Κάποιοι θυμούνται μονάχα λίγα από τα πιο δημοφιλή παιχνίδια, άλλοι αναπολούν και την παραμικρή λεπτομέρεια έχοντας....
λιώσει τα γέρικα κόκαλά τους στα ουφάδικα, ενώ κάποιοι άλλοι τα μαθαίνουν εκ νέου έχοντας παίξει μονάχα σε emulators μερικούς από τους αξέχαστους και αγαπημένους τίτλους της δεκαετίας του '80.
Όσοι λοιπόν έζησαν στο πετσί τους τις λαμπρές στιγμές και τα πρώτα βήματα του gaming,ξέρουν καλά να εκτιμούν την απλότητα αλλά και τη διασκεδαστική φύση των παιχνιδιών της εποχής, δίχως να αναζητούν συνεχώς "το κάτι παραπάνω" σε γραφικά, ήχο ή άλλα παρόμοια. Οι περισσότεροι τίτλοι των 80s ήταν τόσο απλουστευμένοι και αθώοι, όσο και οι πλατφόρμες της δεκαετίας. Οπότε αν αναρωτιέστε γιατί οι gamers ενθουσιάζονταν και διασκέδαζαν πολύ περισσότερο παλιότερα απ' ό,τι σήμερα, ήρθε η ώρα να δώσουμε την απάντηση καταμετρώντας (τουλάχιστον) δέκα λόγους !
Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα ευφάνταστο cheat code, το οποίο σου δίνει την δυνατότητα να πραγματοποιήσεις κάθε τρελό και απαγορευμένο όνειρο στο παιχνίδι. Κακά τα ψέματα, όλοι είχαμε προσπαθήσει να πετύχουμε τον σωστό συνδυασμό κουμπιών για ένα γρήγορο και επιτυχημένο Shoryuken, ενώ πολλοί ήταν εκείνοι που μετά τον κωδικό "έκρηξης" της Lara Croft προσπάθησαν να την τσιτσιδώσουν ξεδιάντροπα στην οθόνη, με χίλιους δύο τρόπους.
Γι' αυτό λοιπόν τα cheats ανήκουν ξεκάθαρα στην κουλτούρα των 80s - 90s, καθώς οι σύγχρονοι συνδυασμοί δείχνουν εντελώς ανέμπνευστοι και πολύπλοκοι, χωρίς να περιέχουν την ασύγκριτη αίσθηση της επιβράβευσης.
Κι όμως, υπήρχαν video games και δίχως internet! Κοινώς, όταν κολλάγαμε σε ένα σημείο, δεν υπήρχε κάποια άμεση "βοήθεια του κοινού" γεμάτη spoilers και σαφείς οδηγίες για τις δύσκολες στιγμές του παιχνιδιού. Πέρα λοιπόν από τα περιοδικά (τα οποία τότε ήταν η μόνη πηγή ενημέρωσης για την αγαπημένη μας ασχολία - και για όσους θυμούνται υπήρχαν ακόμα οι αγαπημένες στήλες "hints & tips"), οι φίλοι, οι συζητήσεις και οι αμέτρητες ώρες ενασχόλησης με τον εκάστοτε τίτλο, ήταν ο καλύτερος τρόπος να φτάσουμε μέχρι τους τίτλους τέλους των παιχνιδιών, πράγμα που έκανε ακόμα πιο διασκεδαστική τη διαδικασία!
Όπως έχουμε αναφέρει εκτεταμένα πριν από μερικούς μήνες, το επιπλέον downloadable υλικό (DLC) που κρατάει πλέον ζωντανά τα περισσότερα σύγχρονα video games, ήταν κάτι αδιανόητο για την εποχή των ολοκληρωμένων παιχνιδιών των περασμένων δεκαετιών. "Τι πάει να πει DLC;!" Η μόνη λέξη που αναγνωρίζαμε αργότερα ως επιπλέον περιεχόμενο ήταν τα expansions, τα οποία όμως πέρα από το γεγονός πως τα αγοράζαμε από το ίδιο κατάστημα που αγοράσαμε το παιχνίδι μας, περιλάμβαναν ένα χορταστικό ολόφρεσκο υλικό για τον κάθε τίτλο, και απλώς όχι ένα μικρό τυράκι για τους παραπονιάρηδες...
