Λαμβάνω καλά σχόλια για περιπτώσεις που εκτυλίσσονται, όπως συζητήθηκαν σε συνεδρίες. Σημειώνω επίσης ότι τα τελευταία 15 χρόνια δεν είχα λάβει κανένα σχόλιο για προβλέψεις που δε λειτουργούν, εκτός από αυτές που δίνω στον εαυτό μου, σε μεγάλο βαθμό σχετικές με ανιαρές δουλειές. Αυτή η παρατήρηση με αποτρέπει να υποθέσω ότι τα σχόλια που λαμβάνω αντιπροσωπεύουν το σύνολο, εκτός αν αναλογιστεί κανείς ότι το σύμπαν είναι ρολόι, και ότι ο αστρολόγος είναι μία μηχανή.
Εν τούτοις, δεν έχω κανέναν απολύτως δισταγμό να παρουσιάσω τον εαυτό μου ως έναν προγνωστικό αστρολόγο. Αυτό που με ενδιαφέρει εις βάθος είναι η φύση της προγνωστικής δύναμης της αστρολογίας. Η εμπειρία μου μού λέει ότι σίγουρα δεν είναι αξιόπιστη σε σχέση με τις λεπτομέρειες. Η αξιοπιστία της αστρολογικής πρόβλεψης εξαρτάται από το πώς κάποιος διατυπώνει τον ορισμό του φαινομένου, το οποίο καθορίζει τι είδους πρόβλεψη θα κάνει ένας αστρολόγος.
Ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα στο να εξερευνήσω την “βαθιά αλήθεια” του απρόβλεπτου, το οποίο στο μυαλό μου αλληλοδιαπερνά τις διάφορες εκδηλώσεις του προβλέψιμου, από την επιστημονική μέχρι την αστρολογική. Δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος μπορεί να γίνει καλός προγνωστικός αστρολόγος, απουσία οποιασδήποτε κατανόησης των δυναμικών του απρόβλεπτου.
Για παράδειγμα, υπάρχουν τουλάχιστον δύο διαστάσεις που εμπλέκονται (αν παραβλέψουμε την ικανότητα και τη γνώση του αστρολόγου) – η φύση του γεγονότος και το χρονικό στοιχείο. Όσον αφορά στο πρώτο, σε ποιο βαθμό αναλύεται η προβλεπτική δύναμη; Εντάξει, «πετυχαίνεις» το γεγονός ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος, αλλά βρήκες το γεγονός ότι υπήρχε ένας επιβάτης ή ότι ο οδηγός φορούσε κόκκινο παλτό, να πας το θέμα στη σφαίρα του παραλόγου; Με άλλα λόγια, οι προβλεπτικές δηλώσεις μπορούν να πραγματοποιηθούν σε ιεραρχικό πλαίσιο από το γενικό στο ειδικό και από εκεί στο μικρο-ειδικό. Σε κάποιο σημείο, φτάνει κανείς σε έναν προβλεπτικό ορίζοντα, πέραν του οποίου εδραιώνεται το 100% της εικασίας. Και το ίδιο ουσιαστικά ισχύει για τον χρονικό παράγοντα. Με άλλα λόγια, πού μπορεί κανείς να σχεδιάσει τη διαχωριστική γραμμή (ή τον προβλεπτικό ορίζοντα, όπως συνηθίζω να το λέω); Μπορεί κάποιος να κάνει επιτυχημένες προβλέψεις στο ένα επίπεδο, αλλά να αποτυγχάνει σε ένα πιο συγκεκριμένο επίπεδο.
Επομένως, υπάρχει κάτι που πρέπει να συζητηθεί εδώ και περιλαμβάνει πράγματι την αναγνώριση του απρόβλεπτου. Με άλλα λόγια, την εφαρμογή των αρχέτυπων ή των αρχών του Ουρανού και του Ποσειδώνα συγκεκριμένα στην ίδια την αστρολογία, και όχι απλώς την ανούσια επανάληψή τους για εξωτερική χρήση.
Όσον αφορά στην προσπάθεια δικαιολόγησης της αστρολογίας με επιστημονικούς όρους, πρέπει επίσης να αναπτύξουμε την τέχνη της αστρολογίας, αναγνωρίζοντας ότι οι κοσμικές αρχές που αποκαλύπτει η αστρολογία, προκύπτουν μέσα από και μέσα σε ένα κοσμικό πλαίσιο. Το ανώτερο δεν είναι ξεχωριστό από το κατώτερο, οπότε ας δούμε και το κατώτερο. Προκειμένου να κατανοήσουμε τα αστρολογικά φαινόμενα (συμπεριλαμβανομένης της πρόβλεψης), πρέπει κανείς να κοιτάξει καλά το κοσμικό πλαίσιο που ρυθμίζει την έκφρασή τους. Και η επιστήμη είναι η πρωταρχική μορφή στην κουλτούρα μας που προσπαθεί να κατανοήσει και να μοντελοποιήσει αυτό το πλαίσιο. Ένας οικονομικός αστρολόγος πρέπει να καταλάβει τις συμφραζόμενες δυναμικές του οικονομικού κόσμου. Η αστρολογία δεν προκαλεί διακυμάνσεις στο χρηματιστήριο. Είναι μία μεταβλητή στην όλη διαδικασία.
Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές επιστημονικές απόψεις, το υποκείμενο δεν είναι ξεχωριστό από το αντικείμενο και η αστρολογία δεν είναι ξεχωριστή από τον αστρολόγο ή το πλαίσιο στο οποίο ο αστρολόγος τοποθετείται. Έτσι και πάλι, έχει νόημα τουλάχιστον να ρίξει κανείς μια ματιά σε τελευταίας αιχμής εξελίξεις στη μελέτη της γνώσης και της συνείδησης (για παράδειγμα, αναφορικά με την αντίληψη του ποιοτικού χρόνου), και σε έννοιες της επιστήμης και των μαθηματικών που αποκαλύπτουν σύγχρονες ιδέες σχετικά με την προβλεψιμότητα σε περίπλοκα περιβάλλοντα, όπως εκείνα στα οποία προσδιορίζεται η αστρολογία.
Εκτός από το γεγονός ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας για τις αστρολογικές προβλέψεις, θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει στην ανάπτυξη μιας φιλοσοφικής ευαισθησίας μεταξύ των αστρολόγων, και ενδεχομένως να συνεισφέρει χρήσιμες πληροφορίες για τη μοντελοποίηση της αστρολογικής θεωρίας.
Το αντικειμενικό υλιστικό αναγωγικό παράδειγμα της επιστήμης υποχωρεί ως μέρος της γενικής μετατόπισης της μετα-μοντέρνας σκέψης και αντικαθίσταται από ένα ολιστικό παράδειγμα που αναγνωρίζει την υποκειμενικότητα και την ανάγκη να συμπεριληφθεί μία ποιοτική προοπτική για να αντισταθμιστεί η ποσοτική. Η αστρολογία, από την άλλη, μετά δυσκολίας τα έχει καταφέρει εκτός της προ-μοντέρνας εποχής κι αυτό φαίνεται. Είναι αδιαμφισβήτητα καιρός για επαναπροσδιορισμό της παλαιάς αστρολογικής μεθόδου. Στην τρέχουσα εποχή η αστρολογία είναι ουραγός όταν πρόκειται για αυτο-επανεκτίμηση. Η αποδόμηση και η αναδόμηση της τέχνης, της μουσικής, της αρχιτεκτονικής, της επιστήμης και ούτω καθεξής, είναι εν εξελίξει στο μεγαλύτερο μέρος αυτού του αιώνα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό που αναγνωρίζεται είναι ο περιοριστικός αντίκτυπος ενός δόγματος σταθερότητας ή τάξης που έχει τις ρίζες του στα πρώτα πατριαρχικά σημάδια στη Μεσοποταμία. Ήταν ο συνεπής εξευγενισμός αυτού του δόγματος μέσω της χρήσης της λογικής, και στον πειραματισμό του 17ου αιώνα και εφεξής, που τελικά απέκλεισε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου – την αστρολογία. Η επιδίωξη της τάξης είναι η επιδίωξη της προβλεψιμότητας.
Το μάθημα που πάρθηκε ήταν ο αποκλεισμός (ή τουλάχιστον η δυσπιστία έναντι) του απρόβλεπτου, του άγνωστου, του φυσικού, του σκοτεινού (απόκρυφου), του αριστερού, του θηλυκού, του ποιοτικού και ούτω καθεξής. Η αποστροφή των αστρολόγων έναντι της λέξης «απρόβλεπτο» απλώς αντικατοπτρίζει μία πολιτιστική προκατάληψη που μοιράζεται με την παραδοσιακή επιστήμη. Εν τούτοις, είναι σαφές και προφανές ότι η ζωή μπορεί να είναι πολύ απρόβλεπτη. Γιατί οι αστρολόγοι αγνοούν αυτήν την αλήθεια; Δεν έχω δει ακόμα κάποιο βιβλίο σχετικά με το απρόβλεπτο για αστρολόγους (αν και προσπαθώ να γράψω ένα). Η ειρωνεία είναι ότι ένα τέτοιο βιβλίο θα έκανε τεράστια διαφορά στην κατανόηση της φύσης της προβλεπτικής δύναμης της αστρολογίας.
Η αστρολογία, τα μαθηματικά και η επιστήμη μοιράζονται τις ίδιες ρίζες στο πολιτιστικό γνωστικό μας τοπίο. Όλα αφορούν στον προσδιορισμό της τάξης στο χρόνο και το χώρο, είτε ποσοτικής είτε ποιοτικής φύσης. Κατά τη γνώμη μου, είναι λάθος να πέσει κανείς στην αντικειμενική, υλιστική, μειωτική παγίδα της διατήρησης ενός τεχνητού χάσματος μεταξύ αυτών των τριών τομέων. Αυτό απλώς ενδίδει ένα πολιτιστικό φετίχ για εξειδίκευση, ή ατάραχα υποκύπτει στην Καρτεσιανή πλάνη σχετικά με το διαχωρισμό της ψυχής από την ύλη, ή του υποκειμένου από το αντικείμενο.
Συγκεκριμένα, τα σύγχρονα μαθηματικά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αναθεώρησης της αντίληψής μας για την τάξη στην πραγματικότητα, και το πραγματοποιούν με τέτοιον τρόπο που αγκαλιάζει το αναπόφευκτο ή το απρόβλεπτο. Μου φαίνεται λογικό να κοιτάξουμε με τι καταφθάνουν τα αποξενωμένα μας ξαδέρφια, καθώς σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα είμαστε όλοι στο ίδιο παιχνίδι.
Copyright © 1999 Bill Sheeran
Το άρθρο αυτό παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ως ανάρτηση
στη λίστα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου Exegesis το Δεκ. 1999,
και έχει αρχειοθετηθεί ως Τόμος 4, Νο. 101.
0 Σχόλια