδική σχέση η οποία όμως καθορίζει επίσης την ικανότητα οποιασδήποτε γυναίκας να σταθεί επάξια ή όχι στον αγαπημένο της σύντροφο και αργότερα στα παιδιά και την οικογένεια θα δημιουργήσει η ίδια.
Βάση αυτής της πρωταρχικής σχέσης λοιπόν, διαμορφώνεται η ταυτότητα της γυναίκας /κόρης και αποτελεί το βάθρο επάνω στο οποίο χτίζεται τόσο το πλαίσιο του συναισθήματος καθώς και του τρόπου που ο άνθρωπος γενικά και η κόρη ειδικά, μαθαίνει αργότερα να ενώνεται με τον κόσμο. Μαθαίνει το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, το πώς να αποδέχεται το γυναικείο σώμα, καθώς και το πώς να χειρίζεται ή θα προβάλει όλες τις προεκτάσεις της σεξουαλικότητας της.
Συχνά, οι οιεσδήποτε δαιδαλώδεις ανθρώπινες σχέσεις, που επιβιώνουν κακήν κακώς μέσα από ψυχικά ερείπια, συναισθηματικά συντρίμμια, αυταπάτες και διαψεύσεις, και προδοσίες οδηγούνται πάραυτα σε ακατάλυτα αδιέξοδα. Σχέσεις αναμειγμένες με νοσταλγίες μνήμες και αναμνήσεις σαν και αυτή του κουκλόσπιτου όπου η κόρη μαγείρευε, φρόντιζε και τάιζε τις δικές της «κόρες κούκλες», ενώ η μητέρα της την θαύμαζε και την καμάρωνε που στο μέλλον θα γινόταν μία τόσο καλή μάνα όσο και η ίδια. Σχέσεις που τώρα πια, φαίνεται σαν να τις υπαγορεύει μόνο μία μεταφυσική ανάγκη, ή ίσως γιατί είτε η μητέρα είτε η κόρη αναζητούν η καθεμία από την πλευρά της την λύτρωση, εξιλέωση, επιτέλους ένα καρμικό αίσιο τέλος που να θέλει και τις δύο συμφιλιωμένες και αγαπημένες!
Η αγάπη ανάμεσα μάνας –κόρης, μητρική, μητριαρχική, θυγατρική, εξουσιαστική, ένοχη, στοργική, προδοτική, παραμορφωτική, παραπλανητική, διαψευστική, υποκείμενη στα πάντα, υποκύπτει στα πάντα.
Καμιά φορά εκβιάζοντας, άλλοτε χειραγωγώντας ή καταπατώντας κάθε ίχνος ανακωχής, μεταμέλειας, συγγνώμης, ή αλληλοκατανόησης όπου πότε η μία και πότε η άλλη, τεντώνουν το σκοινί για το ποια από τις δύο θα κερδίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ποια; Αλήθεια ποια από τις δύο;

Μάνα – κόρη. Κόρη – μάνα. Μία ανελέητη σχέση που μονομαχεί με έρωτες, γάμους, θανάτους, γεννητούρια, παρέες, σχέσεις, και αδιάφορες κοινωνικές συνευρέσεις, ξενιτεμούς, ξεριζωμούς, αλλά που πολύ πιο συχνά από όσο η ιδιότητα και η ποιότητα αυτής της σχέσης το επιτρέπει, καταλήγει να συμφιλιώνεται με την έχθρα και την ήττα αμφοτέρων των πλευρών παρά με την αγάπη. Είναι μια αγάπη γεμάτη μίσος. Ένας κόσμος έντονων συγκινήσεων που κινείται βασιζόμενος στο νήμα ενός πεπρωμένου που δεν είναι ποτέ χαλαρό. Ποτέ ίδιο αλλά και ποτέ εντελώς ανόμοιο, όμως πάντα διαφορετικό. Το πεπρωμένο της μάνας από την μία και το πεπρωμένο της κόρης από την άλλη, είναι ολοφάνετεο ότι αντιπαλεύονται το ένα το άλλο. Για παράδειγμα, μια παρεξήγηση που ίσως υφίσταται ακόμα και σήμερα, είναι ότι αν μία μητέρα ξεφύγει, ή ακόμα χειρότερα, απορρίψει τον παραδοσιακό ρόλο της μάνας δείχνει ασέβεια προς το παρελθόν της αλλά και εμμέσως πλην σαφώς ασυνέπεια προς την ιερότητα του ρόλου της. Και κάτι ακόμα. Από την άλλη, οι κόρες ειδικότερα όταν είναι πλέον έφηβες, καμιά φορά δυσκολεύονται να καταλάβουν πως στην καρδιά μιας μάνας υπάρχει άπλετος χώρος για όλους.
Αστρολογικά προσεγγίζοντας το θέμα αγάπης –μίσους μεταξύ μάνας και κόρης δεν είναι τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από τον αιώνιο εγκλωβισμό στην μακραίωνη παλιά ιστορία αγάπης, μίσους, θανάτου που δένει τα μέλη των περισσοτέρων οικογενειών. Όμως αν κανείς θα ήθελε να προσεγγίσει το θέμα μητέρα – κόρη από αστρολογικής σκοπιάς στα σοβαρά, τότε δεν έχει παρά να φέρει στην φαντασία του μία μάνα να καπνίζει μαριχουάνα, να πίνει ουίσκι μέχρι της απώλειας των αισθήσεων της, να ζει τις πιο ακραίες καταστροφικές σεξουαλικές σχέσεις, να ντύνεται ψυχεδελικά και να μιλά στην πιο αργκό και ακαταλαβίστικη γλώσσα που κανείς νοήμων άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να συλλάβει. Θα αναρωτηθεί κανείς. Τι είδους αγάπη είναι η αγάπη αυτής της μητέρας που αντί να θηλάσει το μωρό της καπνίζει μαριχουάνα; Ναι όντως. Εδώ πρόκειται για μία μάνα η οποία εκπροσωπεί επάξια και τον τίτλο «Μητέρα, Αγάπη, Εγκατάλειψη».