Μια μεγάλη αλήθεια για τα σημερινά video games είναι πως η διάρκειά τους έρχεται σε αντίθεση με τον χρόνο που διαθέτει για ψυχαγωγία ένας μέσος άνθρωπος στην καθημερινότητά του. Πόσες φορές έχετε αγοράσει ένα παιχνίδι το οποίο περιμένατε ανυπόμονα,ωενώ μετά από μερικές μέρες ενασχόλησης το παρατήσατε (δίχως φόβο και πάθος) λόγω των απαιτητικών υποχρεώσεων, ή ακόμα και λόγω της βαρεμάρας σας για την επαναληπτική του φύση;
Παρ' ότι θα θέλαμε να φτάσουμε ως το τέλος απολαμβάνοντας κάθε side - quest, αποστολή αλλά και κάθε πτυχή του σεναρίου, ο διαθέσιμος χρόνος μας έρχεται να σταθεί εμπόδιο στις ατελείωτες ώρες που στόχευε η ομάδα ανάπτυξης.
Η απόλαυση ενός παιχνιδιού μεγαλώνει πολύ περισσότερο όταν έχεις καλή παρέα, όμως πλέον οι διαδικτυακοί φίλοι ξεπερνούν κατά πολύ τους φίλους της διπλανής πολυθρόνας. Το οξύμορο στη σημερινή εποχή βέβαια, είναι το γεγονός πως τόσο τα multiplayer games όσο και τα co-op modes πληθαίνουν με ανεξέλεγκτους ρυθμούς, φέρνοντας τους παίκτες ολοένα και πιο κοντά, αλλά ταυτόχρονα και χιλιόμετρα μακριά, καθώς συνήθως απαιτούν διαφορετικές κονσόλες και σύνδεση στο internet.
Όταν όμως τα ουφάδικα ήταν το απόλυτο σημείο συνάντησης και η αίγλη του split screen είχε αξία ανεκτίμητη, η παρέα ήταν κυριολεκτικά αχώριστη.
"Noooob", "Idiot I go AFK", "F*ck you pleb" και πολλές ακόμα ευρηματικές ατάκες που "εμπλουτίζουν" το λεξιλόγιο και "αναδεικνύουν" την γλωσσομάθεια κάθε μικρού παιδιού τα τελευταία χρόνια, έχουν αντικαταστήσει πλήρως το ομαδικό πνεύμα, την φιλική διάθεση ή ακόμα και την σιωπηλή ήττα των περασμένων δεκαετιών.
Σε αυτό το σημείο βέβαια, θα τολμήσουμε να παραδεχτούμε πως το ποσοστό διασκέδασης σε αντίθεση με το ποσοστό εκνευρισμού που είχαμε μετά το τέλος ενός παιχνιδιού, ήταν πολύ μεγαλύτερο στο παρελθόν, ενώ πλέον οι αριθμοί έχουν αντιστραφεί αρκετά.
Έχοντας στην διάθεσή μας μονάχα μερικά κουμπιά τα οποία μετρούσαμε στα δάχτυλα ενός χεριού, μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα. Πλέον οι επιλογές, οι συνδυασμοί κουμπιών, αλλά και τα ίδια τα κουμπιά έχουν πολλαπλασιαστεί, σε βαθμό που μπορεί κανείς να παίξει την συμφωνία του Μπετόβεν στο πληκτρολόγιό του προσπαθώντας να νικήσει το τελευταίο και πιο απαιτητικό boss του τίτλου.
