Και δικαιολογημένα φοβάται, είναι ένα απολύτως λογικό συναίσθημα που βρίσκεται βαθιά μέσα στη φύση του ανθρώπου. Και πως να μη φοβάσαι άλλωστε, όταν όλες οι ισορροπίες στη ζωή μας είναι τόσο λεπτές?
Όταν τα πάντα μπορούν να αλλάξουν, και ολόκληρη η ζωή μας μπορεί να έρθει ανάποδα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα?
Είμαστε εύθραυστοι απο τη φύση μας, και ζούμε σε ένα σύμπαν τόσο μεγαλύτερο απο ‘μας, που θα ήταν αδύνατον να μπορούμε να το ελέγξουμε.
Και αυτός είναι ένας απο τους σημαντικότερους λόγους που ο άνθρωπος φοβάται, επειδή ποτέ δεν μπορείς να ελέγξεις πλήρως την εξέλιξη της ζωή σου, το μέλλον σου, και το μέλλον αυτών που αγαπάς.
Όσο και να πασχίζεις μια ζωή να φέρεις τη ζωή σου στο επίπεδο που θα ήθελες, μπορεί μια στιγμή να στα διαλύσει όλα.
Φόβος για το μέλλον, φόβος για το άγνωστο, το μετέπειτα, και αίσθημα αδυναμίας στο να ελέγξουμε το τί θα μας συμβεί αύριο, μεθαύριο, ακόμα και μετά τον θάνατό μας.
Αυτός ο φόβος, σε συνδυασμό με το άγχος, την ανασφάλεια, την περιέργεια, ακόμα και την αλαζονεία κάποιες φορές, κάνουν δύσκολο το να πει κανείς απλώς «δεν μπορώ να ξέρω».
Όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα και τις ανάγκες, ήρθαν να καλύψουν μεγάλες εφευρέσεις του ανθρώπου.
Οργανωμένη θρησκεία (η οποία κρατάει και την πρωτιά), θεωρίες για το κάρμα, μετεμψύχωση, παραψυχολογία, αστρολογία και ζώδια, προβλέψεις για το μέλλον, χαρτομαντείες, μαγικές τράπουλες, διάβασμα του καφέ, ξεμάτιασμα, προσευχές και τελετουργίες, προφητείες, είναι μόνο μερικές απο αυτές τις εφευρέσεις.
Άλλοτε βασιζόμενες σε κάποιες βασικές αρχές της ψυχολογίας, και άλλοτε εντελώς παράλογες.
Όλες όμως, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την αβάσιμη πεποίθηση οτι κάνοντας μια συγκεκριμένη τελετουργία, λέγοντας κάποια συγκεκριμένα λόγια, ασκούμε κάποια επιρροή στο μεταφυσικό, ή αποκτούμε υπερφυσικές δυνάμεις.
Είτε αυτό λέγεται πρόγνωση του μέλλοντος, είτε εξασφάλιση μιας θέσης σε μια μετέπειτα ζωή που λέγεται παράδεισος, είτε αποφυγή αρνητικών συμβάντων στο άμεσο μέλλον μας, εξασφάλιση ευνοϊκής τύχης, κλπ.
Ένα παράδειγμα μου έρχεται αμέσως στο μυαλό.
Το παιδάκι που περπατάει στο πεζοδρόμιο κρατώντας το χέρι της μητέρας του, και προσπαθεί να πατάει μόνο στα πλακάκια του πεζοδρομίου και όχι στις διαχωριστικές γραμμές, σκεπτόμενο απο μέσα του «Αν καταφέρω να πατήσω 10 πλακάκια στη σειρά χωρίς να ακουμπήσω τις γραμμές, κάποιος θα μου φέρει το δώρο που θέλω στις γιορτές!».
Για πείτε μου εσείς, βλέπετε καμία διαφορά, απο το σκεπτικό «Αν κρεμάσω αυτό το μπλε ματάκι στο αυτοκίνητό μου, δεν θα τρακάρω», ή «Αν χτυπήσω ξύλο (?), δεν θα πραγματοποιηθεί το άσχημο ενδεχόμενο που μόλις ανέφερα»;..
Εγώ δεν βλέπω καμία διαφορά, εκτός απο μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: Το παιδάκι, φτιάχνει μόνο του τη συγκεκριμένη θεωρία, και πείθει τον εαυτό του οτι ισχύει.
Ένας νοήμων ενήλικος όμως, δεν φτιάχνει μόνος του τις θεωρίες και τις προλήψεις για τον εαυτό του. Έχει αρκετή ωριμότητα για να συνειδητοποιήσει οτι «αυτό μόλις το έβγαλα απο το μυαλό μου, εγώ το κατασκεύασα».
Αν παρ’ όλα αυτά το πίστευε, θα αποτελούσε ψυχική διαταραχή.
Αυτή η ωριμότητα όμως δεν τον εμποδίζει να πιστέψει παρόμοιες θεωρίες, απο τη στιγμή που του παρουσιάζονται έτοιμες, και έχουν έστω και κάποια μικρή ευρύτερη αποδοχή απο το κοινωνικό σύνολο, ή αποτελούν κάποιο είδος «παράδοσης»
0 Σχόλια