Ίσως για κάποιους αυτό να σημαίνει "θετική εξέλιξη", όμως όποιος παλαίμαχος πει πως δεν αναπολεί με νοσταλγία το μεγαλείο της απλότητας του παρελθόντος, τότε σίγουρα ψεύδεται έστω και λίγο.
Δυστυχώς βέβαια δεν εξαφανίστηκαν, αντιθέτως πολλαπλασιάστηκαν με το πέρασμα του χρόνου! Μπορεί κάποιες φορές τα ατελείωτα κατεβατά γραπτού λόγου να μας κούραζαν, όμως σίγουρα μπορούσαν εύκολα να προσπεραστούν με ένα απλό κουμπί. Σε αντίθεση με τους ανούσιους, μακροσκελείς διαλόγους τους οποίους ήμαστε αναγκασμένοι να ακούσουμε με κάθε λεπτομέρεια έπειτα από την επέλαση του είδους των "διαδραστικών ταινιών" και άλλων αντίστοιχων παιχνιδιών.
Ανάγλυφα κουτιά, καλοφτιαγμένα, με προσεγμένο σχεδιασμό και ευρηματικά κοπτικά για ένα απολαυστικό unboxing, ήταν εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τους τίτλους να λαμπυρίζουν ακόμα περισσότερο στα μάτια μας.
Με αποκορύφωμα βέβαια το πλούσιο περιεχόμενό τους, το οποίο πέρα από την τυπική δισκέτα ή cd, περιλάμβαναν και ένα καλοσχεδιασμένο manual, συλλεκτικές αφίσες, χάρτες, αυτοκόλλητα και άλλα πολυπόθητα καλούδια που κατάφερναν να κάνουν το κλίμα του πανηγυρισμού ακόμα μεγαλύτερο ανοίγοντας το κουτί...
Πέρα από τον διασκεδαστικό χαρακτήρα ενός τίτλου, η πρόκληση αντιστοιχεί σε ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό στην ανυπομονησία μας για εκείνον. Όταν όμως η οθόνη γεμίζει από οδηγίες, tutorials, ενδείξεις κουμπιών και άλλα παρόμοια καθοδηγούμενα στοιχεία, δεν είναι δύσκολο να θεωρήσει κανείς πως υποτιμάται ο δείκτης νοημοσύνης του, ειδικά όταν πρόκειται για έναν εξοικειωμένο παίκτη.
Έτσι λοιπόν, όταν έχεις μεγαλώσει ανάμεσα στην άγνοια, την ελεύθερη εξερεύνηση και τις απύθμενες ανακαλύψεις κατά την διάρκεια ενός τίτλου, η οποιαδήποτε εύνοια στον βαθμό δυσκολίας φαντάζει υποτιμητική. Θα μου πεις "δεν έχεις παίξει Dark Souls ή Bloodborne;" Σίγουρα, όμως η γραμμή ανάμεσα στην διασκεδαστική δυσκολία και στον μαζοχισμό, είναι λεπτή και επικίνδυνη. Με μερικές εξαιρέσεις λοιπόν, πολλά από τα παιχνίδια της σύγχρονης βιομηχανίας που διαθέτουν υψηλό βαθμό δυσκολίας βασίζουν την φύση του gameplay στην επανάληψη και την τιμωρία των παικτών, παρά σε μια ουσιαστική πρόκληση.
Ολοκληρώνοντας λοιπόν τον δεκάλογο, να διευκρινίσω πως σε καμία περίπτωση δεν καταδικάζω τους σύγχρονους τίτλους. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως τα συναισθήματα του "τότε" στην όψη ενός καινούργιου παιχνιδιού ήταν πολύ πιο ισχυρά και ενθουσιώδη από το "σήμερα", ενώ ταυτόχρονα κανείς δεν είχε λόγο να γκρινιάξει για πολλά, πέρα από τα στοιχειώδη...
news247
0 Σχόλια